D66 en aanhang willen van de boeren af, maar veel nitraatalarm blijkt agitprop te zijn geweest. De uitkoop van varkensboeren helpt weinig.

Het is het zoveelste voorbeeld van hoe kwalijk ideologische beleidsvorming uitwerkt, als je dat niet tijdig corrigeren mag.

Dat het niet uitpakt zoals gehoopt komt bovendien niet helemaal onverwacht:

Maar de stikstofbesparing, waar de regeling ook voor bedoeld was, valt tegen; er is uiteindelijk ongeveer een derde minder stikstof uitgestoten is dan beoogd.
“We hebben de minister van tevoren gewaarschuwd dat varkensboeren de regeling als een back-upplan hebben gezien”, zei Linda Janssen, voorzitter Producenten Organisatie Varkenshouderij, in het NOS Radio 1 Journaal. “Destijds was er de dreiging van de Afrikaanse varkenspest en de prijzen waren niet gunstig. Nu is die dreiging minder en is het met een gezond bedrijf niet voordelig om gebruik te maken van de regeling.”

Desalniettemin wordt er opnieuw gekeken naar een uitbreiding van een algemene regeling, in plaats van op gericht beleid in te zetten.

Het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit wil 130 miljoen euro van het overgebleven geld gebruiken om meer veehouderijen in de buurt van natuurgebieden uit te kopen. Verder gaat er zo’n 20 miljoen naar walstroom voor de scheepvaart, waardoor schippers hun motoren in de haven kunnen uitzetten. Ook dat scheelt stikstofuitstoot.

Dit illustreert vooral de bureaucratische werkelijkheid waarin het ministerie zich beweegt. Waar doet dat het meest aan denken? Aan de biomassa-oekazes, waarbij reeds tevoren werd vastgesteld dat het verbranden van bomen een positieve bijdrage leverde, zodat voetnoten, aantekeningen daarbij en regelrechte bewijzen van het tegendeel veilig konden worden genegeerd.

De discussie over het nitraatalarm kent een vergelijkbaar patroon: de normen werden ooit heel scherp gesteld om de EU te pleasen, en toen ze niet haalbaar bleken verbood de EU een realistischer beleid, omdat dat bureaucratisch zou worden geregistreerd als achteruitgang. En daar willen ze in Brussel niets van weten. Sindsdien zit Nederland verstrikt in haar eigen bureaucratische fantasieën, die we verplicht zijn tot werkelijkheid te maken.