Het hier besproken boek van Michelle Malkin verscheen twee en een half jaar geleden en is via Amazon nog verkrijgbaar in verschillende formaten (de e-book versie is bij Bol.com goedkoper!). Het staat bij mij in de top 10 van boeken waarvan ik zou wensen dat ze meer gelezen werden.

Ik publiceer deze bespreking juist vandaag, omdat ik morgen kom met het vervolg op IS-ers: elimineren of exporteren? van vorig weekeinde.

Malkin is, onder veel meer, zelfverklaard voorvrouw van de Unhyphenated Americans *): Amerikanen die zelf niet behoren tot de categorie der WASPs (White Anglo Saxon Protestants), maar beslist niets moeten hebben van het door de Obama-kliek aangewakkerde slachtofferisme in het algemeen en onder Afro-Americans in het bijzonder. En dan is ze ook nog eens vrouw! Een nachtmerrie voor de Democratische Partij in de VS en het zal dan ook vast niet moeilijk zijn om allerlei nare kwalificaties over haar te vinden.

De titel van het boek verraadt het al: Malkin zet de schijnwerper niet alleen op die massale ‘opsluiting’ van toen, maar ook op het verband dat gelegd wordt tussen de ‘beruchte’ internment van begin jaren 40 en het gekakel over ‘racial profiling’ en ‘white supremacy’ dat tegenwoordig in Nederland even krankzinnige vormen aanneemt als in de VS. Vanwege mijn stuk van morgen leg ik hier relatief veel nadruk op het ‘Japanse’ gedeelte. Japanse tussen aanhalingstekens, want als u slechts één ding uit of over dit boek wilt of kunt onthouden laat het dan dit zijn: de internering betrof niet alle Japanners en niet alleen Japanners.

Eerlijk gezegd heb ik vrijwel niets kunnen vinden in het boek waar ik het niet grondig mee eens was. In mijn kanttekeningen komt slechts één keer de opmerking ‘zwak’ voor. Dat is waar ze in het kader van de ‘anti-racisme’-hysterie herinnert aan het racistische aspect van ‘positieve discriminatie’ (affirmitave action, heet dat in de VS). En dan gelijk maar het enige andere minpuntje: ik mis eigenlijk wel een verwijzing naar het purple heart batallion:

Het volledig uit Japan-Americans [hier opzettelijk mét hyphen] bestaande 100e bataljon verwierf vanwege de zware verliezen bij gevechten in Italië de bijnaam ‘Purple Heart Battalion’. Ze bevochten het nazisme ver weg van zowel Japan als Amerika, terwijl hun ouders nog in de Amerikaanse kampen zaten van waaruit de meeste van hen ook gerekruteerd waren voor het Amerikaanse leger. Als motto koos het bataljon ‘Remember Pearl Harbor’…

De keizer en de missie
Malkin schrijft gedetailleerd en voorzien van uitgebreide bronvermelding, over de feitelijke spionage door Japanners vóór de aanval op Pearl Harbor en ook over dit soort zaken:

Some Japanese-language newspapers contained both English-language and Japanese-language sections. These sections often reported the same news events quite differently.

Hoe sterk de band van veel van die ‘Japan-Americans’ met het Keizerrijk was, wordt in mijn ogen nog beter geïllustreerd door dit:

Japanese in Hawaii (and on the West Coast) sent Imperial soldiers generous care packages that included warm blankets, canned pineapples, oranges, raisins, and chocolate Hershey Kisses.
Donors dutifully scraped together tinfoil, Kodak film wrappers, and scrap metal from various household products to supply the land of the Rising Sun with war matériel.

Chocolaatjes en metalen. En let wel matériel is geen vertyping of rare vertaling van de term ‘materiaal’ maar staat ook zonder het voorvoegsel ‘war’ al voor militair spul. De grenzeloze agressie van het Japanse Keizerrijk zie je wel eens ‘verklaard’ of zelfs min of meer verontschuldigd worden met een verwijzing naar het gebrek aan grondstoffen van de eilandengroep. Hoe wrang om die realiteit en vooral dat sentiment te herkennen in deze vorm van metaalinzameling. Goed om af te zetten tegen de inzameling van melkdoppen voor de missie in Afrika …

Uphill battle
Voor wie geneigd is tot pessimisme of depressiviteit is dit boek niet echt een aanrader. De naoorlogse campagne om de internering af te gaan schilderen als racistisch, als misdaad tegen de menselijkheid zo wat, begon al lang geleden. Lang voor de instroom van mohammedanen in de VS echt op gang kwam en dus heel lang voor CAIR de ‘gerespecteerde’ woordvoerder van het mohammedanisme werd in de VS en de Moslimbroederschap een voet tussen de deur kreeg van het Witte Huis.

Na alle verschrikkingen van WW II stonden er al weer snel allerlei vijanden van realiteitszin klaar om de gedachte uit te dragen dat je nooit over mensen mag denken in termen van ‘vijanden’. En als het nu nog bij het uitdragen van zulke gedachten bleef, was er weinig aan de hand. Die campagne nam en neemt echter hysterische en intimiderende vormen aan. Een voorbeeld van waar dat toe kan leiden betrof een aanval op Daniel Pipes: een Amerikaanse historicus die nogal kritisch staat tegen over het mohammedanisme (En een die in mijn ogen overigens af en toe behoorlijk naïef uit de bocht vliegt).

