Na een jaartje Donald Trump in de USA moet de eerste constatering zijn dat zijn presidentschap onbarmhartig heeft blootgelegd dat de westerse media totaal de weg kwijt zijn. Hun obsessie met Russiagate impliceert dat ze dat al een hele tijd waren.

Dat werd gisteren al keurig in kaart gebracht door Frederik van Beetz, maar er is meer over te zeggen. Er lijkt ook een herschikking van het primaat van de ‘kwaliteitsmedia aan te komen’, want het zijn vooral kranten als de New York Times, The Washington Post en in mindere mate CNN en de Los Angeles Times die bepalend waren voor de wijze waarop de westerse journalistiek op zaken reageert. Maar op zich degelijke bladen als de Washington Times en de New York Post blijken plotsklaps degelijker en objectiever te kunnen berichten dan hun hoger aangeschreven collega’s. Er gaat nog wat gebeuren binnen de redacties van die ‘kwaliteitsmedia’, willen ze overleven. Dat bleek afgelopen maand ook aan de wijze waarop NRC-Handelsblad onderuit ging met de totaal ongefundeerde aanval op CDA-Kamerlid Pieter Omtzigt. En ook daar ging een proces van jaren verval aan vooraf, zodat veranderingen bij de NY Times en de WaPo directe repercussies aan deze kant van de Atlantische Oceaan zouden kunnen krijgen.

Russiagate
Russiagate is de lakmoesproef van alles, welbeschouwd. Het was de hoop die men aan Democratische mediazijde had, dat president Trump betrapt zou kunnen worden. Maar wat gebeurde volgens de Washington Times gisteren?

The FBI is declining to repudiate the Russia dossier on which it partially relied to start an investigation into the Trump campaign, but it concedes the document’s major core charges of election collusion remain unsubstantiated.

Vertaling: ze hebben nog steeds niets, maar geven het ook nog niet op. Na anderhalf jaar spitten en de arrestatie van diverse prominente figuren is dat ietwat mager, om het eens eufemistisch uit te drukken.

Dit geeft een indicatie van de strategie achter dit onderzoek, en sterkt mij in de overtuiging dat het uiteindelijk zal doodbloeden. Er is al vaker gesproken over een impeachment (afzettingsprocedure) van Trump, maar een basis daarvoor is er niet. Dat weerhield een aantal radicale Democraten er niet van het vorige maand toch alvast te proberen: met een voorspelbaar resultaat.

Zowel de nadrukkelijkheid het in ieder geval geprobeerd te willen hebben als het verhaal uit de WaTi geven aan dat er ook niets volgen zal. En dat is ook logisch, want waar lijken de Democraten na de inauguratie op te hebben gegokt? Laat mij u in herinnering brengen waarover Richard Nixon indertijd struikelde. Dat was niet zijn voorkennis van de inbraak in het Watergate-gebouw – die had hij niet – maar dat hij nadat de feiten hem bekend werden heeft geprobeerd de zaak in de doofpot te stoppen en daar te houden. Het was de krampachtigheid en het toedekken van wat ontegenzeglijk fout was dat Nixon de kop heeft gekost, niet de feiten die hij probeerde te verdoezelen.

Dat doet veronderstellen dat men aan Democratische kant heeft gehoopt op een dergelijke reactie van de onervaren Trump-ploeg. En inderdaad, als Trump iets dergelijks had geprobeerd hadden we nu om moeten leren gaan met president Pence. Want aan de uitslag van de verkiezingen van USA2016 zal en kan niet meer worden getornd, wat inhoudt dat tenminste tot en met 2020 een Republikein in het Witte Huis zal zetelen. Maar meer hadden de Democraten niet, en ze lijken het te weten.

Dat Trump intussen grote stappen neemt en veel meer succes heeft dan we via onze eigen media gewaar worden is bijna iedereen die is geïnteresseerd in wat gebeurt in de USA al lang duidelijk. Afgelopen week nog wist Trump een reductie van de Amerikaanse bijdrage aan de VN door te drukken. Die $285 miljoen zijn weliswaar niet veel meer dan ruime 8% van de bijdrage die het land jaarlijks aan de VN betaalt, maar de belofte dat er meer zal worden geschaafd is veelbelovend.

Als men zich daar in de Nederlandse media al van bewust is, heeft men zich nog niet verwaardigd er een berichtje over te schrijven. Men lijkt te wachten totdat de NYT of de WaPo er commentaar op leveren.

Wat de vraag oproept: waarom hebben wij eigenlijk correspondenten in de USA? Een serie als van Eva Jinek onlangs levert heel wat meer informatie op, is nuttiger en bleek bovendien gespeend van de eigen mening van de maakster. Daar kan de hele NOS-ploeg met hun exclusieve Democratische contacten niet aan tippen.