Dit is het eerste deel van een drieluik over de zogenaamde ‘Irandeal’. Na een korte inleiding ga ik in dit deel vooral in op het karakter van de contractpartijen. Met name vergelijk ik de Führer *) van de ‘Islamitische Republiek Iran’ met de Führer van het Duitse Rijk tussen 1933 en 1945 en met de absurde monarchie in Korea.

In deel 2 ga ik in op de bedreigingen die voortvloeien uit de ‘deal’: voor het Midden-Oosten en voor de rest van de wereld.
Deel 3 gaat over de vraag: “Wat nu?”

Het is inmiddels al weer 27 jaar geleden dat Rafsanjani – toen president en nu nog steeds zeer invloedrijk binnen het theocratische regime – verklaarde dat de Iraniërs “…zichzelf moeten voorzien van de mogelijkheid van zowel offensief als defensief gebruik van chemische, bacteriologische en ‘radiologische’ wapens”. Drie jaar later liet de Iraanse vicepresident Sayed Ataollah Mohajerani weten: “Aangezien Israël nog steeds nucleaire wapens heeft moeten wij moslims samenwerken om een atoombom te maken ongeacht de pogingen van de VN om verdere verspreiding te voorkomen” (mijn nadruk **)).

Toen de Ayatollahs aan de macht kwamen in Iran, werden er sancties ingesteld tegen het land. De sancties die volgden op Irans dreigende verrijking van uranium tot een niveau dat voor bommen gebruikt kan worden, werden echter pas negen jaar geleden ingesteld via resolutie 1696 van de Veiligheidsraad. Aanleiding voor de resolutie was dat de controleurs van de IAEA gedurende de drie jaar daarvóór aan het lijntje waren gehouden.

Het karakter van de IAEA
Voluit heet de IAEA, International Atomic Energy Agency. Iedereen die iets meldt of beslist over de Irandeal zou (nog eens) de eerste artikelen van de IAEA-statuten moeten lezen en even de tijd nemen om ze tot zich door te laten dringen.

Wie dat doet zonder vooringenomenheid en met name zonder wensdenken, kan niet anders dan concluderen dat de IAEA géén organisatie is om de verspreiding van nucleaire wapens te voorkomen. De IAEA is opgezet om wereldwijd (veilig) gebruik van atoomenergie te bevorderen.

In artikel III-5 lezen we dat niet in het algemeen, maar slechts als onderdeel van de bevordering van die verspreiding, eraan gewerkt wordt dat informatie en materiaal: “are not used in such a way as to further any military purpose”. Verderop in hetzelfde artikel (onder ‘D’) treffen we dit: “the activities of the Agency shall be carried out with due observance of the sovereign rights of States.” En nee, er is geen enkele aanwijzing dat de IAEA Iran niet zou beschouwen als staat met soevereine rechten.

Directeur-generaal, Yukiya Amano, hield 14 september jongstleden een speech voor de 59e algemene vergadering van de organisatie. Pas voorbij de helft van zijn speech begon hij over de Iran-deal en hij wijdde daar nauwelijks meer woorden aan dan aan zijn obligate oproep in de richting van Noord-Korea. Het karakter en de prioriteiten van de IAEA zie je ook op heel andere wijze geïllustreerd aan het slot van Amano’s toespraak:

“I remain committed to expanding the opportunities available to women in the Agency. I encourage all Member States to actively help us achieve the ultimate goal of equal gender representation.”

Prioriteiten. Ik onthoud me van verdere duiding van deze passage.

Inhoudelijk moeten we het met betrekking tot de Iran-deal, in die speech van september doen met deze alinea:

“As stated in the JCPOA, Iran will implement the Additional Protocol. This will give the Agency greater access to information and to sites in Iran. Implementation of the Additional Protocol is an essential prerequisite for the Agency to be able to provide, in due course, credible assurance about the absence of undeclared nuclear material and activities in Iran.”

‘Meer’ toegang, niet: ‘voldoende’ toegang. De uitdrukking “In due course”: staat voor “ergens in de toekomst” met slechts een suggestie van ‘op tijd’.

Wortels, geen stokken
Ook de toelichting op de VN-site bij die Veiligheidsraad-resolutie van negen jaar geleden, is weinig geruststellend voor wie het Ayotollah-regime wantrouwt:

“The Council endorsed the proposals of China, France, Germany, the Russian Federation, the United Kingdom and the United States, with the support of the European Union’s High Representative, for a long-term comprehensive arrangement, which would allow for the development of relations with Iran based on mutual respect and the establishment of international confidence in the exclusively peaceful nature of Iran’s nuclear programme.”

