Ach, hoe blij zijn onze collectivistische medemensen met de Arabische Lente. Eindelijk wordt het juk van de (vaak socialistische) dictators afgeworpen, en kan de islamitische kuddegeest vrij de eigen lotsbestemming bepalen! Europese gutmenschen worden niet moe de verworvenheden van die Arabische Revoluties breed uit te dragen, waarbij ze met tegenzin toegeven dat het niet helemaal lijkt af te lopen zoals ze hadden gehoopt.

Dat daarbij stevig gehakt wordt, en de spreekwoordelijke spaanders met bloedige spetters in het rond vliegen, dat hoort er bij. Niet te gevoelig!

Des te wranger is het dan te moeten constateren, dat de voorzitter van het Europese parlement niet alleen door het stof kruipt om vertegenwoordigers van de schertsparlementen van een aantal dictaturen die nog steeds stevig in het zadel zitten, de voeten te kunnen likken. Dat hij zich verontschuldigt voor dat in de ogen van rechtschapen collectivisten meest abjecte dat het Westen te bieden heeft: de Vrijheid van Meningsuiting., Martin Schulz, de voorzitter van het EP, presteerde het gisteren om een nieuw dieptepunt van huichelachtigheid neer te zetten: hij verontschuldigde zich tegenover deze lakeien van ‘verlichte dictaturen’ voor het filmpje op YouTube dat door de fundamentalistische hysterici als aanleiding werd gebruikt om op 11 september (!) weer eens goed los te gaan tegen alles wat Amerikaans of algemeen westers leek.

” We agreed about the necessary condemnation of movies as we saw, one blasphemy humiliating? and I condemn strongly not only the content, also the distribution of such a movie which is really humiliating the feelings of a lot of people all over the world and therefore I think, we should also in front of you as representatives of the media, underline that whether violence nor humiliation can be accepted.”

Speciaal wat de laatste 30 seconden van dit filmpje uit Schulz’ mond droop (zie tekst hierboven) was een Europees democraat onwaardig. Deze man moet weg, en zo snel mogelijk. Met tegenzin moet ik erkennen dat de kwalificatie die Silvio Berlusconi hem ooit toevoegde – dat Schulz een uitstekende kandidaat was geweest om in WO II te dienen als kapo – van een vooruitziende blik getuigde, hoe smakeloos die uitval toentertijd ook was.

Wat moet je er verder nog over zeggen? Over het Mohammed-filmpje is de laatste dagen wel al zo ongeveer alles gezegd – en tegengesproken – dat we er met zijn allen over melden moesten. Grappen over een Europese filmkeuring? Laten we ze alsjeblieft niet op een idee brengen.

Dat deze Duitser een domme dikke Dhimmi is? Martin Schulz is te onbetekenend om als de Chamberlain van onze tijd te betitelen – hij past naadloos in een traditie van 30 jaar politieke nono’s die het EP voorzitten. Mogelijk vindt hij zelfs dat hij Europa een dienst bewezen heeft met zijn knieval. De kruiperigheid die in de clip duidelijk te zien is doet echter vermoeden, dat Schulz vooral met zichzelf tevreden is, omdat hij het zijn nieuwe vrienden naar de zin gemaakt heeft.

Martin Schulz schijnt niet te beseffen dat hij buigt voor terreur. Precies op het punt waar hij anderen (zoals de Syrische bevolking) aanmoedigt om toch vooral lijf en leden in de waagschaal te stellen in de strijd tegen een wrede dictatuur, vergeet hij zelf het liefst dat er al meer dan dertig onschuldige westerse doden zijn gevallen bij moorddadige aanvallen op diplomatieke posten en wat dies meer zij. Laffe, glibberige, gluiperigheid. ”Het spijt ons zeer dat jullie barbaren zoveel van de onzen moesten vermoorden voor we onze fout inzagen.”

Dat de leiding van de EU van zins is binnenkort een aparte top te wijden aan het gevaar van het opkomende populisme – die zonder twijfel gepaard zal gaan met voorstellen om de meningsvrijheid in te perken – zou vooral voer voor samenzweringstheoretici moeten zijn. Doch, helaas.

Dat Schulz bovendien expliciet aangeeft dat gekwetste gevoelens van mohammedanen veel en veel erger zijn dan een paar westerse doden, illustreert dat deze man niet geschikt is als vaandeldrager van een op zich al dubieus ‘democratisch’ lichaam. De ontmaskering van een farce was zelden pijnlijker.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.