Er zijn van die ethische dilemma’s die we in onze maatschappij moeilijker maken dan ze zijn. Dat van de IS-vrouwen is er een voorbeeld van.

GeenStijl kwam vanmorgen met een pijnlijk verhaal over alweer een VPRO-documentaire van twijfelachtig allooi, een vervolg in een serie morele misstappen waar men bij die omroep patent op lijkt te willen nemen.

…bovenstaande tweet op de play button klikken voor de trailer van de met EU-subsidie gemaakte propagandadocu “The Return – Life After ISIS” over kalifaatkippen in Koerdische kampen die gisterenavond werd vertoond aan 123.000 kijkers van de NPO.

Ik moet er ook nog even aan herinneren dat dit de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Blinken op zijn wenken bedient. Blinken verzocht recent de EU voormalige landgenoten terug te halen en te rehabiliteren. Kort vertaald: een fopstrafje geven en vervolgens weer blij glimlachend opnieuw toelaten tot het normale maatschappelijk verkeer. De USA heeft aan één Guantanamo Bay meer dan zijn handen vol, en wil duidelijk niet zo’n tweede kamp – waar dan ook.

Vanzelfsprekend is de vraag niet of je die IS-vrouwen in plaats van een fopstrafje geven niet moet ophangen of doorverkopen. Het is wel de attitude die zijzelf zouden moeten verwachten, vanuit hun eigen denkkader. Hebben zij ooit anders gekeken naar de slavinnen waar hun IS-man mee thuis kwam, in good old Raqqa[1]??

In plaats daarvan doen die IS-vrouwen – via advocaten – toch vervolgens een dringend beroep op bijvoorbeeld de Nederlandse overheid hen uit de zandbak die zij eerst vol overtuiging hun nieuwe thuis noemden op te halen. Is dat niet wat schizofreen?

Integendeel.

Want hoewel er weinig twijfel bestaat over hoe deze IS-vrouwen in de omgekeerde situatie zouden reageren, kennen zij maar al te goed de morele zwakte van westerse overheden, en hun bevattelijkheid voor deprimerend gejengel. En bij de VPRO voelt niemand zich te groot zich daar medeplichtig aan te maken:

Zo niet bij de VPRO natuurlijk, die zenden deze agitprop uit met als doel, volgens de maker zelf, ‘to change the narrative‘ en ‘to bring them back‘. Dat is wat je krijgt als je de beelden van felrealistische gruweldaden niet vertoont maar onder de bidmat schuift met het smoesje dat het niet geschikt is voor tere kijkerszieltjes: dan ga je denken dat deze vrouwen, deze moordenaars, deze aan genocide medeplichtige jihadisten, deze door haatgif gedreven hellevegen zelf het slachtoffer zijn, in plaats van verantwoordelijk voor hun eigen beslissingen, handelingen en wreedheden. En ja, dat vinden veel mensen best wel kut.

Qua multiculturaliteit zit het met deze vrouwtjes wel snor, dus. De westerse overheden snappen er nog steeds niet veel van, maar willen vooral aardig gevonden worden. Dit ook in de hoop dat ze bij volgende aanslagen geen doelwit van verwarde(!) mensen zullen zijn.

En wat denkt u, beste lezer? Toch maar ophangen of doorverkopen? Of beter helemaal vergeten dat ze bestaan? Want dat de Koerden zelf te beschaafd blijken om ze op te hangen is weliswaar ironisch, maar illustreert ook dat doorverkopen niet eenvoudig zal zijn.

Is er iemand die de vigerende koers voor vaten olie per IS-vrouw kent? Of krijgt onze overheid er mogelijk een aantal cadeau als we ze terughalen? De Amerikaanse oproep bewijst in ieder geval dat de Koerden graag van die wijven af willen.

Koken, kleding, trouwen – that’s it. Niks over de misdaden, en iedere fout wordt weggewuifd. Best een kunst wel, een nietszeggende documentaire maken over een stel vrouwen die zich bij de ergste terreurorganisatie van deze eeuw aansloten. #returnafterISIS

— Brenda Stoter Boscolo بريندا (@BrendaStoter) July 13, 2021

---

1. Hoofdstad van het kalifaat in het’s hoogtijdagen

---

Meer over het gedram rond de IS-vrouwen vindt u hier.