Vorige week werd in de media luid gejuicht over de Internationale belastinghervorming die de G7 overeen gekomen was. Van de precieze betekenis heeft men kennelijk geen benul.

Het idee achter al dit soort gedoe is immer weer hetzelfde: dat iedereen een rechtvaardig deel betaalt van wat overheden doen. Als ik het zo opschrijf zullen de eerste mensen nu op hun hoofd gaan krabben, in het besef dat weinig dat regeringen doen gericht is op rechtvaardigheid, en dat dat met belasting al helemaal weinig van doen heeft. Om zoiets te denken moet je EU-laaf zijn:

Historisch is het akkoord zeker, maar of het werken gaat? Dat de G7 vinden dat landen een vennootschapsbelasting moeten heffen, en dat dat minstens 15% dient te zijn?

De landen van de G7 hebben op hoofdlijnen een akkoord bereikt over een wereldwijde minimumbelasting voor bedrijven. Daarmee krijgen Europese landen meer rechten om bijvoorbeeld Amerikaanse tech-ondernemingen als Facebook en Amazon te belasten. Het akkoord legt ook een bodem onder de vennootschapsbelasting wereldwijd.

Tja. In de praktijk betekent het weinig anders dan dat de hele wereld zich dient aan te passen aan de manier van werken van de belastingdiensten in het westen. Als je het zo zegt raken de mensen met belangstelling voor de derdewereldproblematiek zenuwachtig, want die weten dat dat niet goed zal gaan. Nog afgezien van de in die landen welig tierende corruptie.

Maar waar het om gaat is dat de Big Tech ook buiten de USA kunnen worden aangeslagen voor wat zij in de andere zes G-landen verdienen. Probleem is dat deze omweg vereist dat de hele wereld zich aanpast. En dat zal niet gebeuren. Was de reden, het onderling westers gekrakeel en gejank, een goede?

De ministers van financiën van het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Italië, Japan, Canada, Duitsland en de Verenigde Staten kwamen in Londen bijeen om te praten over het plan van het Witte Huis voor een internationaal minimumtarief. De overeenkomst maakt een einde aan de trans-Atlantische spanningen die jarenlang de onderhandelingen tussen zo’n 140 landen, over het bijwerken van eeuwenoude belastingregels, ondermijnden.

Nou, nee. Het betekent ook dat de grote westerse industrielanden hierbij verklaren dat zij zich niets van bestaande verdragen aan zullen trekken als het hen financieel niet goed uitkomt. De toevoeging die klaarblijkelijk iedereen gesticht heeft, dat het alleen zal gaan om het afromen van de winsten van de grote internetbedrijven, negeert de werking van dergelijke precedenten op langere termijn.

Wat men ook vergeet is hoe het ontstaan van dergelijke belastingontwijking ooit op gang kwam: de bespottelijke belastingen die socialistische regeringen lang gewoon waren hun onderdanen op te leggen, liepen op een bepaald moment aan tegen de solide muur van bestaande belastingverdragen, die het ontstaan van het fenomeen brievenbusfirma in gang zetten. Brievenbusfirma is sowieso een ietwat misleidend woord, aangezien veel bedrijfsentiteiten brievenbusfirma’s zijn, zonder dat iemand daar een moreel bezwaar tegen in kan brengen. maar dat zijn dan over het algemeen constructies waarvan overheden denken ze als puntje bij paaltje komt te kunnen ontmantelen. Financieel dan, hè?

De essentie is dat het fenomeen belastingontwijking de westerse overheden heeft afgeleerd hun burgers te hoge belastingen op te leggen. Maar dat hoor je nu nooit eens – dat werd alleen geschreven in de tijd dat die westerse belastingen omlaag gingen als de bekende koeienstaart.

Met een tijdperk voor de boeg waarin ontzaglijke hoeveelheden staatsleningen moeten worden afbetaald, is niet ingewikkeld te voorspellen wat er met de belastingen gaat gebeuren. De manier waarop deze overeenkomst wordt vormgegeven komt er op neer dat een belastingdienst de belastingontwijkingsconstructie van een persoon of familie opzij zal kunnen zetten met als argument, dat men er te veel profijt van heeft.

Dat is geen internationale belastinghervorming, maar een opmaat naar nieuwe roverspraktijken.

---

Meer over belastingontwijking vindt u hier.