Principiële juristen zijn niet zelden een uitdaging aan het gezond verstand. De hele ellende van toepassingen van internationale verdragen op kwesties waarvoor ze nooit bedoeld waren is er een schitterend voorbeeld van.

De Raad van Europa is zo’n collectie principiële juristen. De Raad van Europa zetelt weliswaar in Straatsburg, maar is verder niet verbonden met de EU. Niet dat ze niet uit hetzelfde brandhout gesneden zijn, maar er is verschil.

De Raad van Europa heeft zojuist Spanje op de vingers getikt over de wens asielmigranten die over de hekken van Ceuta en Melilla klimmen per kerende post naar Marokko terug te sturen. Er is alle reden voor dat gewoon, maar de voorzitter van de Raad van Europa:ging eerst zelf kijken in beide exclaves:

Bocek bezocht de twee omstreden stukjes land die Spanje in het noorden van Marokko nog bezit en publiceerde deze week zijn bevindingen. In het verslag noemt hij het hanteren van de migrantenstroom een uitdaging voor alle Europese lidstaten. “Dat is niet anders voor Spanje.”

Een uitdaging voor alle Europese lidstaten? Zozo, welwel. Net zoals de Raad van Europa dat is, of wordt die vraag te persoonlijk?

Het probleem met dergelijke haarkloverijen, is dat het een broertje dood heeft aan de realiteit van alledag, om dan achteraf te kunnen bepalen wie al dan niet recht zou kunnen hebben po toegang tot het Paradijs. Met andere woorden: het is een bijna religieuze rechtsspraak, door mensen die daartoe wellicht gekwalificeerd zijn, maar zeker niet bevoegd.

Mij doet het te sterk denken aan de debatten rond de bellum iustum om er veel geduld mee te hebben. Dat wordt gemeenlijk door de liefhebbers geassocieerd met Thomas van Aquino, maar het concept is veel ouder. Het berust op de gedachte dat niemand het recht heeft een ander zonder goede argumenten de hersens in te slaan. Dit is zowel religieus gebaseerd als een eerste stap op weg naar beschaving, omdat het ook de basis van natuurrecht is.

Het probleem met de bellum iustum was, dat het nooit goed uitkwam er aandacht aan te schenken als het belangrijk was. Hoogstens zochten regeerders die op oorlog aanstuurden een goede reden om zichzelf te rechtvaardigen, maar met lustum had dat maar zelden veel te maken.

Uiteindelijk komt het altijd neer op wat ooit in Asterix op Corsica heel treffend beschreven werd, over de wijze waarop men daar een leider koos: Men vulde eerst de urnen met stembiljetten (of het equivalent – gekleurde kiezels? – ik ben het vergeten). Op de vraag van Asterix waarom men eerst de kiesurnen vulde voor er verkiezingen waren bleek het antwoord simpel dan e verwachte zou: “We gooien de urnen in zee, en daarna is het het recht van de sterkste.`

Maar de Raad van Europa wil ons beschaven, Dus krachtdadig handhaven, dat mag niet meer? Wie die lijn van redenaties volgt komt uit bij de manier waarop men tegenwoordig de ideale opvoeding ziet. ouders en kinderen die in gezamenlijk overleg bepalen hoe de kinderen moeten worden opgevoed. Er zijn kinderen voor wie dat werkt. Wat je aan zou moeten met kinderen die alles beantwoorden door over hoge hekken te klimmen? Dat is dus een uitdaging.

Deze mensen hebben een stevig pak op hun broek nodig. Daar heeft het in hun opvoeding overduidelijk aan ontbroken.

---

Meer over Ceuta en de problematiek van de Spaanse exclaves in Noord-Afrika vindt u hier.