De islam is een heel onaangename godsdienst.

Nu kun je zeggen: “Dat is subjectief. Laat iedereen lekker zelf bepalen of hij ergens in wil geloven en op welke manier. Zolang je maar binnen de wet blijft is alles goed.” En dat is natuurlijk ook zo. Het probleem is echter dat de bestaande wetten hier in het Westen steeds vaker worden aangepast om eenzijdig aan de eisen en wensen van moslims tegemoet te komen. De islam kent het principe van wederkerigheid niet.

De islam plaatst zichzelf expliciet in een superieure positie. Overal waar de islam voet aan wal zet dringt hij zich op. De rest van de wereld is daaraan ondergeschikt. Andere religies, zoals het christendom, het jodendom, het hindoeïsme en het boeddhisme kennen deze insteek niet, of hoogstens in veel mindere mate. En ook atheïsten, agnosten en humanisten hebben de neiging om compromissen te zoeken met andersdenkenden, min of meer vanuit een positie van gelijkheid. Al deze partijen erkennen dat er verschil van inzicht is over maatschappelijke zaken en proberen tot een acceptabele gezamenlijke oplossing te komen op basis van gelijk oversteken. Zo niet de aanhangers van de islam. Moslims stellen zich als groep steevast egocentrisch op en zijn niet geneigd tot reciprociteit.

Zomaar wat voorbeelden:

Europa en de Verenigde Staten staan vol met moskeeën. Deze zijn de laatste decennia in hoog tempo uit de grond gestampt, vaak met bakken subsidie vanuit moslimlanden, zoals Turkije, Saoedi-Arabië en de Golfstaten. En het aantal nieuwe moskeeën groeit maar door. In de Arabische wereld moet je de kerkgebouwen daarentegen met een vergrootglas zoeken. En hun aantal daalt steeds verder. De kerken die er zijn worden bedreigd, afgebroken of vernield. Vergunningen voor de bouw van nieuwe kerken worden geweigerd en bouwplannen worden gefrustreerd. Waar is het evenwicht? Óf godsdienstvrijheid werkt twee kanten op, óf beide kampen accepteren dat dat niet zo is. Nu gaat het totaalplaatje ten koste van het christendom.

In het Westen klagen moslims bij het minste of geringste dat ze gediscrimineerd worden ten opzichte van andere bevolkingsgroepen. Dat is hun goed recht, maar je zou verwachten dat in landen met een moslimmeerderheid andersdenkenden dan ook netjes behandeld worden. Niets is minder waar: de discriminatie van minderheden in moslimlanden is gigantisch en wereldwijd gezien ongeëvenaard. En het blijft niet bij woorden alleen, maar gaat zo ver als geïnstitutionaliseerde bedreiging, molestatie, vervolging en zelfs vormen van uitroeiing. Waar is in deze gevallen de verdraagzaamheid, die door de islamitische geloofsgenoten in Europa en de Verenigde Staten op hoge poten wordt geclaimd?

In Westerse landen mag iedere burger naar believen kiezen of hij/zij tot een bepaald geloofs­genootschap wil toetreden of niet. En iedereen mag op elk moment ‘overschakelen’ van de ene religie naar de andere, wanneer men maar wil. Zo kun je besluiten om van moslim christen te worden, of omgekeerd. Maar je kunt er ook voor kiezen om nergens in te geloven en atheïst of agnost te worden. Moet je in een moslimland proberen. Bekeren is prima, zolang het maar tot de islam is. Het verlaten van deze religie moet je in het beste geval met geweld en uitsluiting bekopen. In het slechtste geval met de dood. Honderden miljoenen moslims draaien er hun hand niet voor om om afvalligen te vermoorden, zelfs in de eigen familiekring. Best wel heavy. Waar is de wederkerigheid voor de door moslims in het Westen op hoge toon geëiste tolerantie gebleven in de door hun geloofsgenoten bestierde landen? Christenen kunnen daar dood vallen.

En dan heb ik het nog niet gehad over de vele speciale voorzieningen die voor moslims worden getroffen in Westerse samenlevingen: aparte gebedsruimten in publieke gebouwen, gescheiden zwemmen voor mannen en vrouwen in openbare zwembaden, exclusief serveren van halal voedsel op openbare recepties en feestjes van scholen, gemeentehuizen en andere overheidsinstellingen. Probeer zulke privileges maar eens voor andere godsdiensten te regelen in een willekeurig islamitisch land. Good luck!

Tevens krijgen moslims bijna onbelemmerde gelegenheid om hun islamitische feesten hier in het Westen te vieren. Maar in veel Arabische landen is de viering van de religieuze feesten van andere schnitt verboden of wordt sterk ontmoedigd.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. De illustraties van de onbalans tussen Westelijke landen en moslimlanden zijn talrijk en schrijnend. Maar het meest flagrant komt dit verschil tot uiting in de stugge weigering van islamitische landen om zich te conformeren aan de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM). Als moslims dat zouden doen, dan zouden ze zichzelf immers vrijwillig op gelijke voet plaatsen met alle mensen op aarde, inclusief al die vreselijke niet-moslims.

En dát, beste lezers, kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Daarvoor is het superioriteitsgevoel van de moslim te groot. Daarom ondertekenden de lidstaten van de Organisatie voor Islamitische Samenwerking in 1990, los van de rest van de wereld, de zogenaamde Caïro-verklaring. In deze verklaring, die is gebaseerd op de sharia, hebben moslims nadrukkelijk méér rechten dan niet-moslims. En van een zelfbenoemd Herrenvolk mag nu eenmaal niet worden verwacht, dat het vrijwillig afstand doet van de privileges die Allah het persoonlijk heeft gegeven ten opzichte van inferieure schepselen, zoals u en ik.

---

Percolator, voor al uw sterke koffie

---

Dit artikel verscheen vandaag ook op de Gazet van het Gezond Verstand.