Er zijn zo van die problemen waaraan we liever niet herinnerd worden. Ze zijn er, en er wat aan doen vergt een stevige inspanning waarvan de resultaten ondanks alles maar tijdelijk zullen zijn. Zoals daar bijvoorbeeld zijn de luiers voor bejaarden, en de problemen in Libië.

Vanzelfsprekend ben ik me bewust dat ik deze problemen niet op één hoop zou mogen gooien. Verstandige mensen beseffen dat onze eigen bejaarden voorrang moeten hebben op problemen van anderen, hoe gerechtvaardigd hun vraag om hulp ook mag zijn. Zeker als het resultaat maar tijdelijk zal zijn. Maar de toestand in Libië raakt ons allemaal, en bovendien is het een kwestie van onze eigen rommel achter onze kont opruimen. Waarmee op slinkse wijze de link met die eerder genoemde luiers is gelegd.

Dat we in Libië meenden dictator Gadaffi af te kunnen zetten om daarmee de wereld te verbeteren is een mooi voorbeeld van kortzichtigheid. Dat de mensen daar na zijn verwijdering automatisch zouden overgaan op een democratisch en menswaardig bestuur is een illusie die getuigt van misdadig idealisme. En net als de rest van de EU zijn wij daaraan schuldig. Met lof gezakt voor ons examen real-politiek.

Nu hoef ik over die Libische oorlog geen boom op te zetten dat het allemaal zo dom en verschrikkelijk kortzichtig was. Dat deed ik al toen zij begon. Maar waar ik me nu druk over maak is dat we niet afmaken wat we begonnen zijn. Uit angst voor de beschuldiging neo-kolonialisme? Ach wat, we hebben zelfs weer troepen in Mali. Maar in Libië gaat het nu al een paar jaar mis, n het wordt erger. Aantoonbaar. En de verliezers (of de geluksvogels – kwestie van definitie) steken de Middellandse Zee over en beginnen de kolonisatie van Italië. Tot ze horen van het beloofde land Duitsland, wat hen verder doet reizen.

Dat willen we niet, maar het enige dat we roepen is: stout! Geen gevolgen, niets. Dus blijven ze komen. Hoe doet een club als IS dat? Beetje onthoofden, veel schieten op tegenstanders, de bevolking knechten zodat ze intern geen problemen hebben, en dan plannen voor uitbreiding van hun gedachtegoed ontwikkelen. Zijn al die nieuwe IS’ers echt zo doorkneedt in de islam als ze zelf zeggen? Vast niet, maar gesanctioneerd je moordzucht mogen uitleven is voor veel onbeschaafde jongelingen een onweerstaanbaar voordeel. Wat dat betreft is het verschil met voetbalhooliganisme niet zo heel erg groot. En als het niet wordt afgestraft, groeit het gewoon verder.

Dat maakt dat het moreel noodzakelijk is die IS-milities in Libië uiteen te slaan. Heel simpel: klappen uit gaan delen, harde klappen. Niet met luchtaanvallen, maar met commando-eenheden. Dat soort troepen heeft Europa, en die moet je dan maar inzetten om erger te voorkomen.

Het enige dat primitief tuig namelijk begrijpt is harde klappen. Heel vervelend, maar zo is het nu eenmaal. Dat dat ook zit ingebakken in de islamitische leer, willen onze leiders niet weten, maar toch is het een feit. De islam leert – even kort door de bocht – dat succes een beloning van Allah is voor goed gedrag. Het is de enige maatstaf, en dat laat geen ruimte voor alternatieven als je hen bestrijden wilt.

Tegen de tijd dat ze zich zover gaan organiseren dat er mee kan worden gepraat wordt het verhaal weer anders. Erkennen dat je Libië moet opsplitsen in tenminste twee verschillende staten is een goed begin. En wat daarna lastig blijft doen moet je disciplineren. Erg ingewikkeld is het niet, als je je niet verdiept in wat die mensen bezig houdt. Als je wilt dat ze luisteren moet je ze dicteren wat gebeuren moet. Soms is dat helaas nodig.