Natuurlijk was het geen groot bericht maandag. Dat kindhuwelijken door de Nederlandse overheid nauwelijks bestreden worden is ook niets om trots op te zijn.

Toch reveleert de stilte tevens de onwil er werkelijk iets aan te doen. Jammer, jammer jammer zegt de overheid, terwijl zij ijverig een andere kant op kijkt. Anders kan ik in ieder geval niet duiden wat de NOS maandag schreef:

Kindhuwelijken die in het buitenland gesloten zijn, kunnen in Nederland erkend worden als de partners beiden 18 jaar zijn geworden. Dat gebeurt niet automatisch, maar wel als een van de partners een verzoek indient en de juiste papieren overlegt. Dat schrijft minister Dekker na vragen van GroenLinks.
Het huwelijk wordt dan ingeschreven bij de burgerlijke stand, zonder dat er getoetst wordt of sprake is geweest van dwang bij het sluiten van het huwelijk of bij het instemmen met registratie. Volgens Dekker is dat in lijn met een internationaal verdrag over de geldigheid van huwelijken.

En wat is de achtergrond van dat internationale verdrag? Dat landen niet opgescheept willen worden met een status als vluchthaven voor onvrijwillige bruidjes. Angst dat we een eiland worden waar vluchtende kindbruidjes zich zullen verzamelen?

In dat verdrag staat dat buitenlandse huwelijken zo veel mogelijk erkend moeten worden. Zogeheten ‘hinkende’ huwelijken moeten voorkomen worden. Dat zijn huwelijken die in het ene land rechtsgeldig zijn, maar in een ander land niet erkend worden. Echtgenoten en kinderen kunnen volgens Dekker veel last ondervinden van zo’n hinkend huwelijk.
Dekker vindt kindhuwelijken onwenselijk en een mensenrechtenschending, en daarom zijn ze in ons land ook verboden. Toch wil hij niet zo ver gaan om huwelijken die in het buitenland zijn gesloten hier niet te erkennen.

Onwenselijk, want het verstoord de rust in de tent. Principes zijn maar bijzaak. Die zijn vanuit het perspectief van Dekker – zo is maar al te vaak gebleken – al bijna even onwenselijk als het feit op zich. En niet erkennen van al in het buitenland gesloten huwelijken is om diezelfde reden onwenselijk: het zou de rust maar verstoren. En dan komen de gelegenheidssmoesjes:

Als een huwelijk niet wordt erkend, kan er ook niet worden gescheiden bij de Nederlandse rechter, betoogt Dekker. “Een echtscheiding biedt ook bescherming aan de betrokkenen en eventuele kinderen.”

Dat daar niets over geregeld kan worden gaat er bij mij niet in. Dit is pure onwil, opnieuw gebaseerd op die verklaarde onmacht de rust te verstoren. Dat blijkt feitelijk al uit het vervolg:

Daarnaast verandert het niet erkennen in Nederland niets aan de geldigheid van het huwelijk in het buitenland. “Hoewel de betrokkene naar Nederlands recht ongehuwd zal zijn, zal hij of zij wel degelijk gehuwd zijn in het land waar het huwelijk is gesloten”, schrijft Dekker.

Dat geeft een clou wat gebeuren zal als een paar dat op deze voor ons onwettige basis op Nederlands grondgebied verzeilt: men zal de echtgenoot te verstaan geven dat hij als de raphazen moet vertrekken op straffe van het verlies van vrouw en eventuele voortbrengselen. Dat hij maar terug moet komen als zijn ‘vrouw’ oud genoeg is. Niet dat we dat overigens doen, dat zagen we een aantal jaren geleden al met wat er in Ter Apel allemaal werd getolereerd. Dat is ook eerder al gebleken, en via deze omweg borduurt Dekker daarop vrolijk voort.

Ik ben totaal geen voorstander van het verzamelen van collecties vluchtelingen, maar dat er voor deze groep reden is ruimhartiger te zijn lijkt me evident. Dat we nu voor Achmed en alleman de deur openen – die er op geen enkele basis recht op zouden moeten hebben – betekent niet dat we voor werkelijke gevallen die schrijnend en hulpbehoevend zijn niets moeten doen ‘omdat je ergens beginnen moet met streng zijn’. Dit is niet meer dan klassieke VVD-lafheid. Uiterst verwerpelijk.

---

Hier vindt u meer over kindhuwelijken.