Steeds grotere geldstromen verlaten ons land als gevolg van opgedrongen EU-federalisme, supranationalisme, mondialisering, transnationale ondernemingen en zogenaamde internationale solidariteit.

Die toenemende export van geld wordt gekenmerkt door asymmetrie en roomt sinds een paar decennia onze economie steeds meer af, met als gevolg dat er bij ons moet worden bezuinigd op essentialia zoals goede gezondheidszorg, bejaardenzorg, onderwijs, rechtspraak en nog veel meer. Onze economie loopt vast met alle sociale gevolgen van dien, en het lijkt dat niemand betere ‘oplossingen’ heeft dan de holle kretologie: we moeten banen creëren.

Zolang men evenwel doorgaat al die internationalisering in zijn huidige vorm te zien als iets onvermijdelijks en tevens als een basisprincipe van ons land als ware het een heilig grondrecht, zal onze welvaart en dus ook ons welzijn steeds verder in het slop raken. We moeten wakker worden en beseffen dat internationalisering een politieke keuze is die niet mag worden overgelaten aan ambtenaren en politici die doen en zelfs denken dat hun ideologie gewoon de logische waarheid zou zijn. Kortom, alles wat met internationalisering te maken heeft moet worden onderworpen aan weloverwogen besluitvorming. Vanzelfsprekende internationalsiering is op termijn funest.

Behalve dat internationalisering ten onrechte hoog op een sokkel staat blijkt ook de impact van de groeiende export om-niet van ons geld zelfs veel economen te ontgaan. Een verklaring daarvoor is dat de meeste economieboeken op Nederlandse scholen en universiteiten van Amerikaanse snit zijn. Dat maakt het leven voor student en professor een stuk eenvoudiger, want anders dan in Nederland bewegen geld en goederenstromen zich in de VS grotendeels binnenslands, en kan in economische modellen het complicerende buitenland dus worden weggelaten.

Inmiddels hebben de EU, massaimmigratie en uiteraard de modernisering van transportmiddelen de factor buitenland flink verhoogd, en zoals dat gaat met communicerende vaten, vloeit een steeds grotere stroom van ons geld naar armere continenten en landen.

En dus zijn de gebruikte economische modellen steeds verder verwijderd geraakt van de werkelijkheid.

De afgelopen halve eeuw is in de Nederlandse economie veel veranderd: als we het over het buitenland hadden, ging het toen vooral over geldstromen door handel en toerisme. In principe was daarin enige symmetrie en was de betalingsbalans dus redelijk in evenwicht. 1) Maar kennelijk zijn er weinig mensen die die veranderingen opmerken, of misschien valt het ze wel op, maar hebben ze geen zin in extra ingewikkelde economische modellen, of past de alarmbel niet in hun persoonlijke politieke straatje of dat van hun werkgever.

De extra geldstromen die thans om-niet en zonder symmetrie over de grens verdwijnen zijn in willekeurige volgorde o.a.: moneytransfers van mensen in ons land met buitenlandse (aangetrouwde) familie. In het straatbeeld is goed de toename van geldkantoortjes te zien. 2) .Daarbij komt nog het geld dat migranten door maffia-achtige types wordt afgetroggeld ter financiering van z.g. politieke partijen en bevrijdingsbewegingen in hun thuisland. Dit verklaart ook deels de armoede in migrantenwijken, waar op micro niveau het geld niet rolt, omdat de welvaart continue door de bewoners wordt afgeroomd, hetgeen alleen kan worden gecompenseerd door niet aflatende overheidssubsidies.

Een nationale verliespost is ook de Eu verplichting tot publieke aanbesteding van openbare werken, waardoor buitenlandse bedrijven met dito personeel de opdrachten binnenhalen, en lonen en winst hun zegenrijke werking in het buitenland hebben en niet meer bij ons.

Verder verdwijnt ons geld door uitkeringen zoals kinderbijslag en pensioenen aan Nederlanders die in het buitenland wonen, en aan migranten die teruggekeerd zijn naar hun land van herkomst. 3)

En dan zijn er natuurlijk de geldstromen die van overheidswege de grens over gaan: zoals voor militaire operaties in exotische landen en uiteraard de ontwikkelingshulp ad 0,64 % van het BNP, dat is 2,3% van de door het Rijk ontvangen belastingen. Weliswaar is het beleid tegenwoordig dat het bedrijfsleven daarbij betrokken moet worden, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat geld ook daadwerkelijk in ons land terugkeert, want ons bedrijfsleven is transnationaal of inmiddels in buitenlandse handen, en bovendien spelen ook hier de eerder genoemde EU-aanbestedingsdictaten.

