De politieke strijd om het tekenen van het Marrakeshpact gaat naar een hoogtepunt. Ondanks alles toch het verkeerde hoogtepunt.

Het debat gisteravond tussen Baudet (FvD) en Roborob van D66 had inhoudelijke kanten, maar herkenbaar bracht de D66-kloon een aantal reeds lang geleden ontzenuwde argumenten in, die helaas heel succesvol appelleren aan de slavenhouders-mentaliteit binnen zijn partij: al die mensen die ons land binnen mogen in ruil voor het betalen van onze toekomstige pensioenen. En dan beschaven wij hen ook nog. Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn, maar desondanks wil iedereen het maar al te graag geloven.

Roborob als nazaat van Stalin
Waar is het dan ook niet, maar gelooft verzet geestelijk wel degelijk bergen. Het is het WC-papier van D66, waarvan Stalin himself ooit grapte dat het slechts aan één kant is gebruikt.

Dat we het geloven willen is niet de angst voor Stalin en zijn repercussies, maar de angst dat de repercussies van ons vroegere vrijheid/blijheid-bestaan in de ogen moeten worden gezien. Want dat het er met de pensioenen niet goed voor staat weet iedereen. Wie het niet weet ziet desondanks zijn koopkracht van die langgespaarde spaarpot steeds verder verminderen. Die bereidwillige immigranten lijken dan een godsgeschenk. Ons appeltje voor de dorst voor een onzekere toekomst.

België
Intussen is ook in België bijna een kabinetscrisis losgebarsten over het Marrakeshpact. N-VA weigert het te tekenen, en heeft er een regeringscrisis voor over. Wie gaat bukken is anyone’s guess, maar dat politici nu al beginnen over die recyclebare WC-papiertjes is een slecht teken. Een heel slecht teken, want ook in België durft men het werkelijke debat niet aan: wat moeten we met die mensen, hebben we er werkelijk profijt van en wat zijn de problemen die we kunnen verwachten?

Juist dat die toekomstige problemen niet besproken mogen worden is de beste indicatie van wat hier gaande is: een hoogst discutabele koers waarvan op zijn best mag worden gehoopt dat we er ooit profijt van zullen trekken. Maar dat een verstandig land wel uit het hoofd zou laten. De instroom van migranten van de afgelopen vijftig jaar is ondanks de bezweringen van regeringen in grote lijnen een afnemend succes geweest, en de immigratie van asielmigranten sinds pakweg 2010 heeft zoveel gekost dat regeringen weigeren er eerlijk over te berichten, en het gooien op toekomstig rendement. Een toekomst waarvoor de basisvoorwaarden totaal afwezig zijn. Slechts de hoop op beter resteert.

Holocaustonderwijs
Gaat daarover het politieke debat? Ieder begin van deze discussie wordt gesmoord in spreekkoren over racisme, en dan besluit men het maar liever over iets anders te hebben. In dat verband doet het ernstig denken aan de discussie over lesgeven over de Holocaust in het voortgezet onderwijs – iedereen zegt te vinden dat we het er over moeten hebben, maar het is bijna levensgevaarlijk geworden het met leerlingen te bespreken. Zodat het niet gebeurt en iedereen er liever beschaamd over zwijgt.

Het politieke debat in België gaat in navolging van Nederland dus over een inlegvelletje dat al op voorhand kansloos is, aangezien we weten dat de bewoordingen van het Marrakeshpact zo gekozen zijn, dat ze juridisch verzet moeten smoren.

En dus praten we in zowel Nederland als België over WC-papiertjes om de zondvloed preventief mee op te dweilen? Kan het niveau van Kamerleden nog verder zakken? Niet waarschijnlijk. U kunt het vandaag bewonderen, want de Kamer debatteert er over – waarbij gegarandeerd driekwart zit te pitten of met zijn mobieltje te spelen.