Hèt schandaal in Italië deze zomer was de ontdekking van actieve kinderhandel door een afdeling van de Italiaanse Jeugdzorg in de stad Bibbiano, in de straatarme regio Reggio Emilia.

Achttien arrestaties 
Op 28 juni van dit jaar deden Italiaanse kranten de schokkende onthulling van een jeugdzorg-intrige in de stad Bibbiano (Reggio Emilia) waarbij kinderen gehersenspoeld zouden zijn door sociaal werkers en psychologen om ze te laten geloven dat ze waren mishandeld door hun ouders. [1] Dit gebeurde met het doel om ze aan het ouderlijk gezag te onttrekken en door te spelen naar pleeggezinnen. In totaal zijn 18 mensen gearresteerd waaronder de burgemeester van Bibbiano Andrea Carletti, politici, dokters, sociaal werkers en psychologen. Er zijn naar verluidt honderden duizenden euro’s mee verdiend. Dit schandaal werd vreemd genoeg door geen enkel Nederlands nieuwsmedium opgepikt, terwijl het alle elementen bevat waar Nederlandse Jeugdzorgouders de Jeugdbescherming in eigen land ook van beschuldigen; het op valse gronden weghalen van kinderen bij hun biologische ouders om er geld aan te verdienen. Misschien niet zo gepland en gecoördineerd als in Reggio Emilia is gebeurd, maar zeker vanuit dezelfde mechanismen en machtsverhoudingen.

Kinderen beïnvloeden om een wig te drijven tussen hen en de ouders zodat de hulpverleners vrij spel krijgen. Dit bericht zou politici en ouders er nogmaals van moeten doordringen hoe gevaarlijk het is als de mishandelingssignalering zo’n dominante rol krijgt toebedeeld in de jeugdhulpverlening als in Nederland het geval is. De kwetsbaarheid en beïnvloedbaarheid van kinderen kan door jeugdbeschermers gemakkelijk gebruikt worden om gezinnen kapot te maken door de rechters verzinsels of aangeprate ‘mishandeling’ voor te leggen met het gezag van de ‘professional’.

Elektrische schokken en kindertekeningen
De hulpverleners in Bibbiano schrokken nergens voor terug om hun doel te bereiken en gebruikten uren van psychotherapie en zelfs elektrische schokken om het geheugen van de kinderen te beïnvloeden, voorafgaand aan rechtszittingen. Ook werd op kinderen ingepraat door de hulpverleners dat ze door hun ouders mishandeld waren, als ze zich dat niet konden herinneren. “Kun je je niet meer herinneren dat je zei dat je hem (vader) niet meer wilde zien? Ik kan me dat herinneren” zei de psycholoog tegen haar. “Dat heb ik niet gezegd”, antwoorde het meisje. “Ja, je zei dat je hem niet meer wilde zien omdat je bang was dat hij je pijn zou doen..” De vasthoudende psycholoog wordt geciteerd: “Dat hij misschien wraak zou nemen…of je meenemen. Herinner je je de angst die je voelde? Herinner je het je nu?” Het meisje zei dat ze zich het niet kon herinneren en huilde dat ze haar vader miste.

Zo’n dertig kinderen uit kwetsbare gezinnen zouden zijn verkocht aan ‘vrienden en kennissen’ van de hulpverleners. Om de kinderen te manipuleren werden onder andere kindertekeningen vervalst door er seksueel getinte details aan toe te voegen met valse beschrijvingen van de kinderen hun ouderlijk huis als ‘verlaten’ en door rollenspellen te spelen met de kinderen “waarbij de sociaal werkers in de rol van de kinderen hun ouders, zich verkleden als monsters die ze kwaad wilden doen”. Als het niet zo tragisch was zou je bijna verheugd zijn dat er eindelijk eens op aanschouwelijke wijze duidelijk wordt gemaakt hoe jeugdbeschermers zich kunnen opstellen in de ouder-kindrelatie; de ouders letterlijk als monsters uitbeelden…

