De wordingsgeschiedenis van het Verdrag van Marrakesh dat het kabinet zo graag wil tekenen in december bevestigt veel meer dan je weten wilde.

Die wordingsgeschiedenis van ‘Marrakesh’ vindt u in Elsevier – hier om precies te zijn – en ik moet toegeven dat ik er geschokt over ben. Geschokt in de klassieke zin, dat je tot diep in je vezels het gevoel hebt dat de grond onder je voeten is weggetrokken, en niets nog langer zeker is. Geschokt ook door het besef dat onze overheid werkelijk nergens nog mee te vertrouwen is. Dat die overheid de speeltuin is van onverantwoordelijke kinderen met een grote mond, maar helaas zonder hersens of besef van de wereld. Een overheid waarvan de wereld niet die van de bevolking is; die leeft in een wereld die de bevolking veracht – en dat niet vanuit kennis maar vanuit onkunde.

Dat ik geschokt ben dat de Europese overheden al sinds de jaren zestig actief doende zijn de autochtone bevolking inderdaad te vervangen heeft meer te maken met de onvoorstelbaarheid van de domheid er achter. Domheid gecombineerd met ideologie is nog steeds het ergste waarmee je geconfronteerd kunt worden, en we zien er hier een overmaat van, die zich ook nog eens heeft laten combineren met diepe angsten.

Angst bij bestuurders ook over de onomkeerbaarheid van waarmee men zich geassocieerd heeft, en daardoor de nog grotere angst voor wat er gebeurt als het uitkomt aleer alles in kannen en kruiken is. Want dat is de angst om zelfbehoud. De angst te eindigen aan een lantaarnpaal, onder een guillotine, of gewoon aan stukken gescheurd te worden door boos volk op een pleintje voor het Binnenhof. En niet eens zonder reden, want een volk dat verraden is en zich daardoor verraden voelen mag, kun je haar wraak moeilijk ontzeggen.

Niet dat dit gebeuren gaat – en misschien is dat maar beter ook – want waar de bestuurders van dit land moreel dieper gezonken zijn dan ooit voorstelbaar was, hebben ze daarmee ironisch genoeg een bevolking doen ontstaan die het morele besef dat dat de weg niet is wèl bezit. Het autochtone deel van de bevolking en zij die zich daaraan hebben aangepast, in ieder geval.

Het verhaal in Elsevier laat ook zien waarom Rutte in Marrakesh zal laten tekenen, al zou hij er zelf naar toe moeten om het rond te krijgen. De EU wil het, en Rutte wil de EU, en het baantje dat hem daar beloofd is. Hij heeft Nederland verkocht voor een baantje waarmee hij vijf jaar lang mag presideren over een uiteenvallende Europese Unie – een proces van desintegratie dat niet meer gestopt kan worden omdat een aantal landen op de drempel van Armageddon steigerde en besloot terug te keren. Of ze zich zullen kunnen redden? Eenvoudig zal het niet worden.

Dit lijstje is magerder dan het zijn zal. Genoeg van de landen in Zuid-Amerika die nu zeggen te tekenen zullen zich er als de nadelen kenbaar worden als hazen uit terugtrekken. Van veel Aziatische landen – China voorop – kun je hetzelfde voorspellen.

Het is de ironie van deze waanzin dat het voormalige Oost-Europa opnieuw frontlijnstaat zal worden – de vooruitgeschoven post van de beschaving die zich binnen Rusland staande zal kunnen houden. Omdat Rusland wordt geregeerd door realisten met oog voor de eigen bevolking.

En wat wordt de kanarie in de kolenmijn, die het signaal zal afgeven dat dit geen verdrag is dat de toekomst zou moeten zijn? De bestorming van (West-)Europa door tientallen miljoenen Afrikanen, die dit deel van het Euraziatische continent binnen enige decennia totaal zullen verwoesten. Shithole countries worden niet veroorzaakt door een land, streek of klimaat, maar door degenen die er hun shit over hebben rondgestrooid.