Voor een recensie van een boek over de boycot van Israël is moeilijk een betere recensent te vinden, dan Martien Pennings.

Het voorwoord bij het boek “De Boycot van Israël” van Kees Broer is geschreven door Hanna Luden, directeur van het “Centrum Informatie en Documentatie Israël” (CIDI). Is dat een aanbeveling, een voorwoord van Hanna Luden? Nou, nee, vind ik niet. Zelf kritiseerde ik Luden al in augustus 2015 onder de titel De nieuwe directeur van het CIDI, Hanna Luden, is lid van de PvdA, dus van een club van antisemieten en islamknuffelaars en dat deed ik in november 2017 nog eens dunnetjes over: “Hanna Luden (CIDI) kritiseert het antisemitisme van DENK, maar is zelf lid van een Jodenhaatclub, de PvdA”.

Wim Kortenoeven, ooit bij het CIDI zoiets als “algemeen secretaris” onder directeur Ronny Naftaniël, zag dat het in 2021 nog steeds niet beter was geworden met Luden en publiceerde in mei van dat jaar een stuk met de titel “Onder directeur Hanna Luden is het CIDI (bijna) anti-Israël geworden”.

In Kortenoevens en mijn ogen is Luden dus niet een echte felle Israëlverdedigster. Géén “zioniste”, zeg maar. Nu is Kees Broer dat ook niet, dus dat treft. Want toen Kees in 2019 zijn eerste boek publiceerde onder de titel “Vijftig Jaar Palestina Komitee: Ontkennen, Goedpraten, Meedoen” kon Meindert Fennema in het voorwoord terecht zeggen: “Kees Broer laat zich niet verleiden tot een pro-zionistisch standpunt.”

Ik recenseerde dat boek in november 2019 en mijn recensie was pittig kritisch, waarop Kees gelegenheid zag om over mijn Israël-boek dat in juli 2021 verscheen, en dat wél flink “zionistisch” was, een zootje rancuneuze bagger uit te gieten. Dat liet ik natuurlijk niet op me zitten en ik sloeg ferm terug onder de titel “Keesje Maduraatje schrijft een bagger-recensie over mijn boek”.

U ziet: de Israëlverdedigers zijn soms heel ongezellig met elkaar, maar dat verhinderde toch niet dat Kees een week of drie terug een paar uur aan mijn keukentafel heeft gezeten om zijn nieuwste boek ter recensie aan mij aan te bieden. Ik beloofde hem zo open van geest en zo mild mogelijk te zijn.

Dus nu is de vraag of Kees inmiddels een béétje zionistischer heeft kunnen worden ondanks de kritische blik van de helemaal niet zionistische Hanna Luden. Zoals ik al liet doorschemeren: ik ben nooit enthousiast geweest over Luden en werd óók niet vrolijk van haar voorwoord bij Kees z’n boek.

Dat ze uitspreekt dat het bestaansrecht van Israël door de boycotbeweging niet mag worden aangetast is een wel heel erg minimale vereiste, maar ze schrijft ook dat Kees zijn boek gaat “over de beweegredenen van mensen die, van alle landen die wel wat op hun kerfstok hebben, uitgerekend Israël willen boycotten”.

Voor Luden is Israël dus een land dat wel wat op zijn kerfstok heeft. Terwijl zij zou moeten spreken over boycotters die de meest legitieme natie ter wereld tot haatobject uitkiezen, een natie die omgeven is door een zee van totalitair islamitisch geweld en dreiging, een natie die daar al 100 jaar onmenselijk beheerst op reageert.

Ze zegt ook dat de boycotbeweging beweert “een einde te willen maken aan de bezetting en de onderdrukking van Palestijnen. Daar zal niemand een probleem mee hebben.”

Nou, daar heb ik toevallig een reuzenprobleem mee. Want er is helemaal geen sprake van een “bezetting”, óók niet van Samaria-Judea (“de Westbank”). Voorts bestaan “Palestijnen” niet en voor zover Palestijnse Arabieren last hebben van “onderdrukking”, hebben ze dat geheel te danken aan de Palmaffia’s door wie ze al 100 jaar gegijzeld worden – van Amin al-Husseini, via Arafat tot Hamas en Abbas – en die de haat en het geweld gaande houden.

