Via via kreeg Geert Wilders gisteren te horen dat de geplande aanslag op de cartoon-expositie in Texas in mei 2015 vooraf bij de FBI bekend was. Dat is nogal wat. Toen de aanval begon had hij het pand immers net verlaten.

Als zwaar bewaakt maar erkend doelwit van verwarde mannen die niet religieus zijn maar wel door een zekere god denken te zijn geïnspireerd, is het nooit fijn te horen dat je per ongeluk en gedachteloos uit de schiettent bent weg gewandeld. Zeker niet terwijl de instanties die verantwoordelijk zijn voor je voortgaande welbevinden je daarover niets vertelden. Lokvogel is een beroep waarbij misdadigers wellicht enige respectabiliteit herwinnen kunnen, maar voor een keurige gekozen politicus is het niet zijn vak, en zou niet zo mogen zijn behandeld.

De laconieke manier waarop de staatsomroep er over bericht suggereert dat men daar er anders over denkt.

Dat Wilders niet werd ingelicht, suggereert dat een paar lokale FBI-agenten goede sier wilden maken met het voorkomen van een groter bloedbad. Het doodschieten van beide terroristen voorkwam een lastig proces, en zo had iedereen tevreden kunnen zijn. Maar dan moet er vanzelfsprekend niet een belendend proces zijn waar de waarheid bovenkomt. Want in tegenstelling tot veel Nederlandse journalisten en parlementariërs – die op elkaar vertrouwen om te weten waarover iets gaat – lezen Amerikaanse rechtbankverslaggevers hun stukken (Pdf) wel. En dan krijg je stierenpoep die de ventilator vervuilt.

Ik ben benieuwd naar de antwoorden die Mark Rutte gaat geven op de vragen die de PVV hierover stelt. Dat wordt weer een voorstellinkje niet-weten-waar-het-over-gaat. Hoogstwaarschijnlijk terecht, ditmaal. Maar wie gelooft Mark Rutte nog? Als het niet zo’n serieus onderwerp was, maakte ik me nu al vrolijk over het ongemakkelijke kwartiertje dat Rutte te wachten staat. Met rente, heet zoiets toch? Hij heeft er lang genoeg voor gespaard, in ieder geval.