Op twitter kwam een link naar een NRC-berichtje voorbij dat me zowel deed grinniken als het hoofd schudden.

De titel? De waarheid is: we herkennen jihadisten niet tussen asielzoekers. Dat haalt je de koekoek. Niet alleen is het gezegde wie zoekt zal vinden van toepassing. Maar meer nog, dat wie niets vinden wil, nooit iets vinden zal. Waarom willen we al die mensen zo graag binnenlaten? Soms krijg je het idee dat onze enige belangstelling voor vage oorlogen elders is gebaseerd op het idee dat we dan weer wat vluchtelingen mogen helpen.

Door twee ‘journalisten’ die het niet meer zeggen te begrijpen, maar dat eigenlijk al nooit deden. Niet beseffend dat ze de producten zijn van een extreem narcistische maatschappelijke elite.

Obsceen gewoon.

Waarom mensen binnenlaten in ons land, waarvan het risico dat ze zich tegen ons keren – nu of in een volgende generatie – eenvoudig gigantisch is? Je verstand staat er bij stil. Het is mooi dat de tijden voorbij zijn dat we onszelf vreselijk bang maakten met praatjes over weerwolven – u weet wel, beesten die zich onder het licht van de volle maan zouden transformeren in een verscheurend woest beest dat onherkenbaar is als de onderliggende persoon? Daarop is bijvoorbeeld ook het boek Dr.Jekyll and Mr. Hyde losjes gebaseerd.

Maar de binnenstromende islamitische asielmigranten hebben in het geheel geen volle maan nodig: hun maangodsdienst is al voldoende om hen van tijd tot tijd te transformeren tot als razenden om zich heen meppende gevaarlijke gekken. Gevaarlijk voor alles dat anders is dan zij denken dat goed is.

Dat de maan gekke dingen doet met logica is een oude wijsheid waarvan ik niet precies weet vanwaar zij stamt. Maar dat er iets in zit valt steeds minder makkelijk te erkennen.