En inderdaad heeft Kees niet de moed of de wil gehad – dan wel de ruimte gekregen – om in zijn boek de onzin te ontkrachten die alom aanwezig is in de mainstream-media over die “bezetting” van Samaria-Judea. Ik heb in mijn boek en verdere teksten onweerlegbaar aangetoond dat Israël alle morele en internationaal-rechtelijk recht heeft Samaria-Judea te annexeren.

Sterker nog: als de Israëli’s in 1967 – en al helemaal in 1973 – heel Jordanië bezet hadden en er een heropvoeding á la MacArhur-in-Japan op hadden losgelaten, had de “internationale gemeenschap” daar “internationaal-rechtelijk” niks tegenin kunnen brengen. Maar Kees laat herhaaldelijk blijken dat hij het leugenframe van de “bezetting” niet wil of mag aanvallen: hij heeft het over “de betwiste gebieden” (p. 206 en p. 324).

Op pagina 266 citeert Kees ex-minister Bert Koenders die, naar verluidt, een portret van Arafat op zijn werkkamer had staan toen hij minister van BuZa was.

Dit is dus gelul van een dronken aardbei, dan wel kletskoek van een terreur-liefhebber. Daaraan wordt niks veranderd door allerlei gewichtige papieren en resoluties van de Verenigde Nazi’s (VN) of de Europese Unie van Socialistische Sovjet-Republieken (EUSSR). Maar Kees weerspreekt Koenders niet.

Nog een volstrekt essentieel punt waarop Kees in gebreke blijft. Hij wijst er niet op dat er maar één reden is dat er nog steeds geen vrede is rond de kwestie Palestina, namelijk 100 jaar terreur en compromisloos rejectionisme van de Palmaffia’s van Hitlerhelper Amin al-Husseini via Arafat tot Hamas en Abbas.

Ja, ik som ze nóg maar eens een keer op. Want ze vormen één nazisme-verheerlijkende ideologische lijn. Minimaal had Kees in dat kader van 100 jaar terreur behoren te vermelden dat met name het Oslo-proces (1993) door Arafat vanaf dag één, ja zelfs tijdens de onderhandelingen, gesaboteerd heeft. Dit is uit en te na gedocumenteerd. En ik zal Caroline Glick nog maar eens citeren. Hier een screenshot van de betreffende passage uit de online-versie van mijn boek:

Maar Kees schrijft neutraaltjes over “Oslo” het volgende: “Het ‘beëindigen van de bezetting van alle Arabische grondgebied, zoals wordt geëist [door de boycotbeweging], doorkruist de vredesbesprekingen, zoals in 1993 bij het afsluiten van de Oslo-akkoorden begonnen.”

Heb je al gehoord van die vredesbesprekingen die zouden beginnen? Nou, die begonnen niet.

Kees laat wel af en toe blijken – en ook een paar van de pro-Israël-activisten die hij citeert doen dat – dat de boycotters wijzen op het vreselijke dat Israël “de Palestijnen” allemaal aandoet, maar dat de Israëlhaters verzuimen te vertellen hoe dat allemaal zo gekomen is. Ze zijn “a-historisch” bezig, zegt Kees dan. Ja, dat mag je wel zeggen: 100 jaar terreur en rejectionisme. Maar dat laatste zegt Kees dan weer niet.

Bij dit in gebreke blijven om dé twee hoofd-achtergronden van de kwestie Palestina aan te geven – de 100% verantwoordelijkheid van de Palmaffia’s voor het uitblijven van vrede door 100 jaar Palmaffia-terreur en de 100% legitimiteit van Israëls aanwezigheid in Samaria-Judea – kan de vraag gesteld worden in hoeverre Kees door Hanna Ludens CIDI is belemmerd of gewoon zelf van mening is dat het geen “wetenschappelijke” pas geeft om de onweerlegbare feiten zo hard te benoemen.

Want Kees hecht aan de adelaarsblik van de wetenschapper die hoog boven de partijen vliegt en alléén maar rapporteert over wat hij ziet. Hij spreekt in zijn “Inleiding” van “helder en zakelijk”, van “een reëel beeld van de geopolitieke context”, van “zakelijke beschrijvingen”, van zijn verlangen “de feiten zo objectief mogelijk weer te geven” en hij betreurt dat het “haast niet mogelijk is hierover een tekst te schrijven, zonder partij te kiezen”.

