Waarom publiceert de Volkskrant nog steeds opiniestukken van Heleen Mees? De enige reden die ik bedenken kan is dat het de krant ontslaat van de verplichting stukken van nog warriger types te moeten beoordelen en mogelijk plaatsen. Als Mees haar beurt heeft gehad is het feminisme 4.2 weer even geweest, en dus voor een tijdje af.

Het grote probleem met Heleen Mees is niet dat ze niet goed snik is: daarvan zijn er meer. Asha ten Broeke krijgt ook nog geregeld een podium in de Volkskrant, dus enfin. Maar waar het vooral mis gaat is met het punt dat Mees denkt iets te zeggen te hebben waarvan anderen kennis zouden moeten nemen. Verder dan haar geschreven verlangens iemands harige balen te likken is geen van haar schrijfsels ooit bij mij blijven hangen. En als ik Toon Kasdorp mag geloven (waarvoor alle reden is),  was daar sowieso alles mee gezegd.

Wel, in zo’n stuk als van vanmorgen krijg je dan dit soort uitspraken:

De beste manier om een werkomgeving te creëren waar ook vrouwen kunnen gedijen, zo blijkt uit datzelfde onderzoek, is door meer vrouwen in leidinggevende functies aan te stellen.

Je bent geneigd te denken dat nu het likken van harige ballen onvoldoende effectief was om werkelijk belang in te boezemen, Mees zo verstandig zou zijn er verder het zwijgen toe te doen. Maar in tegendeel, als je niet beter wist lijkt dit een open sollicitatie. En zou Mees – met háár geschiedenis – de juiste persoon zijn om de cultuur van seksuele intimidatie binnen Amerikaanse bedrijven tot staan te brengen? Meer verschillen dan dat Mees zich vermoedelijk scheert waar bij haar voormalige overspelige paramour die harige ballen bungelden verwacht ik niet te kunnen bedenken. Als er één vrouw is die beter kan zwijgen over intimidatie, seksueel of anderszins, dan is het Heleen Nijkamp/Mees wel.

En u wilt vast weten hoe de parafrase van de dichtegel boven dit stukje af loopt? Maar toen Meesje niet wilde vliegen, lieten de mensen Meesje staan. Dat zou de Volkskrant eens ter harte moeten nemen.