Tweederde van naar Islamitische Staat afgereisde moslims die weer naar Nederland terugkeerden, wordt niet vervolgd. Slechts acht terugkerende IS-slachters zijn tot op heden veroordeeld. Maar een terminaal zieke Nederlander met nog drie tot zes maanden te leven, wordt in de cel gegooid voor het rijden zonder rijbewijs.

De falende rechtsstaat in beeld.

Terugkerende jihadisten verbleven in het strijdgebied, kregen wapentraining, deden strijdervaring op en bouwden aan hun jihadistische netwerk. De AIVD waarschuwt ook specifiek voor het gevaar van militair getrainde kinderen die door hun ouders zijn meegenomen naar het strijdgebied.

Voor terugkerende jihadisten is er een ‘exit-programma’. Wie zegt geweld af te zweren, krijgt onder meer hulp bij het vinden van woning, werk en een opleiding met als doel ‘risicoreductie’. Badr Hari wacht nog steeds op de oproep van justitie om zijn celstraf wegens bruut geweld uit te zitten en geniet in vrijheid van zijn leven.

De heer Baas uit Velzen-Zuid is terminaal ziek. Hij heeft nog drie tot zes maanden te leven. Zelfs in de meest brute moordzaken is genoegdoening voor nabestaanden geen doel van de rechtspraak. Rehabilitatie van de dader is de prioriteit. Een celstraf wordt in Nederland opgelegd met het doel herhaling te voorkomen. Kanker voorkomt herhaling in de situatie van de heer Baas helaas met zekerheid. Toch sluit justitie hem op met nog enkele maanden te leven.

De heer Baas geeft ruiterlijk toe dat hij nooit zonder rijbewijs achter het stuur had mogen kruipen. Bij gezondheid had hij de opgelegde gevangenisstraf van 14 dagen en 21 dagen geaccepteerd. Maar met nog drie tot zes maanden te leven, is een celstraf van vijf weken, meer dan een maand, onverteerbaar.

Hij kan de straf fysiek niet aan met een tumor in de long en een ernstige hartkwaal. Er is sprake van gevaarlijk ondergewicht, het ontbreken van een medisch noodzakelijk matras, een gebroken sleutelbeen en het wisselvallig ontvangen van de juiste medicijnen. Door een trap op te moeten lopen bij het luchten, is hij onwel geworden en flauw gevallen.

Er is een gratieverzoek ingediend, waarop nog een besluit moet worden genomen. Ondertussen tikken zijn laatste dagen weg.

Natuurlijk had hij nooit zonder rijbewijs mogen rijden en had hij de straf verdiend bij gezondheid. Echter, een celstraf heeft als doel herhaling te voorkomen. Het moet een les zijn. De heer Baas heeft nog slechts drie tot zes maanden te leven. Welke les moet hij dan nog leren van justitie?

Een jihadist die mogelijk de meest gruwelijke daden heeft gepleegd in Islamitische Staat en zegt geweld af te zweren, wordt beloond met een woning, met werk en het opbouwen van zijn leven. De meeste terugkerende jihadisten worden nooit veroordeeld en krijgen geen celstraf opgelegd.

Maar een terminaal zieke Nederlander, met nog drie tot zes maanden te leven, moet vanwege het in het verleden rijden zonder rijbewijs een celstraf uitzitten in de laatste dagen van zijn leven. Dagen die zo comfortabel mogelijk horen te zijn. Dagen die hij met geliefden hoort door te brengen.

De Nederlandse rechtsstaat: soft wanneer het niet moet en gewetenloos hard waar het niet zou moeten mogen.

Laat de heer Baas nú vrij. 

---

Bron: alle brieven van ziekenhuis tot justitie zijn via familie van de heer Baas in mijn bezit.

---

Dit artikel verscheen vandaag ook op Dutch Free Press