Omdat het de mensen zijn die later onze AOW bij elkaar moeten scharrelen en omdat we ons niet tegen islamisering mogen verzetten hebben de Nederlandse autoriteiten zich steeds nadrukkelijker gemeld aan het front van de islamitische avondmaaltijden tijdens de ramadan. Dit jaar werd een nieuw dieptepunt bereikt met de verschijning van de minister van Sociale Zaken bij een ‘Nationale Iftar’. Het is me wat. Als de islam in de maand is zullen we het weten ook.

Wat dit jaar wellicht nog meer dan andere markeert is een hernieuwd offensief om kritiek op de islam beschaafd onder de aandacht te brengen door de scheiding van de islam in een geloof en in de ‘politieke islam’ te propageren. Want je wilt toch niet worden ingedeeld bij mensen als Geert Wilders, nietwaar? En het heeft eigenlijk geen toelichting nodig dat de politieke islam niet fris kan zijn, daar hebben we DENK voor als dankbaar voorbeeld. Zelfs binnen de PvdA heeft men met dat idee (na de afscheiding van DENK van die partij!!!) geen moeite meer. Maar dat heeft allemaal niets van doen met ‘de islam’.

Dat heeft gevolgen, zo zag ik deze week op Twitter. Wie nog steeds gelooft dat de politieke islam hetzelfde is als ‘de gewone islam’- die van de lieve mensen zeg maar, die is een Wilders-gekkie. Nou, dat moet dan maar. Hierbij luid en duidelijk: de politieke islam is identiek met de gewone islam, en wie denkt (en hoopt!!) het anders te kunnen draaien zou de theologische basis nog eens met de praktijk moeten vergelijken. Het probleem ligt als zo vaak in onkunde en gebrek aan kennis van de islam, ook bij opiniemakers van wie men dacht dat zij beter weten.

De basis van die gedachte dat niet alles de politieke islam is, ligt in een logisch punt: er moet ook nog een normaal leven naast dat van het geloof zijn. Dat is overigens correct, maar de manier waarop er binnen de islam naar de jihadi’s en hun daden gekeken wordt is bepalender voor de manier waarop het samenspel binnen dat geloof functioneert dan het feit dat er inderdaad gelovige mensen zijn die desondanks dagelijks brood bakken en verkopen, aan iedereen die het hebben en eten wil: de huis-, tuin- en keukenmoslims. De ‘strijders’ staan sociaal het hoogst in aanzien, óók bij die huis-, tuin- en keukenmoslims. Wat toevallig nu.

Dat het feodalisme gedragen werd door een massa horige boeren die niets te vertellen hadden maar wel – gewillig – hun leidende militaire kaste voorzagen van de middelen waarmee dezen hun politiek konden bedrijven is iets dat alleen historici beseffen. Maar een aantal van de mensen die nu in deze val van een ‘politieke islam’ trappen hadden het dus inderdaad moeten beseffen. Dat lijken zij niet te willen, en dat is betreurenswaardig. Onafhankelijk blijven denken tegen het geloei van de omringende kudde in blijkt immer weer een probleem.

Nu er maatschappelijk kritiek op de islam mogelijk lijkt, ontstaat er direct een scheuring in de benadering van die islam: eentje die kijkt naar hoe het zit, en eentje die kijkt naar hoe men hoopt dat het zit. Wamt eigenlijk is de islam een nette godsdienst die misbruikt wordt door gevaarlijke hysterische gekken – aldus deze hoopvolle ‘critici’? Die en passant de mensen die de islam op haar merites beoordelen wegzetten als al even gevaarlijke hysterische gekken – uit naam van de eigen redelijkheid.

Het doet je je realiseren dat het vrijwel ondoenlijk is je tegen grote kuddes te verweren zonder de steun van een eigen grote kudde. Maar toch zal het moeten, want tot de kudde die zo graag redelijk wil zijn uit naam van de lieve vrede wil ik nooit behoren zolang zij slechts haar eigen illusies predikt.

---

De hele serie Islam in de maand kunt u hier terugvinden.