Merk op dat dit de zelfde zes landen zijn die nu tot een deal gekomen zijn. Ook toen was hun insteek blijkbaar al dat het regime in Iran als het ware verleid moest worden.

In dezelfde tekst op de VN-site staat ook de reactie van het Ayatollah-regime op het aannemen van de resolutie. Die reactie sluit – veelzeggend – af met wijzen naar die kleine staat die een centrale plaats inneemt in het buitenlands beleid van Iran: Israël.

“Yet, today, the world was witnessing a dangerous trend. While members of the NPT [het Non-Proliferatie Verdrag] were denied their rights and punished, those who defied the NPT, particularly the perpetrators of the current carnage in Lebanon and Palestine, were rewarded by generous nuclear cooperation agreements.”

De Ayatollahs suggereren niet eens dat Israël een bedreiging voor Iran (of het regime) zelf zou vormen.
Wie weinig of geen vertrouwen heeft in het Ayatollah-regime valt op dat de passage waarmee de Iraanse verklaring begint, op twee heel verschillende manieren gelezen kan worden: “Iran’s representative asserted that its peaceful nuclear programme posed no threat to international peace and security (…)”. Het niet-militaire gedeelte van het nucleaire programma vormt geen bedreiging …

Welke leugenachtigheid?
Onmiddellijk na het nieuws over een concept-deal, liet Barack Houssein Obama weten dat de overeenkomst niet gebouwd was op vertrouwen in het Iraanse regime maar op ‘strict monitoring’. In deel 2 kom ik hier nog op terug, in het kader van het bespreken van de doctrine van regionale grootmachten.

Eind juli stelde senator Cotton in de Armed Services Committee een paar uitzonderlijk doeltreffende vragen aan de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken John Kerry en zijn collega Moniz van energiezaken. De antwoorden waren verbijsterend op het gênante af: zie de afbeelding. Kerry heeft de deals tussen Iran en de IAEA niet gezien en weet niet zeker meer wie van zijn ondergeschikten er ook al weer een blik op had geworpen. Moniz zegt letterlijk “Misschien heeft iemand iets gezien …”

Helaas lijkt in de VS de leugenachtigheid van die bewering van Obama over vertrouwen, het belangrijkste conflictpunt te vormen. Die leugen is weliswaar van nauwelijks te overschatten betekenis, maar de (on)betrouwbaarheid en leugenachtigheid van (de beweringen van) de Ayatollahs zouden toch voorop moeten staan, naar mijn onbescheiden mening.

De korte termijnen
Het belangrijkste document van de zogenaamde Irandeal heet officieel: Joint Comprehensive Plan Of Action (JCPOA). De titel doet denken aan de tekst van die anti-rook advertentie: ‘samen komen we er wel uit’.

In het ‘gezamenlijke plan’ wordt een viertal tijdstippen genoemd waarop verschillende afspraken zullen ingaan: een deel ervan onmiddellijk na de ratificatie, andere na 8, 10 of 15 jaar. Dat lijken op het eerste gezicht misschien lange periodes, maar op het tweede gezicht zijn ze dat beslist niet.

Ze zijn echt heel kort wanneer je ze bijvoorbeeld afzet tegen de tijd tussen Clintons verdrag met Noord-Korea in 1994 en de eerste atoomproef van deze gruwelstaat in 2006. ****) Merk op dat ook toen in zekere zin sprake was van wortels in plaats van stokken: er werd een speciale organisatie opgezet – de KEDO – die de Koreanen zou gaan helpen om nucleaire reactoren te bouwen die niet ingeschakeld zouden kunnen worden voor militaire doeleinden. In hun boek uit 2002, Nuclear, Biological and Chemical Warfare meldden Bhushan en Katyal dat “North Korea even received technical aid from the IAEA in uranium mining and assaying and had reactor operators trained by the Soviet Union as part of an IAEA-sanctioned deal.” (blz 149).

Die periodes zijn ook heel kort wanneer je ze vergelijkt met die tussen de publicatie van Mein Kampf en de totale machtsovername in Duitsland door de schrijver van die afschuwelijke tekst, door Churchill aangeduid als ‘Een nieuwe Koran’.

Hitler schreef die spreektekst in 1924, terwijl hij in de gevangenis zat. Churchills bijzondere karakterisering kreeg opnieuw bekendheid nadat hij was aangehaald door Geert Wilders ten tijde van de lancering van het filmpje ‘Fitna’. Op internet zijn beweringen te vinden dat Churchill die uitspraak niet gedaan zou hebben, maar hij is gewoon te vinden **) op pagina 50 van deel 1, van Churchills trilogie over WW II: The Gathering Storm.

