Eer is nog geen regeringsverklaring en er is nog geen programma gepubliceerd, of zelfs maar de naam van een premier voor Italië. Maar internationaal maken journalisten overuren, want angst verkoopt nu eenmaal nieuws.

Het vereist nauwkeurig kijkwerk om te kunnen onderscheiden tussen wat men men weet en wat men vermoedt. Mijn favoriete nieuwsbron lijkt zich te laten leiden door geruchten, al dan niet indirect via de obligatiemarkten:

Nu zijn er slechtere bronnen denkbaar, maar ditmaal geloof ik er niet aan, eenvoudig omdat wat men in Italië tot stand wil brengen iets waarlijk nieuws is: een coalitie tussen populisten van links samen met populisten van rechts is een novum. En dat is bovendien een signaal – uiterst belangrijk ook voor elders in Europa – dat populisten een gezamenlijke visie delen, die wegleidt van het internationalisme waarvan de Europese elites zo dol zijn. Nationaal belang voorop stellen is niet hetzelfde als het nationalisme van de 19e en begin 20e eeuw.

En is het niet juist die angstbreidel voor nationalisme die de meest vreemde strapatsen van de kosmopolitisch ingestelde Eurocratie moet excuseren? Brussel heeft alle reden te beven voor wat in Italië wordt bekokstoofd. een succesvolle samenwerking tussen LegaNord en 5Sterrenbeweging is uit principe al een model voor een toekomst zonder EU, als haar beleid (met name financieel en over de euro) daar niet al toe zullen leiden.

De populisten gaan lak hebben aan de schuldenregels en -plafonds die de EU verplicht stelt, was vanmorgen te lezen op EUObserver. 

The plan to introduce two flat-rate taxes for businesses and individuals of 15 and 20 percent that would cost up to €80bn in lost revenues. Their “universal income” for the poor would cost €17bn, while scrapping the pension reform would cost another €4bn, economists said.

Ik moet het nog zien maar als het waar is steek ik vanavond de vlag nog uit. Want de val van de euro is dan geen half jaar meer weg. Daarvoor zijn twee redenen, met vergelijkbare wortels: soevereiniteit, en fiscale vrijheid van handelen. Beiden vormen samen de essentie van een onafhankelijke staat, en daarom verbaast het niet dat juist met deze beide onderwerpen men het in Italië zo moeilijk heeft. In een land waar de economische groei al bijna een decennium het nulpunt niet weet te passeren is men door de ingeleverde fiscale vrijheid niet langer in staat economisch te concurreren door de eigen munt te devalueren.

Wat de angst van Brussel is dat men Italië zal moeten proberen te dwingen zich aan die fiscale restricties van de EU te houden. Als het land weigert zijn er twee mogelijkheden (afgezien van het accepteren, maar het resultaat daarvan zal minstens zo desastreus zijn voor zowel euro als EU): Italië uit de euro dwingen of het de wacht aanzeggen met boetes en andere dwang.

Maar zelf uit de EU gegooid worden is zoveel eleganter dan er zelf uitstappen. Je kunt in ieder geval de eventuele schuld van een economisch drama in de schoenen van Brussel schuiven:

A previous programme contained references to plans for a euro-exit, spooking Europe.

The latest one does not, but Reuters’ revelations saw the yield on Italian bonds go up and the value of the euro go down on Thursday (17 May), as investors scratched their heads on how the country, which already has a mountain of debt, could ever make good on those promises.

De vraag die hierboven werd gesteld is pertinent, maar er wordt niet door gedacht. het antwoord is namelijk verre van ingewikkeld. Zonder euro zijn de Italiaanse problemen sneller oplosbaar dan met. Er uit stappen is een veel te ingewikkeld traject – onder de huidige omstandigheden. Het zal niet netjes zijn, maar in een EU waar het nationaal eigenbelang altijd prevaleert (zie Frankrijk!!) is het niet veel meer dan een volgende stap op weg naar de totale ontmanteling van de Brusselse EU. En oog voor het eigen belang van Italië kan de komende coalitie niet worden ontzegd.

Is het ondenkbaar? Binnen de huidige omstandigheden is het dat zeker. Maar hoe lang die omstandigheden nog zo zullen blijven wordt door toeschouwers veel te sterk overschat. Een nieuwe grote economische crisis kan het EU-kaartenhuis niet verdragen. Dat die er aan komt weet eigenlijk iedereen al wel zeker. En de eerste uitstappers zullen spekkopers blijken.

---

Meer over Italië, haar banken en de recente verkiezingen vindt u hier op Veren of Lood.