Daags na 9/11 heb ik me laten vertellen, werd Google overspoeld met de vraag “Why do they hate us’. De man die dit vertelde, zei dat deze vraag voor hem afdoende was beantwoord tijdens de weken voorafgaand aan 11 september. Toen werd de Wereld Conferentie tegen Racisme (WCAR), beter bekend als Durban I, gehouden.

Durban I is de geschiedenis ingegaan als het begin van drie belangrijke politieke uitgangspunten: de Zionisme is Racisme ideologie; de kruistocht tegen de blanke Amerikanen (en Nederland) als grootprofiteurs van de slavernij en het gelijkstellen van islamofobie aan antisemitisme.

We danken er bijvoorbeeld het Scheepvaart Museum aan met zijn zaaltje zwarte bladzijde/slavernij. Het schrappen van woorden als ‘neger’ en ‘indiaan’ in de collecties van het Rijksmuseum en natuurlijk de aanval op Zwarte Piet en de Gouden Koets. Ook de Deense cartoonrellen zijn aan de geboorte van de islamofobie in Durban te koppelen.

Vanaf 2001 zijn Europeanen kolonisten; Amerikanen neokolonialisten; Israëliërs de nieuwe nazi’s en is iedere kritiek op de islam een vorm van islamofobie. Met Durban I is de Clash of Cultures beklonken.

Dat is vijftien jaar geleden. Wat merken we er nu van? Wat deze week alleen betreft: Brussel en de reacties daarop van islamitische migrantenkinderen. Een item op Powned:

“Niet iedereen is rouwig over de aanslagen in Brussel. Zo ging op menig schoolplein in de grote steden gejuich op. Want waar was een ieder toen de boel ontplofte in Ankara? Precies!”

En er was nog iets kleins, maar wel veelzeggends op tv: het item ‘islamitische migrantenkinderen ondervinden problemen op de stagemarkt’. We zagen één meisje, zonder hoofddoek en redelijk Nederlands sprekend, Selsabiel Abdallah. Zij had wel een stageplek gevonden. Maar ze wist niet of ze in Nederland wilde blijven. Het had met ‘de vrijheid van meningsuiting’ hier te doen. Want: “Die leidt tot discriminatie.”

Een schijnbaar geïntegreerd meisje dat vrijheid van meningsuiting gelijkstelt aan discriminatie. Jonge, islamitische migrantenkinderen die geen solidariteit voelen met Westerse burgers. En talloos veel politici, bestuurders en hoogwaardigheidsbekleders die als om strijd beweren dat we vooral de eenheid, met onze moslimmedeburgers, moeten bewaren.

Op Durban I kwam aan het licht wat al decennia sudderde onder ‘progressieve’ academici in het Westen en onder academici uit Arabisch islamitische en socialistische landen. Zij haten het Westen. Die haat is nu gemeengoed geworden.

Wij provoceren (onnodig) islamieten met cartoons. Wij houden islamitische potentaten in het zadel. Wij bombarderen Arabische steden met islamitische burgers om onze oliebelangen veilig te stellen. Wij staan achter Israël dat Palestijnen onderdrukt.

Wij kunnen niets doen, want de Durbanisten zitten overal: in het onderwijs, in de media en in de politiek. Wij kunnen alleen stemmen.

—————————————————————————————-

Deze week verscheen van Hans Moll bij uitgeverij De Blauwe Tijger: De huismeester, de mammoet en de moslim/ Getuigenis van mijn islamofobie.