Gisteren was de eerste dag van de islamitische vastenmaand: de ramadan. Islam in de maand is voor de niet-gelovigen in het westen nooit een pretje, maar het wordt dit jaar nog minder gezellig dan anders.

Hoe gezellig het kan worden als moslims zich gedwarsboomd voelen was gisteren weer overal te zien met de plichtmatige verslaggeving door de NOS van de Gaza-rituelen. Niet alleen voerde Pallywood weer de boventoon, maar de verplaatsing van de Amerikaanse ambassade (waarover de NOS wrokkig doet – haar werd niets gevraagd, en Trump deed het gewoon toch, ook dat nog) naar Jeruzalem was een extra reden de feestvreugde zoveel mogelijk te verstoren. Dat kwam allemaal wat ongelukkig samen (maar toeval bestaat niet, natuurlijk), zodat het een nieuw hoogtepunt van irrelevante agitprop over de West-Europese bevolking werd uitgestort.

Soms vraag je je af of men hoopt dat alles wat daarna komt deze maand mee zal vallen? Groot is die kans niet. Vrijdag schetste ik in mijn stuk over de Pegida-actie met BBQ’en tegenover moskeeën al dat de aanstellerij van de gelovigen van de islam soms bizarre vormen aanneemt, maar dat er wel degelijk goed over is nagedacht. Paling is ook haram, weet u nog wel?

Dat geldt ook voor de manier waarop de verplichtingen voor de ramadan worden uitgespeeld. Zó zielig, die moslims. Daar moet je als beschaafd mens toch een uitzondering op allerhande regels voor maken? want ze kunnen niet anders. En zo. Elk hoogverheven deugmens kan het niet laten daar zowel in mee te voelen, als zich – om dezelfde reden – verheven te voelen dat ‘een geloof’ hem of haar bespaard gebleven is. Alleen wordt nooit de link gelegd waarom dat verheven gevoel moet worden vertaald in respect dat door anderen óók moet worden opgebracht opdat zij zich goed voelen. Maar enfin, kenmerkend voor de deugmens is dat hij zich zelf tot maat der dingen heeft gemaakt. In alles. Het varkensvlees geworden verheven onbenul, kort gezegd.

Die verplichtingen voor de ramadan zijn bedoeld voor een streek met een lagere breedtegraad dan we in Europa hebben. In deze tijd van het jaar zijn ze daarom extra zwaar, want de komende maand gaan we ook op weg naar de langste dag. Waar de langste dag in Arabië. In Riyaad is het op 21 juni 2 uur en 37 minuten langer licht dan op 21 december – de kortste dag van het jaar. In Londen – ongeveer onze breedtegraad – is dat 8 uur en 49 minuten. Toch is het in Amsterdam al 9 uur en 8 minuten, zodat Groningen de 9,5 uur wel zal aantikken.

Hieruit kunt u begrijpen dat de ramadan in deze tijd van het jaar een heel wat ernstiger opgave is dan in pakweg Riyaad. Die arme moslimse kindertjes toch! Daar moeten we dus zeker heel veel medelijden mee hebben!!

Ja, en nee. Medelijden met die kinderen is volledig terecht, medelijden met hun ouders is daarentegen volkomen misplaatst. Net als in Gaza – voor wie achter de schermen van de NOS kijken wilde – wordt hier gebruik gemaakt van gefabriceerd leed. Er is geen leed, maar men doet alsof teneinde meer concessies af te dwingen. Islam kent voldoende ingebouwde voorzorgen die kunnen worden toegepast, maar dat doet men niet want dan is het minder speciaal. Dan is minder medelijden door de deugmens te bekomen, en dat is waar men zich op richt. Ramadan is niet volledig een klucht, maar de media maken dat er wel van – in hun misplaatste pogingen toch vooral mededogen te tonen. Deugmens galore! Maar net zo min als dat free lunches bestaan is dat met aandacht zo. Het mededogen met de een gaat ten koste van aandacht voor anderen.

De ramadan-journalistiek heeft zich intussen gestort op het leed van kindertjes die examen moeten doen en nu minder goed zullen presteren. Dat is een keuze die we die kinderen misschien niet verwijten kunnen, maar zeker hun ouders en ‘geestelijke leidslieden’ wel. Krijgen kinderen die de dag voor hun landelijk examen laveloos zijn omdat hun ouders 25 jaar samen zijn dispensatie? Wie het aanvraagt krijgt de vraag of ie gek geworden is. Terecht. Maar zo gek zijn we met de islam en haar nazaten dus wel.

---

De hele serie Islam in de maand kunt u hier terugvinden.