Moeten we ons als westerse landen verplicht voelen de kinderen van geëmigreerde jihadi’s op te nemen uit schuldgevoel over de emigratie van hun ouders? Er zijn goede redenen dat af te wijzen.

Peter Louter hield een half jaar terug al een goed maar vooral door morele overwegingen gedomineerd betoog dat terughalen van kalifaatkinderen definitief moet worden uitgesloten. Op dat moment was de houding van het kabinet er een van passieve afwerendheid: terughalen werd niet overwogen, maar een formele uitsluiting kwam er evenmin. Het zo bekende spelletje dat de regering afwacht welke kant op het dubbeltje in het maatschappelijk zal blijken te vallen.

Maar met verkiezingen (PS2019) in aantocht en de eerste kindertjes die daadwerkelijk weer het land in worden gebracht maken dat de regering aan de bak zal moeten. Maar gezien de maatschappelijke gevoeligheden zal men desalniettemin proberen dat zo lang mogelijk uit te stellen. Zodat het AD gisteren alvast met een bericht kwam dat ze grotendeels op Belgische aanbevelingen baseerde, want daar zijn de verkiezingen net voorbij. Een pakket aanbevelingen van een groep kinderpsychologen die zelf op safari ging om in de kampen met IS-kindertjes te kijken. Met o zulke voorspelbare conclusies:

,,Deze kinderen zijn geen tikkende tijdbommen.’’ Dat concludeert de Belgische hoogleraar psychologie Gerrit Loots, die deel uitmaakte van de groep die twee kampen in Syrië bezocht. Hij en zijn collega’s troffen kinderen in de leeftijd van nul tot zes jaar met een normale psychologische ontwikkeling. ,,Een veelgehoord argument om kinderen niet terug te halen is dat ze gevaarlijk zouden zijn, getraumatiseerd en niet in staat te functioneren. Dat is niet het geval. Wij troffen normale kinderen, die in staat zijn rustig en geconcentreerd te zijn, maar ook plezier te maken. De kinderen ontfermden zich ook over elkaar.’’

En, onvermijdelijk ook:

Wel werd duidelijk dat ze zich onder traumatische situaties staande hebben moeten houden. Zo werden sommigen angstig van het geluid van overvliegende vliegtuigen.

Zodat:

Maar de beste remedie daartegen is ze in een veilige, stabiele omgeving begeleiding te bieden, zegt Loots. Hij ziet geen belemmering om ze die in Nederland en/of België te bieden. ,,Als wij daar kunnen reizen, is het ook mogelijk deze kinderen zonder gevaar terug te halen.’’

Resumerend: het zijn nèt kinderen, ze zijn ook zielig, dus moeten we ze ophalen en knuffelen. Overigens is volgens het AD het standpunt van de Nederlandse regering al opgeschoven naar:

Nederland beroept zich op het standpunt dat moeders en kinderen zelf een weg naar een Nederlandse ambassade moeten vinden.

Dit is de bekende discriminerende idioterie die men in Nederland voor objectiviteit houdt. Wie geluk heeft heeft geluk, wie geld heeft kan geluk afdwingen, en de rest ziet maar hoe het uitpakt. Nederland doet liever helemaal niets, maar zal zich bij het onvermijdelijke neerleggen. En dat onvermijdelijke is in die visie klaarblijkelijk alles wat je ’s ochtends op de stoep vindt.

Ik heb al eens eerder betoogd dat je kalifaatgangers moet beschouwen als mensen die willens en wetens zijn geëmigreerd, zonder de intentie terug te komen. Dat betekent ook dat ons land aan hen en hun nageslacht geen verplichtingen heeft – zo is het spel, zo zijn de regels. Maar omdat er altijd mensen zijn die de zieligheidskaart willen spelen tot de flarden er bij hangen, zal ook om deze kinderen nog jaren gesteggeld worden. Nederland kennende ontstaat die stennis pas echt als er daadwerkelijk tot uitzetting wordt over gegaan, hetgeen daardoor nog wel eens over de verkiezingen van 2021 heen kan worden getild.

Maar ooit komt het moment waarop we tot de ontdekking zullen komen dat uitzetting niet  gaat omdat zulke kinderen hier soms al een heel leven terug zijn. Dat we er dan achter zullen komen dat die kinderen onhandelbaarder zijn dan iemand ooit verwachtte (kuch!!!) is geen moeilijke voorspelling. Ook van normaal hier opgroeiende kinderen kunnen kinderpsychiaters nooit voorspellen hoe het ermee uitpakken zal. En dat alles op basis van een rapport van kinderpsychiaters, die voor deze specifieke kwestie absoluut niet gekwalificeerd zijn. Als ik mijn traanbuizen aan de gang wil krijgen ga ik wel naar een oogarts. De verhalen – hoe goed bedoeld ook – van deze kinderpsychiaters kan ik missen. Maar door het indolente zwijgen van het Nederlandse kabinet zal het toch nog relevant worden. Wat een treurnis.