Verder dragen we jaarlijks verplicht E 4,7 md van ons belastinggeld ad E 237 md af aan de Eu waar we weinig tot niets aan hebben. Dat geld geeft de EU uit aan ontwikkelingshulp en aan zaken die zij infrastructuur noemen. 4) En de aan de EU gelieerde verdragen vormen ook al een steeds hogere kostenpost zoals de miljarden die telkens nodig zouden zijn voor de instandhouding van de Eurodroom in Griekenland en de andere PIGS, alleen al onze garantstellingen voor noodsteun bedragen €90 mld. Die Euro is dus een experiment dat ons duur te staan komt. En uiteraard zijn er nog een paar dozijn andere internationale organisaties waar we ‘verplicht’ aan bijdragen.

Geld dat om-niet naar het buitenland verdwijnt heeft een veel grotere invloed op de economie, dus op onze welvaart en dus ook op ons welzijn, dan men op het eerste gezicht zou denken.

Want geld heeft in een normale economie de gewoonte om zichzelf te vermeerderen, het zogenaamde multiplier effect. 5) Immers, geld dat we ontvangen geven we ook weer uit en zo voort, terwijl er en passant ook nog telkens belasting over wordt betaald. Zo neemt in een gesloten economie de welvaart toe.

Als een deel van het nationaal inkomen echter zonder tegenprestatie legaal naar het buitenland verdwijnt, komt men in een negatieve spiraal van verarming, die economisch gezien te vergelijken is met het illegaal wegsluizen van kapitaal naar belastingparadijzen door die moraalloze oligarchen in de Oekraïne, of de criminele dictator van Zimbabwe.6) En zo blijft er in ons land door al die internationalisering steeds minder over voor “leuke dingen voor de mensen”.

Overigens ontkennen veel economen de impact van die multiplier omdat die volgens hen in ons land gering zou zijn vanwege het feit dat er altijd al veel geld naar het buitenland weglekte. Naar mijn mening is dat een juweel van een cirkelredenering, of gewoon een politiek statement.

Het is te vergelijken met een grote supermarkt,: na betaling van alle kosten is de winst vaak een schamele 1 of 2 %. Als die supermarkt voor 1 of 2 % (extra) bestolen zou worden, dan was er helemaal geen winst en zou het bedrijf langzaamaan aftands worden. Net als ons land.

——————————————————————————-

1 Het ging uiteraard niet altijd goed, zoals b.v. in de jaren 70 en in de Koude oorlog, toen er een surplus was van zogeheten Eurodollars.

2 Die familiale transfers zijn veel groter dan men vaak denkt: 2 (?) miljoen gezinnen x 2.500E = 5 miljard Euro per jaar. (Het gaat om gastarbeiders, en andere migranten uit de derde wereld , zoals Chinezen die vanwege de een-kind politiek er alleen voor staan om hun ouders te onderhouden, MOE-landers , verder mensen met internetbruiden etc. Men gaat er vanuit dat een betaling van een kleine 200,- E per maand gangbaar is. Voor mensen die nog mensenhandelaren moeten afbetalen zijn die bedragen uiteraard veel hoger.

3 die groep groeit, maar aan de bedragen p.p. verminderen door veranderde wetgeving en de algemene pensioenkortingen.

4 Nu is er iets geks aan de hand met het begrip infrastructuur: we weten allemaal wat er mee wordt bedoeld, maar er bestaat eigenlijk geen definitie van. En zo kan het gebeuren dat de Eu met ons geld wegen of luchthavens aanlegt, die weliswaar van steen en beton zijn, doch geen infrastructuur zijn vanwege het ontbreken van economisch nut, zoals de ongebruikte vliegvelden in Spanje, of super-fietspaden langs een paar boerderijen met bed-and-breakfast in de voormalige DDR. En soms is het wel echte infrastructuur en wordt met ons geld de haven Constanta in Roemenië gemoderniseerd om te concurreren met onze havens in Rotterdam, Vlissingen en Amsterdam.

5 zie bijvoorbeeld de enthousiaste leraren op tientallen youtube-filmpjes.

6 Het belastinggeld dat van staatswege naar eerder genoemde internationale organisaties en ontwikkelingshulp wordt overgemaakt, is overigens nog nefaster dan andere om-niet stromen, daar het een vast percentage van ons nationaal inkomen is, zodat het telkens de groei van onze economie vermindert. Bovendien blijkt dat in een situatie van economische stagnatie extra belastingheffingen een negatief multiplier-effect bewerkstelligen. Zie ook:
Growth Forecast Errors and Fiscal Multipliers – IMF www.imf.org
Growth Forecast Errors and Fiscal Multipliers Olivier Blanchard and Daniel Leigh WP/13/1