Kan het in Nederland ook?
In Nederland gebeurt het vooral in figuurlijke zin. Van het vals beschuldigen van ouders van lichamelijke en/of psychische mishandeling of verwaarlozing tot het voor gek verklaren van ouders zonder een psychologisch of psychiatrisch rapport. De rechter misleiden met ‘onderzoek waar de gedragsdeskundige bij betrokken was’ terwijl echt psychologisch onderzoek bij het kind wordt tegengehouden, suggestieve conclusies afleiden uit kindertekeningen, kinderen psychisch onder druk zetten na uithuisplaatsing (‘jouw ouders willen je niet meer’), minderjarige kinderen apart willen spreken en niet vertellen dat ouders het recht hebben dit te weigeren, meewerken aan ouderverstoting door de geïndoctrineerde ‘stem van het kind’  te stellen boven het kinderbelang van beide ouders te kennen (wetenschappelijke studies over identiteitsvorming), informatie inwinnen over de jeugdige en doorspelen aan derden voordat de ouders worden geïnformeerd (Named Person), etc. Ook het achterhouden van cadeautjes en brieven van biologische ouders zoals in het Italiaanse artikel wordt vermeld, is in Nederland geen onbekend verschijnsel. Talloze kinderen zijn in pleeggezinnen of jeugdzorginstellingen opgegroeid met het valse idee dat ze ongewenst waren.

Poppenvilla’s en Socio-kaarten
Het indoctrineren van kinderen om de gewenste uitkomst van ‘mishandeling’ te verkrijgen voor hulpverleners, heeft in ons land door de jaren heen allerlei verschijningsvormen gekend. Zo heeft Dark horse met een netwerk van ouders en ouder-ondersteuners een einde gemaakt aan het heimelijk de school in smokkelen van de Poppenvilla’s waarmee zonder dat ouders dat wisten uit het spel van de kinderen ‘kindermishandeling’ kon worden afgeleid volgens de stappen uit de Meldcode. Ook het project ‘Waarheidsvinding en leugenherkenning’ van het bedrijf Mind Profit, waar gezinsvoogden accreditatie-punten mee konden verwerven bij BAM-w ging niet door nadat wij er aandacht aan hadden geschonken (het bedrijf ging zelfs op de fles). Van het Meldcodespel van Petra Duijzer, dat op alle scholen uitgerold zou worden voor €1499,- per leerkracht in 2016 heeft de stichting Kinderpostzegels de subsidie ingetrokken nadat ze erop attent waren gemaakt door Dark Horse (6) ‘omdat het niet voldeed aan de kwaliteitseisen’. Over de Socio-cards ontwikkeld door een ex-jeugdzorgwerker van Midden-Brabant, die waren bedoeld voor Jeugdzorg, jeugdreclassering en AMK (Veilig Thuis) hebben wij al kritisch bericht in 2012, maar voor zover bekend wordt er nog steeds mee gewerkt:

“Vooral jonge kinderen vinden het lastig of eng om woorden te geven aan wat zich binnen het gezinsleven of in de klas afspeelt. Een kind voelt de zwaarte van zo’n gesprek. Door het dan een kaart te laten kiezen met een afbeelding die symbool staat voor een moeder of vader kan het daarmee makkelijker aangeven wat er aan de hand is”.

Speculeren door hulpverleners
Over het gebruik van kindertekeningen verscheen op Jeugdzorg Dark Horse in 2012 het artikel “Lange nek met wanten”. Het is een schrijnend voorbeeld van hoe de fantasie van een pedagoog volledig op hol kan slaan wanneer geassocieerd wordt met een kindertekening. Het meest merkwaardige van deze casus was dat slechts één element (de kindertekening), dat niet overeenkwam met de rest van de bevindingen, boven het geheel werd uitgetild om een ondertoezichtstelling mogelijk te maken. Er moest en zou een ‘bedreigende situatie voor het kind’ gevonden worden, op basis van negatieve uitlatingen van de ex van moeder.

Pag.7 “Kind kiest als dier een wilde papegaai. Moeder is een vlinder. In vergelijking met de andere dieren die worden uitgekozen zijn zij de enige dieren die kunnen vliegen. Een wilde papegaai kan wegvliegen. Dit zou mogelijk kunnen wijzen op bindingsproblemen.” 