Die vergelijking uit dat boek – “Here was the new Koran of faith and war: turgid, verbose, shapeless, but pregnant with its message” – was slechts een inleidend zinnetje bij WSC’s samenvatting van de inhoud van Mein Kampf. Merk op dat de gebruikte bijvoeglijke naamwoorden (gezwollen, breedsprakig, vormeloos) opmerkelijk genoeg eigenlijk alleen de vorm becommentariëren, niet de inhoud van de tekst.

Joden niet alleen bruikbare zondebok
Die samenvatting zelf bevat bijzondere hiaten in mijn ogen. Extra opmerkelijk omdat Churchill zelf schrijft dat bij het aan de macht komen van Hitler, geen boek meer aandacht verdiende van de politieke en militaire leiders van de geallieerden, dan MK.

Churchill noemt wel Hitlers plannen voor Duitse veroveringen ten koste van Rusland en de Baltische landen, maar zet deze niet in de context van AH’s ‘droom’ over een verviervoudiging van het aantal Duitsers (naar een kwart miljard) binnen ‘slechts’ een eeuw en zijn absurde opmerkingen over ‘naties zo groot als continenten’. De manier waarop Hitler over slavernij schrijft, zou in een samenvatting van het boek ook niet mogen ontbreken: slavernij bestond eerder dan het gebruik van lastdieren. Deze manier van ‘verdedigen’ past in een betoog waarin de aanstaande Führer, verspreid over de circa 350 bladzijden, werkelijk tientallen malen schrijft over Natuur, Lot en, last but not least, God (allen met hoofdletter). Hij heeft het zelfs over “zondigen tegen de wil van de Eeuwige Schepper”.

Het aanwakkeren van haat tegen de Joden was voor AH niet alleen een hulpmiddel om zelf aan de macht te komen en hysterie, fanatisme en grenzeloze meedogenloosheid aan te moedigen of om gewoon eigendommen van Joden te confisqueren. Bijna even belangrijk in Hitlers ideologie als het verhaal over menselijke lastdieren en – militair en creatief – superieure en inferieure rassen, is in mijn ogen zijn dogma dat “de mens geen meester van de natuur” is. Hij schrijft het expliciet zo op maar je ziet het bijvoorbeeld ook terug in zijn commentaar op de heersende syphilis-epidemie: dat zou wraak van de natuur zijn voor pervers gedrag. Het idee van de mens als meester over de natuur noemt MK ‘Jewish babble’. Onmiddellijk na de introductie van het ‘lebensraum’-concept komt de auteur met een uitspraak over de “mad desire for commercial conquest of the world”. Een onmiskenbare verwijzing naar de Joden.

Luisteren naar hedendaagse Joden?
‘Het Jodendom’ vormde in die zin voor Hitler echt ook ideologisch de tegenhanger van het nazisme. Laat ik het nog scherper stellen: de Joden waren bij uitstek de ideologische tegenstander voor Hitler.

In zijn onvolprezen boek De Israel Test, beschrijft George Gilder hoe heden ten dage de Joodse stáát bedreigd wordt door diezelfde manier van denken over economie als in MK beschreven wordt, al bleef de korporaal daarover tamelijk impliciet. Gilder noemt het de ‘zero sum economy’-benadering. In Nederland beter bekend als: de koek kan (of mag!) niet groter worden, hij moet (‘dus’) anders verdeeld worden.

Vergelijk je sec de aankondigingen van het aanvallen van Rusland en de bedreiging van de Joden in MK, dan is goed beschouwd de laatste weliswaar van nog meer haat doordrenkt maar tegelijkertijd vager geformuleerd. Men zou het in 1924 hebben kunnen lezen als een plan voor het invoeren van strikte Apartheid in plaats van als aankondiging van genocide. En, hoe pijnlijk het ook is om er in deze termen over te spreken: per saldo zijn er veel meer niet-Joden dan Joden vermoord door de nazis, met name Oost-Europeanen.

Het Iraanse regime is in wezen explicieter in hoe ze beléíd willen maken op basis van hún jodenhaat. Onmiskenbaar is voor de ayatollahs de jodenhaat een middel om in de mohammedaanse wereld gezag te verwerven, maar ook voor hen is de jodenhaat een kernwaarde binnen hun ideologie. Een ideologie van werelddominantie en ¬– nog sinisterder – een waarin het einde der tijden en de Mahdi-gekte belangrijke rollen vervullen. Specifiek met betrekking tot de staat Israel opereren ze op basis van het mohammedaanse, niet specifiek sjiietische, dogma: eens onder mohammedaans bewind, altijd onder mohammedaans bewind.

