Wordt de politie bewust door islamactivisten tot doelwit gemaakt? Peter Louter over een eigen ervaring.

Een aantal jaren geleden zat ik op een verjaardagspartijtje naast een man die druk in gesprek was met zijn buurman. Een alledaagse belevenis. Het onderwerp van gesprek was echter niet alledaags. Mijn buurman probeerde zijn buurman ervan te overtuigen dat de gemiddelde politieagent door en door racistisch is. De andere man sputterde wat tegen en ik schoot hem te hulp. Ik zei dat ik me kon voorstellen dat de gemiddelde agent beter in de gaten had wat er in de samenleving speelde dan de gemiddelde krantenlezer, maar daarom nog niet racistisch genoemd kon worden. Mijn buurman ging er nog eens goed voor zitten: “Je zou eens moeten horen wat agenten allemaal roepen over Marokkanen”. Daarna bleek al gauw met wie we te maken hadden. Mijn buurman was politieofficier en was in zijn regio belast met het tegengaan van racisme onder politie-agenten. Dat was zijn baan. Hij had er voor gestudeerd, cursussen gevolgd en hij was op uitnodiging in Marokko geweest.

Wat later, in 2015, kwam het boek uit van de Duitse politieagente Tania Tambouri waarin ze alarm slaat over de agressie van jonge migranten tegen de politie. Over jonge migranten schrijft ze: “Ze overschrijden méér dan één grens: geen respect voor vrouwen, geen respect voor de politie, geen respect voor de staat waarin we leven.” Haar verwijt is dat er intern te veel wordt weggekeken omdat men bang is voor racist te worden uitgemaakt.

Politieagenten staan met hun poten in de modder van de multiculturele samenleving en krijgen daar slecht voor betaald. Het ziekteverzuim is hoog, de inzetbaarheid kent nauwelijks grenzen en ze worden ook nog eens belaagd door hun eigen leiding die gesprekken in de kleedkamers en de kantine afluistert. Ik sta aan hun kant en dat is hoognodig. Een agent die een multiculturele overtreder stevig aanpakt kan er op rekenen dat zijn maten het filmen en dat hij vervolgens aangifte gaat doen wegens mishandeling. Je zal dan maar net mijn verjaardagsbuurman als leidinggevende hebben. Dan krijg je een aantekening en word je naar een antiracisme cursus gestuurd die vaak door Marokkaanse deskundigen wordt gegeven.

Een jaar later kreeg Ahmed Marcough, ex-politieagent, inmiddels ex-kamerlid (PvdA) en belangenbehartiger van de islam volop media-aandacht toen hij stelde dat agenten met PVV-achtige opvattingen niets te zoeken hadden bij de politie en door de leiding zouden moeten worden geweerd. Wat later deed hij het in een uitzending van Pauw nog eens dunnetjes over. Het werd geen echte rel. Met dit soort bizarre uitspraken op zijn CV kon Marcouch nog prima burgemeester van Arnhem worden. Daar is hij onder meer belast met veiligheid en de inzet van politie.

De goedbetaalde Peter R. de Vries kritiseert de politie voortdurend in praatprogramma’s en valt ‘slachtoffers’ van politieoptreden bij. De politie is een strijdtoneel geworden. Multiculturele woordvoerders en islamitische activisten zitten de politie op de huid. Antecedenten mogen niet meer in de krant. ‘Opsporing verzocht’ moet minder allochtonen in beeld brengen. Etnisch profileren is racistisch en aanslagplegers moeten in beeld worden gebracht als ‘verwarde’ mensen. Politie wordt ingezet bij racismebestrijding. De politieagent staat onder druk, hij moet islamvriendelijker worden. Waarschijnlijk op advies van multiculturele specialisten gaat de politie moslimvriendelijke dingen doen. Ze bezoeken moskeeën en organiseren iftars.

Ondertussen blijkt dat de politie nauwelijks discrimineert. ‘Kennislink’ vermeldt uit een onderzoek:

“We onderzochten vervolgens in hoeverre de ervaringen met de politie samenhingen met etnische achtergrond en uiterlijk, en in hoeverre die ervaringen samenhingen met de eigen gedragingen. Wanneer we de antwoorden van jongeren over hun politiecontacten corrigeren voor de door de jongeren zelf gerapporteerde gedragingen, verdwijnt het beeld dat agenten systematisch discrimineren. De politiecontacten blijken vooral samen te hangen met geslacht ( jongens hebben meer en meer negatieve ervaringen met de politie), met de buurten waarin zij op straat zijn, met de tijd die ze er doorbrengen en bovenal met normoverschrijdend gedrag van de jongeren zelf en hun vrienden. Wij vonden geen bewijs voor stelselmatige discriminatie.”

Deze zin is onderscheidend: Wanneer we de antwoorden van jongeren over hun politiecontacten corrigeren voor de door de jongeren zelf gerapporteerde gedragingen, verdwijnt het beeld dat agenten systematisch discrimineren. Jonge allochtonen die in aanraking komen met de politie beginnen altijd met ontkennen, leugens en als het niet helpt met slachtoffergedrag. Daarin is de politie altijd de dader. Een recent voorbeeld daarvan zijn de twee Marokkanen die een fietser hadden doorgereden. Omdat ze elkaar de schuld gaven van achter het stuur te hebben gezeten was een veroordeling aanvankelijk niet mogelijk. Toen dat later wel kon kreeg de politie de schuld. Die had ze niet achterna moeten zitten.

Dat de politie discrimineert en racistisch is valt te horen bij nagenoeg alle islamitische woordvoerders, belangenbehartigers, columnisten en rappers. Ze zeggen nog net niet dat de criminaliteit onder allochtone jongeren de schuld van de politie is, maar ze insinueren dat wel. Die woordvoerders/belangenbehartigers klagen met regelmaat bij burgemeesters, politiechefs, Kamerleden en ministers. Hun beeld wordt het beeld van de politieke en lokale beleidsmakers. De agent krijgt nauwelijks hun steun want niemand wil zelfs de schijn wekken verondersteld racisme te steunen. De agent is de zondebok. De agent moet op zijn tellen passen. De agent wordt in de uitvoering van zijn functie belemmerd. Menig agent heeft van een arrestant te horen gekregen dat hij weet waar de agent woont. Onderzoek loopt vaak vast op allochtone zwijgcultuur. Bedreigen zwijgen zijn een normaal onderdeel van de tribale cultuur.

Als belangrijkste oplossing wordt de aanstelling van méér allochtone agenten door de beleidsmakers aangedragen. Het is ze ingefluisterd door de islamitische woordvoerders en belangenbehartigers. Het zal het probleem eerder groter maken dan het al is. Allochtone agenten zijn opgegroeid in een tribale cultuur en kunnen onder enorme druk komen te staan van hun omgeving.

Beleidsmakers zijn weer eens het verkeerde probleem aan het oplossen. Het echte probleem benoemen is immers racistisch en discriminerend. Die termen werken als een chantagemiddel en dat wordt royaal benut. Het levert wegkijkers op.

---

Dit artikel verscheen eerder op Peter’s Blogboek