Van tijd tot tijd schrijft Theodor Holman columns om in te lijsten. Leuk en goed zijn ze altijd wel, maar als je het over inlijsten hebt is het vooral de herkenbaarheid die trof. Het zal mijn leeftijd wel zijn dat deze me zo raakte. Maar katholiek in een vuilniszak, dat begrijp ik. Die zak past ons allemaal.

Die column van Holman moet u zelf maar lezen. Er uit citeren ga ik niet, dat doet de vertelling onrecht. Waarover ik wat zeggen wil is die vuilniszak van het katholicisme die me zo trof. Waarom zou je als ongelovige katholiek willen worden? Zeker, als je eigenlijk je aardse restanten ook wel aan een vuilniszak zou willen toevertrouwen, of aan orgaanoogsters als Pia Dijkstra? Als dood dood is, zijn de restanten niet belangrijk. Onverlet wat de relikwieënfetijisten van het moedergeloof daarvan vinden.

Het deed me terugdenken aan Hans Jansen, die zich eveneens tot het katholicisme had bekeerd zonder erg gelovig te zijn. Dat Jansen ooit katholiek geworden was kostte mij indertijd heel veel moeite te begrijpen. Anders dan de meeste bekeerlingen was er geen enkele geloofsijver te bespeuren bij Jansen. Waar religieus zelotisme maar al te vaak kenmerkend is voor  bekeerlingen, heb ik hem daar nooit op kunnen betrappen. Jansen was Jansen, geloof was voor christenen en geloofsijver voor mohammedanen. Daar had een Jansen niets mee.

Toen ik Hans Jansen wat beter leerde kennen maakte hij er wel eens grapjes over. Serieuzer bedoeld dan ik aanvankelijk besefte. Voor Hans Jansen was het christendom van de moederkerk datgene wat Europeanen verbond, Zijn bekering was geen uiting van gevonden geloof, maar van een bestendigd verlangen naar een eenheid van wereldbeschouwing die vergankelijk gebleken was. Meer dan iets anders ging de culturele versplintering van Europa Hans Jansen aan het hart. Zijn bekering was daarom meer een uiting van verzet dan van geloof.

Soms, eigenlijk altijd in het buitenland want in Nederland komt het katholicisme me snel te na, brand ik wel eens een kaarsje te zijner nagedachtenis. Nu de vuilniszak langzaam maar zeker begint te naderen, nadert het katholicisme me meer dan ik ooit voor voorstelbaar hield.