Veel belangwekkende commentaren op het mohammedanisme, op Irans politiek in het algemeen en de Irandeal in het bijzonder, komen uit Israël of zijn geschreven door Joden uit andere delen van de wereld. Vanzelfsprekend: de dreiging is het meest direct en acuut voor Israël. We moeten beslist (dankbaar) gebruik maken van de informatie en analyses die door die auteurs worden aangereikt.

Er zit echter een gevaar aan, vandaar het mogelijk vreemd overkomende subkopje hierboven. Ik doel hier op het effect dat de aandacht uitsluitend gaat naar de gruwelen waartoe de nazis, theocraten en communistische monarchen in staat zijn, en dat daarmee geen of te weinig aandacht gaat naar de onderliggende perversiteit en naar de ‘betrouwbaarheid‘ van de Führers. Met ‘betrouwbaar’ bedoel ik hier dat hun dreigementen serieus genomen moeten worden.

Geen homo’s in Iran
Ahmadinejad, de vorige president van Iran, werd in 2007 uitgenodigd door een Amerikaanse Universiteit. Wanneer je de tekst van de toespraak die hij daar gaf oppervlakkig en niet al te kritisch doorleest, komt hij absoluut niet over als een Hitleresque schuimbekkende gek. Hij krijgt verschillende keren applaus door op een slimme manier in te spelen op het cultuurrelativisme waar zijn gehoor mee besmet is. Eén keer wordt hij echter uitgelachen en wordt er boe geroepen. Dat is op het moment waarop hij verklaart dat “In Iran, we don’t have homosexuals, like in your country.” Terecht.

Voor mensen met misplaatst respect voor wat als ‘religie’ wordt beschouwd, was die bewering de ultieme uitdrukking van het krankzinnig totalitaire karakter van de mollahcratie. Officiële ontkenning van het bestaan van homofilie schijnt ook in Noord-Korea een vanzelfsprekendheid te zijn. Vele duizenden homo’s kwamen om in de concentratiekampen van de nazis. Van staatswege georganiseerde haat tegen homo’s is een bijna even goede lakmoesproef voor het beoordelen van achterlijkheid als jodenhaat.

Voor mensen zonder dat misplaatste respect waren de eerste zinnen van Ahmedinejad nog verontrustender. Onmiddellijk na het loven van Allah begon hij zijn speech met het verwijzen naar die Mahdi: “Oh, God, hasten the arrival of Imam al-Mahdi and grant him good health and victory and make us his followers and those to attest to his rightfulness.” (mijn nadruk). Die mahdi heeft in de zogenaamde ‘Twelver’-ideologie een heel bijzondere betekenis: deze ‘twaalfde imam’ is de aankondiger van het einde der tijden. Ahmadinejad sprak dus de hoop uit op een spoedig einde aan alle menselijk leven en beloofde die meneer, die al vele eeuwen ‘verborgen’ is, te zullen volgen!

Kan het nog met een sisser aflopen?
Vanwege het volgnummer van die Imam, wordt die sjiietisch-mohammedaanse stroming, die in Iran dominant is, ook wel aangeduid als de ‘Twelvers’. De formele status van die stroming in Iran stamt niet van de staatsgreep der ayatollahs in 1979 maar is al sinds 1906 verankerd in de grondwet. Is dat geen aanwijzing dat het best nog goed kan komen? Ik geloof er ook niets van dat alle ‘tegenslagen’ waar de twaalvers bij hun nucleaire avonturen tot nu toe mee te maken hebben gehad, het werk waren van de Israëli’s. Op z’n minst moeten die geholpen zijn door het Iraanse verzet, als die niet op eigen houtje hebben geopereerd. Na Texas vindt je de meeste Koran-verbranders in Iran.

Ja, in mijn ogen kan het nog ‘goed komen’, maar nee, ik zie het niet met een sisser aflopen.

De Iraanse theocratie is echt gevaarlijker dan het naziregime was of het Koreaanse ‘juche’-regime is. (Wie mocht wensdenken dat de situatie in Noord-Korea gewoon niet zo vreselijk kán zijn als hij meestal terloops wordt gepresenteerd, moest deze twee teksten maar eens lezen: Ten Principles for a Monolithic Ideological System en NK Adds Kim Jong Il to ‘Ten Principles’).