Ik kan dus die vraag niet oplossen, namelijk of innerlijk verlangen naar “wetenschappelijkheid” Kees heeft dwars gezeten dan wel de externe druk van Luden dan wel of zijn “objectiviteit” een resultaat was van een synergie van die twee krachten. Waarschijnlijk weet Kees het zelf ook niet.

Het zit soms in details. Neem nou deze zin:

“Nadat in 1948 de staat Israël was uitgeroepen, vertrouwden de Arabieren die in het Mandaatgebied Palestina woonden op de legers van de omringende Arabische landen ( . . .).”

Kijk, die Arabieren woonden daar wel, maar een groot deel, bijna zeker het merendeel, was daar net zo hard immigrant als de Joden, want pas in de laatste decennia naar Palestina getrokken omdat de Joden daar welvaart schiepen. Mij lijkt dat je geen gelegenheid voorbij moet laten gaan om erop te wijzen dat het “narratief” van de inheemse “Palestijnen” die wreed werden opgeschrikt in hun bucolisch paradijs door rauwe Joodse indringers een mythe is.

(“Narratief”, tussen haakjes, is een favoriet woord van Kees in het kader van zijn objectivering van de geschiedenis: de een beweert dit en de ander dat en Kees staat erboven en bekijkt het gemier met onthechte interesse.)

Nog een paar bloemetjes. Kees schrijft (p.32): “De periodes in de Palestijnse bevrijdingsstrijd worden hieronder nog eens samengevat.” Ik zou misschien gezegd hebben: “Hieronder een periodisering van de laatste 70 jaar van de 100 jaar terreur en rejectionisme van de ‘Führerschaft’ van de Arabieren in Palestina.”

Kees: “( . . .) en dat is ten westen van Jeruzalem, binnen de ‘Groene Lijn’ uit 1949. De productie van de wijn heeft dus niets met het Palestijnse gebied te maken.” Het Palestijnse gebied? Had ik al gezegd dat heel Samaria-Judea óók woongebied voor de Joden is en dat Israël een miljoen procent het morele en honderd procent het internationaalrechtelijke recht heeft het hele gebied te annexeren?

Soms laat Kees zijn oprechte kwaadheid blijken en dat siert hem:

“De laatste tijd komt de leegte in het Palestijnse denken weer tot volle glorie” en wel in het spreken over “de Palestijnse bevrijdingsstrijd in combinatie met het complex van LGBTQA/diversiteit/inclusiviteit. Is er dan niemand in de pro-Palestijnse beweging van Nederland of een ander westers land. Die de hypocrisie hiervan inziet en geschokt is door de ideologische hoererij?”[mijn vet]

En deze: “Of er in die nieuw te vormen staat plaats zal zijn voor LGBTQA/diversiteit/inclusiviteit, valt heel erg te betwijfelen. Dat er in die staat ook Joden zullen leven, is bijna uitgesloten, tenzij het Joden zijn die plat op de grond gaan liggen en daar blijven liggen.” [mijn vet]

Naast deze passages heb ik in de marge van het boek geschreven: “Nou-nou, Kees!”

Een bijzonder krachtpassage wil ik de lezer niet onthouden, want het bewijst eens te meer dat Kees wel degelijk van vlees en bloed is. Ziehier hoe zijn wetenschappelijkheid en zijn koele adelaarsblik op de “narratieven” van die mierenkolonies daar beneden even plaats maakt voor . . . . nou ja: een pittig stukkie geëngageerde geschiedschrijving. Het mooiste is dat dit dan wel weer gebeurt onder een sociologisch-linguïstisch aandoend kopje dat luidt: “Van Termen naar Narratieven”. Enfin: Kees serveert een portie Narratief-met-Termen:

 

Heeft het boek nog verdere verdiensten? Behalve deze uitbarstingen van authenticiteit? Absoluut! Heden en verleden van de boycot-beweging worden tot in detail beschreven en tot op het bot . . . nee, beter: tot in het merg geanalyseerd. Voor zijn beschrijving van de BDS-beweging trekt Kees in totaal 326 pagina’s uit.

