De gemeente Boxmeer is op zoek naar het bed van Vincent van Gogh. Reueueuze interessant!

(..) een ontdekking van de Engelse kunsthistoricus Martin Bailey. Die schrijft in een nieuw boek dat het bed vermoedelijk aan het eind van de Tweede Wereldoorlog vanuit Laren op hulptransport naar Boxmeer is vervoerd.

Dus Boxmeer heeft het? Daar zal Amsterdam wel jaloers op zijn. Alleen kunnen ze het dus niet vinden, en zijn daarom op zoek naar iemand die er meer van weet.

Het gaat om een bed dat Van Gogh schilderde toen hij er geregeld op sliep, en klaarblijkelijk te weinig geld had om buiten onder het genot van een kop koffie buiten te gaan kwasten. Het is me wat.

Ik begrijp die obsessie met zaken waar vroeger een bekend persoon met zijn vingers of andere lichaamsdelen aan heeft gezeten. Ooit zag ik op TV een man die liep te zeulen met zijn dierbaarste schat: een sigarenpeuk van Winston Churchill, die de grote staatsman na consumptie achteloos had weggeworpen. Een hele zaal toeschouwers riep ooh en aah, voor een stukje opgerolde overjarige tabak. Men schatte dat het wel een paar honderd euro waard zou kunnen zijn – de man zelf sprak over schenken aan een lokaal museum.

Dat bed van Van Gogh: alsof je over 75 jaar op zoek gaat naar een ouwe onderbroek die Mark Rutte aan Tineke Ceelen meegaf voor de zieligerds in Syrië. Dat soort werk. Dat dat bed op zijn laatst halverwege de jaren vijftig op de jaarlijkse eindejaarsbrandstapel is geëindigd lijkt de meest logische conclusie. En ongetwijfeld komt er volgende week een slimmerik die bij ontstentenis van het echte bed zich plotsklaps herinnert dat zijn opa er zulk mooi brandhout van maakte in 1953. Fijn o te weten, maar het gaat dus nergens over. Wat moet Boxmeer er mee? Schenken aan het Rijksmuseum? Dan heeft Amsterdam het weer, en die weten toch al niet waar ze de enorme boel uit de kelders laten moeten. Zodat de beste oplossing zal zijn, het toch maar te verbranden.

Goedenavond.