Ideologisch slachtofferschap behoort tot de psychische make-up van schaamteculturen. Dat besef dringt in Nederland maar mondjesmaat door, omdat de media er van wegkijken.

Vandaag schreef Telegraaf-columniste Annemarie van Gaal een stukje over wat zij mee maakte na een aanrijding door drie kennelijk ramadan nalevende moslima’s. Ze werd samen met haar vriend ruw overhoop gereden door een auto met de genoemde inhoud. Kan gebeuren, zoals ze zelf ook zegt. Iedereen let wel eens niet op. Maar de nasleep zie je niet vaak beschreven in de Nederlandse media, en die is minder zeldzaam dan we ons realiseren, want de journalisten van onze media geloven niet dat mensen echt zo zijn.

De kerm van het verhaal waarom het me gaat:

Terwijl wij hulpeloos op de grond lagen, waren de jonge vrouwen uit de auto alleen maar met zichzelf bezig, schreeuwden in het wilde weg en gilden teksten als ’wij zijn ook slachtoffer!’ Nog even voor de duidelijkheid: zij zaten in een auto en zíj maakten de fout.
Ik ben voorzichtig rechtop gaan zitten en probeerde met mijn mobiel wat foto’s te maken van de situatie. Een van hen verhinderde dat door me te duwen en haar hand voor mijn telefoon te houden, want ik mocht volgens haar ’geen foto’s maken’. Ondertussen bleven de andere twee maar gillen en aan ons trekken. Wij lagen op straat en zij waren vooral met zichzelf bezig.

In de meest extreme schaamteculturen is het de leden van zo’n cultuur vrijwel onmogelijk schuld te bekennen, ook al liggen de bewijzen er metersdik bovenop. OOk significant voor de wijze waarop we er in Nederland en de westerse wereld mee om gaan, is dat Wiki er geen lemma van heeft in de Nederlandse taal, terwijl de Engelse versie volstaat met het noemen van Japan en doe cultuur te vergelijken met China dat dankzij het confucianisme het probleem heeft opgelost.

Islam? Daar weten wij/willen wij niets van weten. Terwijl het de meest virulente schaamtecultuur is die op deze aardkloot nog bestaat.

Des te vreemder wordt dat, als blijkt dat de opgeroepen politie in het verhaal van Van Gaal volledig bekend lijkt met het probleem. Pijnlijk is, dat de dienders er in deze kwestie zo min mogelijk mee te maken wilden hebben. Vaak probeert de Nederlandse politie zoiets dan op te lossen door de schuld van het incident bij de betrokken Nederlanders te parkeren, zo ook in dit geval. Dat ging niet door ditmaal, maar dat Van Gaal zich daarover opwindt is zowel terecht als een uiting van onbegrip die minder nodig was geweest als het probleem voor iedereen herkenbaar was geweest. En de media zorgen dus dat het buiten schot blijft.

De meeste mensen die er wel eens mee te maken hebben gehad weten intussen wel beter. Het is onderdeel van wat de betere mensen niet willen weten, en dan wordt het nooit aan de orde gesteld – in de media althans. Want wie dat doet is ‘een minderwaardig mens’ om met Marcel van Dam te spreken.

Dat de politie er ervaring mee heeft is pertinent waar, want het is een onvermijdelijk feit dat ze dagelijks mee maken. Ik kan me voorstellen dat het heel deprimerend is verdachten waarvan je de schuld uit en te na bewezen hebt – en hen niet zelden ook op beeld geregistreerd ziet doen waarvan je hen beschuldigt – stijf en strak te horen ontkennen dat men het gewraakte begaan heeft. Altijd – maar – weer. Slechts wie op heterdaad betrapt wordt (met minstens vier getuigen er om heen), laat het hoofd hangen en stopt met ontkennen. Maar hoe vaak heb je een heterdaadje? Zelden. Zodat politiemensen vaak na een vermoeiende discussie met een schaamtecultureel besmet mens voor die dag genoeg hebben, en oude omaatjes gaan bekeuren die door het rode voetgangerslicht liepen. Je moet toch wat.

Van de rechtstaat blijft zo niet veel over. Niet in het minst, doordat rechters geneigd zijn mensen die met zoveel vuur hun onschuld betuigen te geloven. En dat ze het zelf geloven staat buiten kijf – wie maar lang genoeg tegenover zijn spiegelbeeld vol houdt onschuldig te zijn, bereikt een staat van zelfgecreëerde hersenspoeling. Diep verontwaardigd over het onrecht hen aangedaan, alsmede over de verdenking dat het juist weer een moslim moet zijn die wordt verdacht. En iedere keer dat dat als argument geaccepteerd wordt, storten weer enige brokken van de Nederlandse rechtsstaat-ruïne ter aarde. Steentje voor steentje wordt de maatschappij zo afgebroken.

Maar islamisering? Slachtofferschap van anderen verdraagt een schaamte-cultureel besmette nu eenmaal niet. Niet, in ieder geval, als het de eigen positie bedreigt.