In 1995 hield Margaret Thatcher in de “National Press Club” in Washington DC een vernietigende speech over het verderfelijke streven naar een federalistische EU.

Uit die speech zijn twee-en-een-halve minuut essentieel en die transscribeer ik hieronder. In een eigen commentaar zet ik die speech vervolgens in een historische context.

“As someone who believes in Brittain, in our identity and institutions, our history and our destiny, I reject the notion that we should effectively cease to govern ourselves and pass more and more powers over to European institutions and non-elected bureaucracies. I take this opportunity to warn the people of the United States, as I have done on other occasions, that the agenda that the European federalists have set cannot be pursued without damaging American interests and ultimately jeopardizing international relations. It is only by staying united that the West- that is America and Europe together – can ensure that we are the dominant influence in global affairs. That matters, because we are the author and spreaders of liberty and the rule of law. ( . . .) The European federalists find much support among European politicians, though less among European peoples. Aimed to create the United States of Europe with its own government, currency, foreign policy and defense forces, which can only be and is intended to be, a rival for the United States. I don’t believe you can create one nation from fifteen different countries with fifteen different histories and thirteen different languages. So I propose ( . . .) that we openly declare against a single currency. And that we urge the creation of a North Atlantic Free Trade Area, covering America and the European community, which would underpin NATO and reverse European protectionism.”

Mijn commentaar:

Ik vermoed zeer sterk dat Thatcher in de hierboven vet gemaakte woorden refereerde aan haar afkeer van het gaullistische euronationalisme dat sterk anti-Amerikaans was. De Gaulle in 1959: “Oui, c’est l’Europe, depuis l’Atlantique jusqu’à l’Oural, c’est l’Europe, c’est toute l’Europe, qui décidera du destin du monde! ” (“Ja, het is Europa, vanaf de Atlantische Oceaan tot aan de Oeral, het is heel Europa dat de lotsbestemming van de wereld zal bepalen.”)

In de loop van de jaren zestig besloot De Gaulle – ontevreden met Frankrijks verlies van koloniën en invloed in de wereld – te ijveren voor een strategische alliantie van Europa met de islamitische en Arabische wereld, om in dat kader te kunnen concurreren met de VS en de SovjetUnie. Dat betekende dat Europa de vijandige houding van de Arabische wereld tegenover Israël en de VS moest overnemen, de kant van de Palestijnen moest kiezen, immigratie van moslims moest toestaan en accepteren dat de islam bij Europa ging horen.

Vanaf De Gaulle heeft de Franse elite dus een politiek gevoerd van puur opportunistisch anti-Amerikanisme, alleen maar om Frankrijk in Europa de leidende macht te doen worden. In 1966 onttrok De Gaulle Frankrijk aan het oppercommando van de NATO, zonder uit de organisatie te treden. Na de juni-oorlog van 1967 veroordeelde De Gaulle Israëls “bezetting” van Gaza en “de Westbank” (Samaria-Judea).Op 27 november 1967 verklaarde De Gaulle openlijk dat Franse samenwerking met de Arabische wereld “de fundamentele basis voor onze buitenlandse politiek” was geworden. Na 1967 was Frankrijk voortaan pro-Arabieren en anti-Israël. Dat streven naar “Eurabië”, die “gaullistische” buitenlandse politiek van Europa kreeg een enorme boost door de “olie-crisis” van 1973. Die ontstond via de Yom-Kippur-oorlog van oktober van dat jaar, toen Egypte en Syrië totaal onverwacht Israël aanvielen. De “Organization of Petroleum Exporting Countries” (OPEC) weigerde nog langer olie te verschepen naar landen die Israël steunden. De olieprijs steeg sterk en de Arabieren, vooral Saoedi-Arabië, maakten gebruik van dat geld om een wereldwijde jihad- en propaganda-campagne te beginnen, die perfect aansloot bij de “gaullistische”politiek van Europa.

Kortom : aan dat “Gaullisme” hebben we de Europese afhankelijkheid van olie en islam te danken, en het Eurabië van antisemitisme en anti-Israël politiek. Een politiek die nog steeds met groot enthousiasme door Mogherini’s EU wordt gevoerd. Het Eurabisch project van Europa is gewoon de voortgezette vorm van de anti-Amerikaanse gaullistische politiek die de oliestroom naar Europa moest veilig stellen in ruil voor het toestaan van islamitische immigratie en invloed onder de vlag van het “multiculturalisme”.

Regressief-links was de ideale partner voor de “Gaullistische” Eurabië-politiek. De ’68-ers’ konden als ideologische groep zo machtig worden door de “oliecrisis” van 1973, die beter de Grote Arabische Chantage-crisis zou heten. Bat Ye’or heeft in haar boek ‘Eurabië’ vastgelegd hoe sinds die olie-chantage-crisis van 1973 “Europa” een steeds hechtere alliantie is aangegaan met de islamitische wereld in het Midden Oosten, waarbij in talloze officiële verdragen en via vergaderingen op het hoogste niveau een zeer dicht netwerk tot stand is gebracht van allerlei organisaties die de principes van deze alliantie in de praktijk brengen.

Het historische lot wilde dus dat de voorkeuren van de hedonistische revolutionairen van ‘1968’ – namelijk totalitair maakbaarheidsdenken, betuttelracistische liefde voor exoten en vooral voor “Palestijnen”, culturele zelfhaat vanwege de twee wereldoorlogen en ‘imperialisme’ – precies in het straatje pasten van de geopolitiek die de oude eurofiele machtselite had bedacht, te weten een met Arabierië en de olie verbonden West-Europa als machtsblok in concurrentie met Amerika: een “Mediterrane macht”. De “mars door de instituties” van de 68’ers werd pas mogelijk doordat de 68’ers-mentaliteit precies paste bij het islamknuffelen en Israëlhaten die nodig waren voor de geopolitieke plannen van de oude eurofiele machts-elite.”

Er was één dissonant, één inconsistentie in de links-regressieve ideologie: de Holocaust. Normaal gesproken had de Holocaust moeten gelden als horend bij het schuldgevoel vanwege imperialisme-kolonialisme en twee wereldoorlogen. Normaal gesproken had de Holocaust zelfs als de meest gruwelijke uitwas van dat Europese imperialisme moeten gelden. En had Israël dus opgelucht gevierd moeten worden als een Groot Geluk bij een Groot Schuldig Ongeluk. Maar dat viel niet te combineren met de nieuwe machtspolitiek die islam-liefde en “Palestijnen”-liefde voorschreef en moest meegaan in de haat van de islamitische wereld jegens Israël. Dus werd er een psychologische uitweg gevonden: naarmate de “gaullistische” op olie gebaseerde machtspolitiek van Europa meer vorm kreeg, werd Israël steeds meer gedemoniseerd als een “neo-koloniale” onderneming die een “Palestijns” volk van zijn land had beroofd en die “Palestijnen” nu gruwelijk onderdrukte. De Joden, zo ging het leugenverhaal steeds meer luiden, waren eigenlijk net zo erg als de nazi’s. Nou, dát was een opluchting! En de Europese machtselite vond het prima.

Het samenvloeien van EU-machtspolitiek en links-regressieve ideologie hebben de ellende gecreëerd waar we nu middenin zitten.

---

Dit artikel verscheen vandaag ook op het Blog van Martien Pennings