De Italiaanse bank Monte dei Paschi di Siena (MPS) heb ik al vaker als onderwerp genomen vanwege het instortingsgevaar voor de Italiaanse bankensector. Dat komt er nu aan, tenzij de ECB opnieuw haar principes verkracht. En raad eens?

Dat Italië en de euro geen gelukkig huwelijk waren was eenvoudig voorspelbaar, en dat is ook wel gebeurd. Maar politici wilden dat niet weten, en de burger mag nu betalen voor hun hoogmoedswaanzin. Wie dacht dat de bankencrisis in 2009 rampzalig was gaat nog wat meemaken.

De ECB zit al een tijdje in haar maag met de Italiaanse bankensector en wat daarmee mis aan het gaan is. Het gebeuren is exemplarisch voor de staat waarin de Italiaanse economie verkeert, en bovenal is Italië het voorbeeld par excellence voor de waanzin van de invoering van de euro. Het probleem van ongelijke economische ontwikkeling voor een eenheidsmunt had eenvoudig bestudeerd kunnen worden aan de hand van het voorbeeld van de lira (NB, lire is meervoud!), de eenheidsmunt van Italië die altijd grote problemen ondervond van de onevenwichtigheid van Italië. Waar Lombardije eenvoudig mee kan met de grote Europese industriegebieden – en er daar zelf één van is – was geheel Italië bezuiden Rome al sinds de Italiaanse eenwording tussen 1866 en 1870 vooral ballast.

Eenvoudig gezegd, maar daarom niet minder waar. Dat het land binnen de euro vanzelf een bijzonder schizofrene positie zou krijgen lag daarom voor de hand. Maar daar kwam het probleem Griekenland tussendoor, wat veel mensen het idee gaf dat het met Italië wel meeviel. Volledig ten onrechte.

Dat nu MPS weer op omvallen staat is eigenlijk geen nieuws Het is een proces dat al minstens 5 jaar openbaar gaande is, als mijn geheugen me niet bedriegt. Recent werd het werkelijk acuut, en was windowdressing door de Italiaanse centrale bank niet langer houdbaar, zodat officieel tot staatssteun moet worden overgegaan om de bank te redden. Waarom niet-redden voor de Italianen geen optie is heb ik eerder beschreven. De ECB heeft eerder tegengesputterd dat de bank eerst maar zelf moest zien of ze nieuw kapitaal kan vinden. Dat is de afgelopen maand – een poging voor €5,3 miljard – jammerlijk mislukt. Hetgeen niemand verbaasde.

De Italiaanse overheid heeft intussen een tweede bankenfonds bij elkaar geschraapt – ditmaal van €20 miljard. Officeel voor ‘noodlijdende banken’. Een eerder fonds van €5 miljard is al opgesoupeerd. Maar de ECB maakte vandaag bekend dat MPS €3,5 miljard méér nodig heeft dan de bank zelf berekende (dat de salami-tactiek in Italië is bedacht verbaast niemand, neem ik aan?). MPS zeurt nu in Frankfurt om meer geld onder nog zachtere voorwaarden. En dat gaan ze krijgen ook. Het ontbreekt er nog maar aan dat men rente eist voor het aannemen van Europees geld.

Enfin,  dit is nog maar het begin. De Europese banken zijn er afgrijselijk aan toe, en de stijgende beurzen moeten ook ooit eens eindig blijken. Wordt morgen vervolgd met een overzicht van ellende die ons te wachten staat uit landen als Frankrijk, Spanje en Duitsland.