Identiteitspolitiek is een beladen woord. Zeker sinds het begin van de massa-immigratie is het hele concept taboe verklaard. De gevolgen zijn er dan ook naar.

De ultra-progressieven aan universiteiten zijn aan een laatste wanhoopsoffensief begonnen. Het is de logische conclusie van een maatschappelijke situatie waar in elke referentie aan – bijvoorbeeld –  een eigen Nederlandse identiteit verdacht is, of wordt gemaakt. Dat alles vanuit de onberedeneerde angst dat ‘nationalisme’ ons op een ‘verkeerd’ pad zou kunnen zetten. Want nationalisme is rechts en daarom ongewenst.

Wat is nationalisme, wat is haar rol?
Wat er objectief slecht aan nationalisme of een overtuiging van ‘eigenheid’ bij mensen is kan niemand goed uitleggen: verder dan verwijzingen naar beide Wereldoorlogen als een bron van het ontstane kwaad zie je nooit, terwijl een diepere analyse brood- en broodnodig is. Is elke soort nationalisme al op voorhand zodanig besmet dat het zo sterk mogelijk moet worden afgeraden en tegengegaan verplicht is? Dat is dan wel in flagrantte tegenspraak met de aanmoedigingen van identiteitsbehoud aan immigranten in Nederland en West-Europa. Het is dus niet meer dan het halve verhaal.

De gevolgen zijn er dan ook naar. Mensen van westerse afkomst die denken te weten hoe het tegenwoordig hoort, doen de meest krampachtige pogingen hun eigen identiteit te verloochenen of zoveel mogelijk onder tafel te houden. En dat, terwijl iedereen een Nederlander in den vreemde al van kilometers afstand herkent. Als je de identificatie niet al aan het voortgebrachte geluid kunt koppelen – Nederlanders stonden in het buitenland niet voor niets altijd bekend als Donald Ducks (hard en ongegeneerd snaterend). Fransen, Britten en Italianen herken ik overigens ook op grote afstand. Een middagje in Amsterdam nationaliteiten raden kan ik iedereen aanbevelen.

Diversiteit
Om onszelf nog enige ademruimte te geven kwam men met het begrip diversiteit, maar ook dat heeft zichzelf in de staart gebeten. Was het van oorsprong een term die impliceerde dat je anderen niet mocht aanspreken op hun anders-zijn, het evolueerde al snel naar onverdraagzaamheid tegenover elke eigenheid van westerse of autochtone signatuur. En omdat de gedrevenheid van het progressieve gedram dat hier achter aan joeg nooit stopt bij de grenzen van het surrealistische, zitten we tegenwoordig met het probleem dat zelfs iedere definiëring van sekse verdacht wordt gemaakt. Reuze postmodern, maar daardoor eveneens gedoemd aan zichzelf ten onder te gaan.

De dwangmatige ontkenning van een identiteit – èlke identiteit – kan niet zonder gevolgen blijven. Nu zitten we dus met een opgroeiende generatie die van al haar wortels is verlost, en vooral – zo niet uitsluitend – geleerd heeft die wortels te verachten. Daarop zijn op termijn maar twee reacties op mogelijk: een persoonlijke identiteitscrisis van hen die vasthouden aan wat hen geleerd is, of een volledige ontkenning er van door te zoeken naar een gemeenschappelijke identiteit die hen alsnog een gevoel van verbinding geven kan. In hoeverre daaruit een realistische en herkenbare nationaliteit zal herrijzen is een vraag die je niet 1-2-3 beantwoorden kunt, maar dat de noodzaak er is en tot gevolgen moet leiden valt niet te ontkennen.

Overigens. als voetnoot: zelfs de gelegenheid om te vluchten naar de bescherming van een andere culturele groep (die onlogisch genoeg worden uitgesloten van de verplichting deel te hebben aan deze hele vereiste ommezwaai) wordt verdacht gemaakt met de kreet cultural appropriation. Al blijkt dat weer niet te gelden voor progressieve idealisten die hun verdienmodel al in een vroeg stadium hebben afgestemd op deze ontwikkeling. Mensen die onder de vlag van verbinding met de een of andere culturele minderheid voor zichzelf privileges (vaak een opeenstapeling van) hebben opgeëist, komen daarmee maar al te vaak weg. Maar de eigen valse rolmodellen afschieten is binnen het progressieve discours nooit een sterk punt geweest.

Cultuurmarxisme?
Of je het cultuurmarxisme – het mechanisme waarop de denkwereld van Pol Pot en de Rode Khmer redeneerden is moeiteloos herkenbaar – moet noemen doet eigenlijk niet ter zake: door alle banden en wortels te elimineren wordt de gelegenheid geschapen daarop iets heel nieuws te bouwen. Over hoe dat er uit moet komen te zien verschillen de meningen. Zoals altijd. Wat dat met zekerheid garandeert, is dat het voor alle betrokkenen een teleurstelling zal worden. Dat actie ook sociaal gezien vrijwel altijd resulteert in min-reactie is vaak genoeg bewezen om die voorspelling veilig te kunnen doen.