Hij is de Carel Brendel van de anti-Israëlbeweging: namen en rugnummers en karakteristieken van de deelnemers te over. Ik ben alleen al met het zoeken van gezichten bij de namen via google een paar uur zoet geweest. Het boek is een duizelingwekkende legpuzzel van naar ik schat ongeveer evenveel tussenkopjes als het boek bladzijden telt.

Kees lukt het ten slotte toch nog aardig om in zijn “conclusie” deze hallucinante veelheid aan puzzelstukjes zodanig te leggen dat er een patroon op hoofdlijnen zichtbaar wordt. Ga maar eens lezen van pp. 320 tot 325.

Als ik die conclusie op 5 pagina’s samenvat dan kom ik op het volgende;

De BDS-beweging

– wil heel Israël laten verdwijnen, want stelt eisen  – de terugkeer van alle “vluchtelingen” tot in de derde en vierde generatie – die in de praktijk dat gevolg hebben en levert dus geen bijdrage aan een redelijke en vreedzame oplossing. (Ook in de slogan “From the river to the sea/Palestine will be free” komt die wil tot vernietiging van Israël tot uiting.)

– heeft organisatorische en persoonlijke banden met terreurbewegingen zoals Hamas

– demoniseert Israël en vraagt zich niet af hoe eventuele hardheid van Israël in de loop van de geschiedenis ontstaan kan zijn

– stimuleert door die demonisatie de Jodenhaat

– zou op grond van het bovenstaande geen subsidie moeten krijgen, ook niet indirect via kerken en NGO’s

– leeft op zo gauw er weer een oorlog ontketend is door Hamas

Gelukkig kan Kees concluderen dat BDS weinig effectief is omdat acties op drie zeer verschillende niveaus gevoerd moeten worden: voor boycot plus disinvestment moeten de straat, de media en bedrijven coherent samenwerken en voor sancties kunnen alleen staten en de VN zorgen.

Verder ben ik via Kees zijn boek gestoten op het fenomeen dat blijkbaar iedere keer weer bepaalde gevechten rond dorpen en steden in die oorlog van 1948 door de Israëlhaters worden geframed als ‘massaslachtingen aangericht door de Joden’. In mijn boek heb ik er een stuk of vier ontkracht – Deir Yassin, Lydda, Tantura en Balad al-Shaykh – maar de haters vinden altijd weer nieuwe mythes uit. Adri Nieuwhof, blijkbaar een prominente ideologe van de BDS-beweging, wordt door mensen die haar kennen als uitzonderlijk fanatiek beschreven.

Adri Nieuwhof

En inderdaad: kijk eens hoe ze de Joden, die zich in gruwelijke en opgedrongen oorlogsomstandigheden moesten en moeten staande houden, wenst te zien:

U ziet het: “massamoorden als essentieel deel van Israëls schepping”. Maar ik herhaal het nog maar eens: geen enkele van de meer beruchte massamoord-mythes is tot nu toe waarheid gebleken. Ze zijn allemaal ontkracht. Maar hier zijn dus een paar nieuwe, wat meer obscure. Ze onderschrijft blijkbaar de conclusie van de twitteraar: die Joden dat zijn nazi’s. Misschien is het daarom goed om nog eens een citaat te geven dat we vinden op pagina 224 van “Promise and Fulfilment: Palestine 1917-1949” van ooggetuige Arthur Koestler:

“( . . .) in elk geval begingen de Joden geen individuele daden van sadisme (. . .) Maar op andere plekken werden de lijken van Joden die in Arabische handen waren gevallen gecastreerd gevonden en met hun ogen uitgestoken. ( . . .) Voor ik Tel Aviv verliet heb ik de hand gelegd op een collectie foto’s die ik aan Alexis Ladas van de Commissie van de Verenigde Naties heb doorgegeven. Ze tonen grinnikende mannen in Arabische uniformen poserend voor de fotografen met hun bajonetten verzonken in een stapel naakte en verminkte lijken en dergelijke ( . . . ) ik vermeld dit onderwerp met tegenzin ( . . .) dit soort zaken is niet begonnen met de oorlog; vanaf de dag van de eerste Joodse nederzettingen, was een Jood als hij de langs de kant van de weg vermoord werd gevonden bijna altijd verminkt.”