Ahmadinejad mag dan wel tegen het einde van zijn presidentschap door Khamenei zwaar geschoffeerd zijn: het huidige regime heeft niet werkelijk afstand genomen van zijn uitspraken over Israël, over homo’s, de Holocaust-ontkenning of het nucleaire avontuur.

Wel is er volop strijd tussen de verschillende machthebbers. Naar aanleiding van het aan de macht komen van de huidige president, Rouhani, schreef Nima Gerami daarover deze onthutsende tekst.

Bovenal bevestigt zijn verhaal mijn kwalificatie over Rafsanjani als hoofdrolspeler, waar ik mijn verhaal mee begon. Formeel en in de praktijk heeft Leider Khatemei de meeste macht in Iran maar zijn macht is niet absoluut. Op zijn minst ‘pikant’ is dat dezelfde Rafsanjani in de club zit die de Führer aanwijst, en in principe zelfs af kan zetten. Ik zie dat afzetten nog niet zo snel gebeuren en als het gebeurt zal dat niet zij op basis van de verzameling van gezaghebbend teksten van de groot-ayatollah die netjes in het Engels vertaald zijn: Replies to Inquiries about the Practical Laws of Islam (PDF)

Een juweeltje daaruit wil ik u niet onthouden:

“Q 98: How could the excretory outlet (anus) be made pure?
A: The excretory outlet could be made pure through two methods. First: washing it with water until the najis material removed after which there would be no need for further washing. Second: remove the najis material with three pure pieces of stone, clothes or the likes. If the najis material is not removed with these three pieces, more pieces could be used until the najis material is completely removed. Instead of three pieces, one could use three sites of the same piece of stone or cloth.”

Hoe geschift wil je het hebben?

De nieuwe Koran
Ik kan er niet omheen tot slot nog iets te schrijven over die vergelijking van de Koran en Mein Kampf. Ik vermoed dat in deze eeuw in Nederland minder dan duizend mensen beide teksten gelezen hebben. Wanneer u tot die andere 16.955.983 mensen behoort en niet van plan bent beide teksten te gaan vergelijken, moet u maar van mij aannemen dat Churchills inleidende zinnetje goed gevonden was. De verzameling van islamgeleerden, de oelema. heeft er belang bij dat de Koran onbegrijpelijk is en blijft. De mannen doen bijvoorbeeld geen moeite een Koran te presenteren waarin de hoofdstukjes logisch, op volgorde van de openbaring gesorteerd zijn in plaats van op lengte. Mede daardoor is de Mein Kampf minder vormeloos. In de Koran staan behoorlijk wat regels die, wanneer ze op zichzelf, los van de context van boek en geschiedenis, gelezen worden best zinnig zijn. Volgens hetzelfde recept kun je in Mein Kampf halve bladzijden vinden.

Beter zou zijn wanneer u niet (volledig) op mijn woorden vertrouwde en wel beide teksten las. Meer mensen hadden destijds tijdig Mein Kampf moeten lezen. Ongeveer hetzelfde geldt voor de beroemde 36-urige speech die de Atatürk in 1927 hield. Vandaag de dag zouden we beslist het boek van de huidige premier van Turkije, Davutoglu: Strategic Depth, moeten lezen. Hij schijnt daarin ook te schrijven over lebensraum. Geen linkje: het boek is niet verkrijgbaar in Engels, Duits, Spaans, of Russisch. Er is wel een Griekse en een Servische vertaling …
In deel 2 meer over de precieze inhoud van dat JCPOA. Een waarneming alvast: zelfs de preambule stelt niet gerust. Meerdere keren is daarin sprake van ‘Iran reaffirms’.

———————————————————————————————————
*) Het gebruik van de aanduiding ‘Führer’ voor Khamenei is geen door mij verzonnen scheldwoord; de URL van zijn officiële website luidt: www.leader.ir
**) Ontleend aan het hoofdstuk Angst: massavernietigingswapens, intentie versus vermogen’ uit mijn boek ‘Islamofobie?. De beide citaten zijn afkomstig uit The Clash of Civilizations van Samuel Huntington. Blz. 188.
***) De complete tekst van The Gathering Storm is integraal online te lezen als PDF.
****) In 2002 voorspelde niemand minder dan Robert Gates verrassend accuraat dat de Noord-Koreanen nog maar een paar maanden verwijderd waren een werkende atoombom.
————————————————————————————————————-

Deel 1 van De Irandeal – De gekte en beloften van de Führers
Deel 2 van De Irandeal – De eigenlijke deal en de dreiging
Deel 3 van De Irandeal – Vandaag is het JCPOA-Adoption Day. Wat nu?