Het lachen was weer ver beneden Peil bij de APB. Vorige week al had ik opgemerkt dat ik de APB grotendeels aan me voorbij liet gaan omdat ik voorzag weinig van belang te zullen zien. Dat was een subtiele misrekening, die zichzelf vervolgens alsnog bewees.

Eerst vloog Thierry Baudet door een ongelukkige woordkeus gigantisch uit de bocht – dat deelname aan de APB beneden je waardigheid is, is gewoon geen slimme uitspraak. Het getuigt van een hoogdravendheid die je te makkelijk tot mikpunt van terechte spot en hoon maakt. Dat heb ik hem vaker zien doen, en het is iets waaraan hij zal moeten werken wil hij voortaan niet al op voorhand worden genegeerd. En genegeerd worden is iets dat hij zich niet veroorloven kan.

Desondanks was het het gebrek aan niveau en de zelfingenomenheid van de Kamerleden der (aspirant-)regerende partijen die Baudet alsnog alle punten in deze confrontatie deden toekomen. De manier waarop men iemand hoont is namelijk nooit gratis. De manier waarop de Kamerleden van de aangesproken partijen lieten zien hoezeer de aanval op het APB-circus hen raakte maakte van hen juist een stel beklagenswaardige kudde stemvee. Het gehinnik en gegniffel was van een dodelijke stupiditeit. Klaver die probeerde Baudet te overtuigen net te doen als hijzelf? Kom nâh. Klavers hijgerigheid na de Provinciale Staten verkiezingen (20 maart) deel te kunnen hebben aan het achterkamertjesoverleg – waar tijdens Rutte2 D66 en CU zich al te vaak hadden gemeld – is iets dat weinig goeds belooft. Voor het electoraat, althans.

Wat ik ook weinig doordacht vond was dat Baudet hamerde op het grotere belang van het opbouwen van zijn partij. Dat bood allerlei kansen hem te kijk te zetten, en bovenstaand fragment heb ik dan ook met kromme tenen zitten bekijken – maar wat was de basisreactie? Die van verwende kinderen aan wie verteld wordt dat ze hun eigen rommetjes moeten opruimen. Een opgelaten gelach weerklonk, als van pubers die niet goed weten wat terug te zeggen, en daarom vluchten in collectief opzij kijken, en in steun bij elkaar. En dat ze dat deden was impliciet het verwijt dat Baudet hen toe deed komen. Zo werkt de Kamer, en de reactie bewees het. Premier Rutte deed dat niet beter dan de rest.

Zei Baudet dat de Kamer een schoolplein was, met de regels die daar plegen te gelden? Integendeel, zijn verwijt was dat de Kamer niet goed wordt gebruikt waarvoor zij bedoeld is. Hoezeer het verwijt an sich ook terecht is, het is ook een ietwat goedkope manier van politiek bedrijven. Want politiek is ook het dagelijkse handwerk met hard ploeteren zonder veel hoogstandjes of ruimte voor praalhansgedrag voor de bühne. Maar 99 Kamerleden voelden het als een aanval op de Kamer? Een voorbeeld van grenzeloosheid – van zelfoverschatting èn onbenul.

Zoals hierboven al gesteld: Baudets gelijk werd hem aangereikt, want waarmee hij zelf kwam was onvoldoende. Toch leverde een ruime meerderheid van de Kamer hem zijn gelijk op een zilveren dienblaadje. Bah.