Tussen integreren of verpauperen gaat de keus van een immigrant. Ontkennen helpt niet: dat geldt voor immigranten in èlke maatschappij.

Tijdens een ziekenhuisopname was een van de verpleegsters een struise blondine van Tsjechische herkomst. Toen we eens aan de praat raakten vertelde me ze dat ze weliswaar van Tsjechische afkomst was en dat ook te horen was, maar: “vergis je niet, ik ben net zo Hollands als Edammer kaas”. Ze was boos op eeuwig klagende Hollanders die niet door hebben dat Nederland een goed georganiseerd land is met een open klimaat. Natuurlijk had ze vanwege haar afkomst ook wel wat negatieve ervaringen. Die relativeerde ze. “Ik stel me altijd voor hoe het een Hollander in Tsjechië zal vergaan. Die zal het ook niet altijd makkelijk hebben”.

Toen ik haar vertelde te betreuren dat zo weinig migranten integreren, bleek ze daar over te hebben nagedacht. “Als Tsjechische heb ik geen last van een sociale omgeving die me voortdurend de maat neemt of ik nog wel Tsjechisch en religieus genoeg ben”, was haar antwoord.

Aan deze ontmoeting moest ik terugdenken toen ik las dat De Turkse Islamitische Culturele Federatie Nederland (TICF), een overkoepelend orgaan dat zo’n 200.000 Turken omvat, in een verklaring scherp gereageerd heeft op degenen die de sympathisanten van  Turkije en de Turkse Vlag wegzetten als mislukte inburgeraars. De Federatie is gelieerd aan de Turkse moskeekoepel Diyanet die Turken graag islamitisch Turks houdt.

Zo’n verklaring heeft natuurlijk een tweezijdig effect. Enerzijds is het gericht op de eigen achterban en bevestigt die in haar doen en laten. Aan de andere kant richt de verklaring zich tegen de Nederlandse samenleving die de sympathie van de NederTurken voor Erdogan vanwege diens totalitaire opvattingen maar verdacht vindt. De Federatie neemt afstand van de polariserende tendensen binnen de Turkse gemeenschap. Dat is mooi als het echt gemeend is. Wat de Federatie niet door schijnt te hebben is dat haar verklaring bijdraagt aan de polarisatie die zich binnen de Nederlandse samenleving voltrekt. Door te stellen dat het normaal is dat hier verblijvende Turken intens meevoelen met wat er in Turkije gebeurt, houdt ze buiten zicht dat de dominante reactie pro (Vader) Erdogan is en zich heftig tegen andersdenkenden keert. Intimidatie, economische en sociale boycot van andersdenkenden wordt binnen de Turkse gemeenschappen geaccepteerd en zelfs aangemoedigd. Het meest treurige van alles is nog wel de kliklijn die geopend is om Gülen-aanhangers aan te geven.

Het zijn allemaal signalen van een mislukte integratie en signalen van een hang naar het islamitische totalitarisme en dat is verontrustend. Als het om een kleine groepering ging is dat nog wel te overzien. Maar een paar honderdduizend Turken die niet integreren vormen een belasting voor de Nederlandse samenleving. Niet integreren leidt, zoals ik al eerder heb betoogd tot verpaupering. De opvatting van de meeste Turken dat hun kinderen wel Nederlands op school zullen leren, benadeelt de schoolcarrières en maatschappelijke carrières van die kinderen en het afkeren van de Nederlandse samenleving draagt daar nog verder aan bij. Turken en ook Marokkanen wordt geleerd dat het niet aan hen ligt, maar aan het racistische Nederland.

Ik heb me wel eens afgevraagd of de verpaupering en uitkeringsafhankelijkheid niet door de islam beoogd wordt met het doel een ontevreden menigte te creëren  die in opstand kan komen als het gewenste moment daar is. Het Nederlandse beleid van gedogen lijkt erop gericht te zijn dat moment uit te stellen.

Beter dan gedogen lijkt het me om migranten en hun organisaties een duidelijk signaal af te geven dat integratie de gewenste richting is en niet integreren tot sancties leidt. Zachte heelmeesters maken de patiënt zieker. Voor zo’n beleid is media-aandacht noodzakelijk en daar schort het nog aan. De verklaring van de Federatie heeft de media nauwelijks gehaald, laat staan dat die op de schop is genomen. Een gemiste kans!

---

Dit artikel verscheen eerder op Peter’s Blogboek