Wat valt mij ten slotte verder op als ik nog eens wat dartel door de onderstrepingen die ik al lezende gepleegd heb?

Dat die naam BDS (“Boycott, Divestment, Sanctions”), zo meent Kees, slecht gekozen is, want niet lekker in het gehoor liggend of meteen begrijpelijk. Als je de afkorting googelt, zegt Kees, krijg je eerst een paar honderd hits die iets anders bedoelen en sommige mensen doet BDS denken aan iets met sadomasochisme.

Dat Ebru Umar in 2017 een verschrikkelijk rake zin van Michael Jacobs heeft opgeschreven, de eenzame vaste pro-Israël-demonstrant op de Dam:

“[Jacobs] neemt de moeite om getuige te zijn van het zwaaien met Hamas-vlaggen, gestrooi met termen als ‘kankerjoden’, ‘Israël-terrorist’, ‘Fuck-Israël’ en ‘ Heil Hitler’ en concludeert dat er in feite bij de wekelijkse BDS-demonstraties een jodenvrije zone gecreëerd wordt onder toeziend oog van de aanwezige politie.” [mijn vet]

Ik heb een persoonlijke vraag aan Kees: je spreekt, Kees, op pagina 226 van “rechtvaardige kritiek op de staat Israël”. Zou jij een voorbeeld weten van dergelijke rechtvaardige kritiek? Nou ja: behalve dus dat die staat Israël inmiddels heeft toegestaan gekaapt te worden door een democratisch gekozen links-regressieve regering die stevig op mars is naar de afgrond, arm-in-arm met de Amerikaanse Democrats die op hun beurt zijn gekaapt door de woke-rancunisten? Ik had altijd gedacht dat de combinatie Joods gogme en werkelijkheid van het Midden-Oosten tot zoveel realiteitszin zou leiden dat idealistische naïevelingen er nooit aan de macht zouden kunnen komen. Maar toch, dus.

Tenslotte wil ik wijzen op een video van Kees die helder in beeld brengt dat BDS = Hamas = Moslimbroederschap. Maar als opwarmertje eerst deze video van PowNed, waarin dat eveneens naar voren komt:

Ik had wel graag de aarzelende super-kalmte waarmee rustige wetenschapper Kees zijn commentaren uitspreekt in de video hieronder iets levendiger gezien. Dus iets minder dan alsof Kees een lading tranquilizers achter de kiezen heeft. Of zou Kees Marcel van Roosmalen imiteren?

Enfin en hoe dan ook: ik kan nu, geloof ik, Kees zelfs iets op zijn eigen terrein iets leren, want de dame helemaal links op de voorgrond met die blauwe bril en dat blauwe sjaaltje die hij niet met name noemt, is een universitaire psychoot die Anya Topolski heet, over wie ik hier iets gezegd heb en over wie het Vlaamse “Joods Actueel” hier en hier heeft bericht.

Kees wijst in deze video ook op de leidinggevende aanwezigheid van ene Markha Valenta bij een anti-Israël-bijeenkomst op de VU. Valenta is een oude bekende. Hierboven een foto met bijschrift uit een artikel van mij uit 2006. Ze heeft monsterlijke opvattingen. Zo beschreef ze in dat jaar 2006 – in een PvdA-artikel (!) – het verzet in Nederland tegen het publiek dragen van niqaab en burka als rechtsradicaal verzet van bekrompen, enge witte mannen.

Markha Valenta  is nu verbonden aan de Universiteit van Utrecht (check die profielfoto met dat stoere leren jasje!) en haar huidige project heeft tot titel “The Citizenship of the Non-Citizen”. U begrijpt: promotie van asielzoekerij en islam.

Zie nu de sprekende foto’s met bedaard commentaar!

---

Deze recensie verscheen eerder op het Blog van Martien Pennings.

Meer van Martien Pennings op Veren of Lood vindt u hier.

Meer over Israël vindt u hier.

---

Kees Broer – De boycot van Israël

• Paperback
• ISBN 9789464248074
• Druk: 1
• oktober 2021
• 328 pagina’s
• €19,85

Bestellen kan hier, of op de site van Kees Broer.