Hulpverleners privilege
Als er de afgelopen jaren iets duidelijk geworden is, is dat hulp nooit geheel belangeloos is. Hulpverleners privilege als begrip wordt daarom onvoldoende gewaardeerd voor wat het feitelijk is.
Wat is de duidelijkste overeenkomst tussen de katholieke paters in het zuiden van Nederland rond 1950 en de hulpverleningsindustrie die de wereld in getrokken is om mensen over al te ‘helpen’? De uitspraak dat het ‘goed voor hen is’. In de praktijk is dat niet alleen onbewijsbaar, maar ook nog eens heel onwaarschijnlijk. Mensen leren nergens meer van dan van hun eigen fouten en successen. Een andere sterke overeenkomst is dat waar mensen in een ongelijke situatie verzeilen, seksueel misbruik altijd haar lelijke gezicht laat zien.
Nu is dat niet vreemd. Seksuele relaties zijn voor een belangrijk deel maar al te vaak op scheve machtsverhoudingen gebaseerd. Dat heeft een biologische component: vrouwen zoeken instinctief bescherming bij een partner tegen de boze buitenwereld die haar en haar kinderen beschermen kan. Mannen hebben sterk de neiging door alpha-gedrag juist dat potentieel voor bescherming uit te dragen. Maar dit mechanisme flakkert pas werkelijk op als toezicht en een gebrekkige moraal iedere terughoudendheid elimineren. Dan gaat het alpha-gedrag in de overdrive, en verwordt het van beschermend naar buiten ook dwingend naar binnen toe. Ergo: de machtswellust neemt over. Geil!
Precies dat zien we in de westerse hulpverleningsindustrie in de Derde Wereld, waarover vandaag een vernietigend rapport verscheen, Niet alle hulpverleners lijden er aan (primair te danken aan de eigen sterkere moraal dan die van collega’s, maar ook een zwakke seksuele drive kan een positieve factor zijn), maar het verschijnsel is zo logisch als dat het niet te ontkennen valt. Elk mens heeft zijn prijs, is het gezegde dat hier van toepassing is. Dat de hulporganisaties zich dat nooit bewust hebben willen zijn heeft alles te maken met hun zelfbeeld: wij zijn de goeden, zoiets doen wij niet.
Precies het zelfbeeld dat de katholieke paters in het zuiden van Nederland rond 1950 hadden. Verrassing!
Maar in de linkse kringen waaruit de hulpindustrie het grootste deel van haar hulpverleners betrekt, blijft het (zelf)beeld van de goede mens prevaleren. Zie bijvoorbeeld onderstaande. Andere context, zelfde mechanisme:
Teneur: zo zijn deze mensen niet. Maar natuurlijk zijn deze mensen zo wel. Omdat het mensen zijn.
Dat mensen na de Tweede Wereldoorlog nog steeds denken ergens de ‘betere mens’ te zullen aantreffen, of het nu in de eigen gelederen is of elders in de wereld, is gebaseerd op een diep geworteld racisme. Alsmede op extreme domheid, gepaard gaand aan een kritiekloos zelfbeeld, dat natuurlijk ook. Maar aan het eind van de rekening is het liedje altijd vooral: zelfbevlekking.
Gaan de hulpverlenersorganisaties hier van leren? Dan zullen er eerst een aantal van hun medewerkers èn hun toplieden achter de tralies moeten verdwijnen – juist voor dit soort misdaden, liefst in de landen waar ze gepleegd zijn. En bij voorkeur met de gefilmde beelden van de verontwaardiging die de verdachten tijdens hun proces zonder twijfel ten toon zullen spreiden. En met een uitgebreide analyse van de smoesjes waarmee ze zich zullen proberen schoon te wassen. Tot die tijd zullen de Sargentini’s van deze wereld hen door dik en dun blijven steunen, eenvoudig omdat ze het zich niet kunnen voorstellen dat deze ‘geestverwanten’ tot dezelfde roofdierensoort behoren als de zo terecht door hen verafschuwde katholieke paters in het zuiden van Nederland rond 1950.
Gaan de hulpverlenersorganisaties hier van leren? Grotendeels onder de pet gehouden sedert 2002; dat laat zien dat leren en bijsturen blijkbaar niet aan de orde is. Wat recent boven water is gekomen mbt tot de directeur van een coalitie van notabene 5. 000 gerespecteerde humanitaire hulporganisaties verbaast daarom niet:
https://disobedientmedia.com/2018/07/uk-parliament-publishes-full-2002-un-report-on-sex-for-aid-in-west-africa/
“The two-faced reality of abuse in aid work was epitomized recently by the arrest of Joel Davis, a two-time college dropout and founder of a defunct NGO, who was nonetheless promoted to a position of extreme prestige as the Director of a coalition of 5,000 of the most respected humanitarian organizations and figures of our time. Davis worked to ‘end sexual violence in conflict,’ before his arrest for attempting to arrange the rape of a two-year-old and nine-year-old as well as charges relating to child pornography.”
We kunnen er dus vanuit gaan dat het al decennia aan de orde van de dag is en tot op heden nog doorgaat.
Naar de buitenwereld het engelengezicht tonen van werken voor goede humanitaire doelen, maar ondertussen de hulp gebruiken als middel om sex af te dwingen bij derde wereld kinderen van liefst 3 maanden tot 18 jaar oud. Op kosten van belastingeld, schenkingen, legaten en donaties. Zoek ondermeer binnen de UN, NGO’s,, vredesmissie’s, medici en zakenlieden en u treft ze.
“We can now state with confidence that the systems put into place to aid populations in crisis have provided a framework and a cover for extreme, widespread predation. This fact has been evidenced repeatedly over the years, in different countries, implicating a vast array of humanitarian organizations. The situation as it exists on the ground is vastly different to the concept of ‘charity’ or ‘humanitarian work’ as it is sold to us in the developed world.”
Onlangs vroeg ik me af wie baat heef bij hulp aan de derde wereld, leidend tot een relatieve overbevolking in die landen. In welke val zitten we? Wie profiteert van Merkel’s deugdzame vlaggenschip; de EU mensenrechtensoul. De grenzeloosheid van de mensenrechtensoul van humanitaire werkers zien we nu in een licht vanachter de schermen. Dat geeft wat duidelijkheid. En al die volle rubberboten is weer handig voor andere verdienmodellen in het kader van verdere humanitaire hulp zonder grenzen. Wie heeft er baat bij dat te stoppen?