When Middle East scholar Daniel Pipes, whom the Bush administration nominated to serve on the U.S. Institute of Peace, stated in an interview that he didn’t know enough about the World War II evacuation and relocation of ethnic Japanese to comment on whether he supported it, ethnic activists launched an immediate attack. ‘Bush nominee refuses to condemn Japanese internment,’ the Council on American-Islamic Relations (CAIR) proclaimed. ‘It is outrageous that someone with undergraduate and doctoral degrees from Harvard University, both in history, would fail to condemn the unjust internment of Japanese Americans by disingenuously claiming he is ill-informed,’ CAIR executive director Nihad Awad bellowed.

‘Bellowed’ zou hier vertaald moeten worden met ‘schuimbekte’, denk ik. Proef dat nog eens: “disingenuously claiming he is ill-informed“. Waar vind je een purer voorbeeld van de gedachtenpolitie-gedachte? In 1980 **) kwam een door Jimmy Carter ingestelde commissie (Commission on Wartime Relocation and Internment of Civilians), met de uitspraak:

We firmly believe that it should be common knowledge that the detention of Americans of Japanese ancestry during World War II was not an act of military necessity but an act of racial discrimination.

Knettergek. “It should be common knowledge”. Bijna 1984.

The turncoats on Niihau Island
In Defense begint gelijk vernietigend voor lieden die elke verwijzing naar het begrip 5e colonne zonder verdere gedachte of aandacht voor feiten, wensen te bestempelen als onmenselijk en racistisch. Mijn subkopje is de titel van Malkins eerste hoofdstuk. Voor de zekerheid heb ik de betekenis van de term ‘turncoat’ nog maar even nagezocht. Synoniemen ervan zijn: traitor, renegade, defector, deserter, betrayer; Judas, Benedict Arnold; fifth columnist, quisling; informal: rat, fink. Dat sluit misverstanden wel uit, dunkt me.

De afbeelding hierboven geeft een indruk van de ligging en grootte van dat eilandje. Het telde in december 1941 circa 200 bewoners, waarvan drie van Japanse afkomst. Een Japanse piloot van het Pearl Harbor bombardement, maakte er een noodlanding. De tot dan toe onverdachte drie Japanners hielpen hem vervolgens zodat het viertal dankzij hun wapenmonopolie enige tijd zelfs de baas over dat eilandje was!

Malkin beschrijft hoe direct na het begin van de Tweede Wereldoorlog, ik bedoel in 1932, nadat Japan binnengevallen was in Mantsjoerije, informatie over Japanse spionage in de VS door de politie werd doorgespeeld en daar in een la verdween. In isolationistisch Amerika was FDR al lang voor 1941 beducht op de ontwikkelingen in Japan. Reeds in 1936:

President Roosevelt expressed concern about fraternization between Japanese sailors and ethnic Japanese residing in Hawaii. ‘One obvious thought occurs to me,’ he commented, ‘every Japanese citizen or non-citizen on the island of Oahu who meets these Japanese ships or has any connection with their officers or men should be secretly but definitely identified and his or her name placed on a special list of those who would be the first to be placed in a concentration camp in the event of trouble.’

In 1941, maar nog voor Pearl Harbor, kwam hij met Proclamatie 2487:

which declared a state of ‘unlimited national emergency’ as a result of the outbreak of war in Europe and established defense measures to ‘repel the threat of predatory incursion by foreign agents into our territory and society.’ (Recall that enforcement of the Alien Enemies Act required either the declaration of war or a public proclamation of a perpetrated, attempted, or threatened invasion or predatory incursion by foreign enemies.) In the summer of 1941, the secretary of war and attorney general forged an agreement on general procedures for the apprehension, exclusion, detention, and internment of enemy aliens in the event of war.

Enemy Aliens
Na Pearl Harbor volgde dan de Presidentiële Proclamaties 2525, 2526 en 2527 die respektievelijk Japanners, Duitsers en Italianen aanmerkte als enemy aliens. In februari 1942 parafraseerde FDR Churchills ‘finest hour’-speech:”We know now that if we lose this war it will be generations or even centuries before our conception of democracy can live again“.
Van die Duitsers, met name afkomstig uit Zuid-Amerika, werd later nog een fors aantal uitgeruild tegen Amerikanen die door het Derde Rijk gevangen waren genomen.

Malkin citeert een van de geïnterneerde Italianen:

None questioned the American government’s right to intern them for the duration of the war. Some were openly pro-American. One seaman told me he was grateful to the American government for interning him, for otherwise he would be risking his life in the war for a philosophy of government he despised. He and several others wanted to know what steps they could take to become permanent American residents after the war.

Heel veel Amerikanen van Japánse afkomst waren ook pro-Amerikaans. Vóór de gedwongen ‘relocation’ van Japanners van de Westkust – en alléén van de Westkust – verhuisden enige duizenden al vrijwillig. In de latere kampen kregen Amerikaans-loyale Japanners te maken met intimidatie en geweld van de zijde van Japans-loyale extremisten. Van enkele duizenden van die laatsten werd de status later omgezet in krijgsgevangenen.
In defense grossiert in rake oneliners. Over details en vooral over de grote lijnen. Ik sluit af met twee daarvan:

As commander in chief, Roosevelt resolutely understood what Bush knows now: A nation can’t stand for anything unless it is still standing. For defending this unalterable truth, America need never apologize.
(…)
While some people who cannot remember the past are merely condemned to repeat it, the civil liberties absolutists want to force us to commit new mistakes that previous generations were wise enough to avoid.

————————————————————————————-

*) Een hyphen is een verbindingsstreepje. Het verwijst naar het gebruik daarvan in ‘Afro-Americans’ en vergelijkbare manieren om mensen te identificeren op basis van hun ras/afkomst.
**) Foutje van Malkin: ze schrijft 1981. Dat leek me onwaarschijnlijk omdat Reagan toen president was.