In het huis dat ik binnenkort zal moeten verlaten heb ik een bad, dat ik nu vaak gebruik om de herinnering er aan zo levend mogelijk te houden. Muziekje er bij, boekje lezen, om jaloers op te worden kortom. Maar ik zing niet.

Vanmorgen schoten mij in een onbewaakt ogenblik de tranen in de ogen bij het herlezen van De Gezonde Roker, een bundeling van 70 columns van Theo van Gogh. Niet alleen hebben de stukjes, die vrijwel allemaal ouder zijn dan tien jaar, weinig of niets aan actualiteit ingeboet, maar tevens viel het me weer eens rauw op mijn dak wat een geweldig schrijver Theo was. Prachtige woordkeus, messcherpe observaties.

Het is jammer, dat Theo niet voldoende tijd meer heeft gehad om dit jaar te helpen de val van Job Cohen te bespoedigen. Natuurlijk, het is prijsschieten, iedereen die tegen die arme verdwaasde man te keer gaat heeft bijna uit de aard der zaak al gelijk. Toch vermoed ik, dat Theo medelijden met hem gekregen had. Hij was niet blind voor het goede in een mens, hoezeer die mens dat ook verkeerd aanwendde. Daar op door redenerend kun je betogen dat het socialisme met al zijn feilen toch ook wel degelijk goede elementen bevat. Alleen raken die zo ondergesneeuwd door de belangetjes van de carrièretchiks die een partij als de PvdA beheersen.

Kort samengevat. Als een partij sociale kenmerken heeft en rücksichtlos de belangen van het land en de gewone man nastreeft, wat is daar tegen? Van mij mogen ze zich dan socialist noemen, of wat dan ook. Etiketten zijn voor ambtenaren. Het kiesvolk heeft dat begrepen, maar het partijkader van de PvdA vindt het een vloek. Objectief gezien zou de beste leider voor een partij als de PvdA Geert Wilders zijn. Maar ze zullen wel weer een andere apparatchik vinden om het stokje van Cohen over te nemen. Met meer Prodent in zijn grijns, en toch tandeloos.