Pag.8 “Een lange nek zou er op kunnen duiden dat hij zijn impulsen onder controle probeert te houden met denken….De handen die lijken op wanten, zouden mogelijk ook kunnen wijzen op agressie.” 

“Doordat de ramen opgedeeld zijn in kleine hokjes, straalt het geslotenheid uit. Het ontbreken van een schoorsteen zou mogelijk kunnen wijzen op het gebrek aan interpersoonlijke warmte in zijn eigen huis. Door het tekenen van een zon geeft hij aan belang te hechten aan warmte. Mogelijk terughoudendheid om gevoelens te tonen.”

Pag.13 “Kind verkeert in een ernstig loyaliteitsconflict. Er is sprake van een emotionele blokkade richting vader. Er is sprake van extreme agressie.” 

Kinderen misbruikt bij pleegouders
Iedere keer opnieuw zijn er professionals die denken dat ze zich boven ouders mogen stellen in hun speurtocht naar mishandelde kinderen. Het vervelende is dat autoriteiten doorgaans meteen denken te moeten reageren en instemmen met allerlei dwaze plannen van professionals bij het horen van woorden als ‘kwetsbare kinderen’ of ‘kinderen in de knel’, maar daarbij vergeten dat kinderen niet alleen bedreigd worden in de thuissituatie. Ook op school en bij hulpverlenende instanties zijn ze niet altijd veilig, maar die gelden wel als Ketenpartners, waardoor ze automatisch hoger in rangorde staan dan ouders, wat het opleidingsniveau, beroep of de levenservaring van de ouders ook moge zijn. Het ouderschap is per definitie een functie die de persoonlijkheid van degene die die het uitoefent, degradeert en marginaliseert. Anders gezegd, de ouder is een ‘niet-hulpverlener’, een ‘niet-professional’, oftewel een schlemiel. Door het gegeven dat ze voor hun dagelijkse zorgtaak niet betaald krijgen, wordt verondersteld dat ze minder begaafd zijn en bij het handje moeten worden genomen door mensen die het uit boekjes doen. [2] Maar de gebeurtenis in Italië, nog maar twee maanden geleden, laat zien dat ook professionele hulpverleners een groot gevaar kunnen zijn voor het ‘belang van het kind’. De Italiaanse autoriteiten vertelden dat “iets dat moest doorgaan voor een welzijnssysteem voor misbruikte minderjarigen in realiteit een illegale handel was ten koste van kinderen”. Onder de pleegouders waren eigenaren van een seksshop, mensen met psychologische problemen en ouders wiens kinderen zelfmoord hadden gepleegd. Twee kinderen zouden door hun pleegouders seksueel zijn misbruikt. De groep mensen die is gearresteerd wordt beschuldigd van een lange reeks van misdaden, waaronder misbruik van minderjarigen, ernstige verwondingen, machtsmisbruik, verduistering, juridische fraude en het fabriceren van bewijsmateriaal.

---

1. Hierover zijn vragen gesteld in het EUParlement op 12 augustus 2019.
2. “Naast de persoonlijke criminele verantwoordelijkheden die in de processen zullen worden vastgesteld, zit er achter de Bibbiano-zaak een diepgaande culturele en antropologische kwestie.” Duizenden kinderen zijn weggehaald bij natuurlijke vaders en moeders om te worden toevertrouwd aan coöperaties of gemeenschappen die dat werk doen en stellen of burgerlijke verbintenissen van hetzelfde geslacht, te verkiezen boven het oorspronkelijke gezin”.
   “In veel van deze gevallen zou het voldoende zijn om economische hulp te bieden aan natuurlijke gezinnen en de problemen zouden gemakkelijk zijn opgelost, en tegen veel lagere kosten dan die van sociale diensten door de pleegzorg van coöperaties of familiehuizen waar de kosten voor het onderhoud van een kind schommelden tussen 100 en 200 euro per dag en soms veel meer .”

---

Dit artikel verscheen eerder op Dark Horse essays.

De Nederlandse NOS-nieuwsdienst heeft geweigerd hier aandacht aan te besteden toen het eerder onder hun aandacht werd gebracht.