Volgens de Europese media is het islamitisch terrorisme niet effectief, en bovendien niet islamitisch. De hoogste tijd dat eens kritisch te beschouwen.

Dat het islamitisch terrorisme niet islamitisch is, is een schulpje waarin zowel overheden als MSM graag kruipen als het weer eens ter sprake komt – tegenwoordig vrijwel wekelijks. De enige mensen die in ieder geval nog pretenderen het te geloven zijn juist die betrokkenen: journalisten, politici en imams die om het hardst roepen dat er weinig islamitisch is aan de terroristen die ons met luide Allahu’s Akbar naar de keel vliegen. Geconfronteerd met een salafistisch gelovige blijven die imams gewoonlijk angstwekkend stil, en journalisten vermijden het ondervragen van dergelijke gelovigen alsof ze melaats zijn. Hetgeen ze vanuit dat punt van overweging wellicht inderdaad zijn, al is hun besmettelijkheid elders juist een probleem. Een feit dat alles zeggend is, mits je er over nadenken wilt.

Maar over de effectiviteit van dat terrorisme horen we maar weinig; het wordt eenvoudig ontkend effectief te zijn. Quod non. De ontkenning is in dit geval de bevestiging, zelfs een razend overtuigende. Want onze overheden zijn letterlijk versteend bij het vooruitzicht dat al die moslims die nu nog lippendienst bewijzen aan gematigdheid inderdaad minder gematigd blijken dan steeds over hen verteld wordt. Anders dan het terrorisme van de jaren zeventig, waar Beatrice de Graaf zo graag over blaat als serieus vergelijkingsmateriaal, is het islamitisch terrorisme potentieel nu overal om ons heen. Bij bestrijding zul je dat moeten mee wegen.

Curieus genoeg lijkt de beweging onder al aanwezige moslims de afgelopen tijd juist echter steeds meer op gang te komen. Zowel de aanslagen in Nice en Westminster, alsmede een aanzienlijk deel van wat in Duitsland gebeurt, wordt gepleegd door moslims die hier al langer zijn. Opgejut via internet door geloofsgenoten elders in de wereld, zeker. Maar desalniettemin zijn het juist zij die vatbaar blijken voor het plegen van ongecoördineerde moordaanslagen op West-Europese autochtonen. Dit zijn geen lone wolves, zoals het steeds lammer klinkende commentaar het wil, maar via internet aangestuurde tentakels van een agressief en tegenover andersdenkenden moordzuchtig geloof.

Wat onze politici en overheden verlamt, is de angst onderscheid te moeten maken. Terwijl de heersende ideologie ons voorschrijft dat onderscheid maken – waarop dan ook – iets is dat we niet zouden moeten willen, wordt steeds duidelijker dat onderscheid naar geloof in de toekomst onvermijdelijk zal zijn. Bij het toelaten van mensen tot de EU zowel als bij het toelaten van een volledige godsdienstvrijheid voor elk geloof op haar grondgebied.

Tot nog toe weet men de keus te vermijden door deze feiten krampachtig apart te behandelen, maar daaraan zal op termijn niet te ontkomen zijn. Willen de staten van West-Europa niet bezwijken onder de druk die op hen ontstaat om hun bevolking effectief te beschermen, dan zullen ze deze problematiek integraal moeten adresseren. Maar door die noodzaak – die men gezien de ontkenningen van de feiten overduidelijk al heeft geïdentificeerd – langer te blijven ontkennen zal de toekomstige klap zoveel te groter zijn.

Veel sociale problemen hebben de neiging mettertijd te verdwijnen. Maar de islam is er daar niet één van, integendeel. Door te blijven ontkennen wat gaande is nemen politici een hypotheek op de toekomst van de aanwezige bevolking. Het overgrote deel van de politici is te laf om in de ogen te zien wat hen dagelijks in het gezicht gesmeten wordt. Onder de immigranten uit de oorlogsgebieden in het MO zitten zeker gevaarlijke mensen, maar die zullen in de toekomst nog zoveel gevaarlijker (en brutaler!) worden als ze gaan beseffen in wat voor feiten ontkennende maatschappij ze terecht gekomen zijn. Door stijf en strak te ontkennen dat mensen anders denken dan zijzelf, zaaien politici wat onze kinderen zullen terugvinden in hun oogst. Een oogst die dan al te lang heeft staan rijpen om nog verteerbaar te zijn, omdat ze haar zelf niet durfden aanvatten.