Frans Groenendijk analyseert veel etnische onderdrukking aan de hand van de achtergronden van de opstandigheid in Hongkong.

Ik benijd Trump niet. Toen ik voorzag (en hoopte [1]) dat hij president van de VS zou worden, stuurde ik hem ongevraagd een soort advies over de omgang met het mohammedanisme [2]. Op heel wat andere dossiers zou ik twijfelen of ik hem zou antwoorden in het hypothetische geval dat híj míjn mening erover zou vrágen!

Een zo’n hoofdpijndossier is de omgang met China. Meer in het bijzonder het dossier over het optreden van het Chinese regime richting Hongkong en de sinds enkele jaren (!) meedogenloze aanpak van de Oeigoeren. Over Tibet en het zoeken van confrontaties met Japan en andere buurlanden, begin ik hier niet eens.

Tot de meest opmerkelijke zaken aan de kwestie Hongkong – waar je na een kwartiertje serieus zoekwerk al op stuit – is de herkomst van het initiatief om Hongkong onder ‘communistisch’ gezag te brengen. Verderop kom ik terug op die aanhalingstekens rond het woord communistisch.

Einde verdrag
Dat initiatief kwam niet uit China of uit Hongkong zelf, maar uit Groot-Brittannië. Wat nu Hongkong heet, bestond destijds uit drie stukken. De Britten waren daar niet alleen op verschillende tijdstippen en op verschillende manieren de baas over geworden: met de Chinezen werden er ook verschillende verdragen over gesloten. Twee ervan waren ‘voor altijd’, één ervan –The New Territories Lease– had een lange, maar wel beperkte looptijd. Eind jaren ’70 begon men zich in Britse overheidskringen te realiseren dat het einde van dat verdrag in zicht kwam: 1997.

Er werden onderhandelingen gestart met het communistisch regime die gelijk maar over alle dríé de gebieden gingen, en in 1984 was het zover: onder Thatcher werd er een nieuw verdrag gesloten met het Chinese regime. Ik kan niet nalaten op te merken dat dat beroemde boek van George Orwell ook over dat jaar ging … Punt 8 van het Britse ‘concept‘ voor dat verdrag meldt in de terugblik op die onderhandelingen:

“They agreed to enter talks through diplomatic channels following the visit with the common aim of maintaining the stability and prosperity of Hong Kong.” (vet hier en verderop is van mij, FG)

De rechten van de mensen in Hongkong werden dus aanvankelijk niet eens genoemd. Bij de onderhandelingen werden ze ook niet geraadpleegd: alleen de (Britse!) gouverneur sprak mee. Over het bedenkelijk grote vertrouwen in de Chinezen kun je lezen in punt 23:

The Annex includes terms of reference which clearly indicate that the Group will be a forum for liaison only and not an organ of power. It will neither play a part in the administration of Hong Kong nor have any supervisory role.

China en GB gingen als het ware lekker in dialoog. En in de punten vanaf 31 lees je dat er wel inspraak was voor de bevolking… Je hoort als het ware D66 en GroenLinks over het referendum…:

33. The people of Hong Kong are now invited to comment …

Maar er was geen sprake van zoiets als een referendum. In 2014 organiseerden bewoners van Hongkong alsnog wel een onofficieel referendum. Nog iets minder officieel dan de Catalanen recent deden. De BBC rapporteerde daarover. Maar liefst 800.000 mensen brachten een stem uit, maar meest opvallende in het BBC-bericht vind ik deze passage.

Pro-Beijing groups have opposed the referendum, with one group marching through the Causeway Bay district with orange balloons urging people not to vote and handing a petition with 30,000 signatures to police.

Voor iemand die iets met integriteit en democratie heeft, is het bijna niet voor te stellen: de extreme Chinese nationalisten gingen met een handtekeningenlijst naar ‘de politie’ …

Diversiteit der dictaturen
Een andere, nog indringender illustratie van die ‘fundamenteel andere visie op democratie’ is terug te lezen in wat de respectievelijke regeringen van China en GB in de gezamenlijke verklaring zetten:

1. The Government of the People’s Republic of China declares that to recover the Hong Kong area (including Hong Kong Island. Kowloon and the New Territories, hereinafter referred to as Hong Kong) is the common aspiration of the entire Chinese people, and that it has decided to resume the exercise of sovereignty over Hong Kong with effect from 1 July 1997.
2. The Government of the United Kingdom declares that it will restore (!) Hong Kong to the People’s Republic of China with effect from 1 July 1997.

Deze absolute partij-dictatuur achtte het noodzakelijk om in een verdrag met Groot-Brittannië vast te leggen dat de hele Chinese bevolking er hetzelfde over dacht.
Laat dat even bezinken…

En ze waren niet iets overeengekomen met de Britten, maar ‘ze hadden besloten’. Let ook op dat ‘restore’ in de terminologie van de Britten. De bevolking van Hongkong was destijds van onder het gezag van de absolute keizerlijke dictatuur gehaald. Daarna onder koloniaal bewind gekomen met alle voor- en zeker ook nadelen van dien. Dat gezag over die mensen werd nu teruggegeven (!) aan de absolute partijdictatuur van de communisten.

Ik schrijf hier bewust niet “communistische dictatuur”. Die partijdictatuur is namelijk niet meer zo puur ideologisch. We zien dat terug in het ‘verrassend grote’ aantal miljonairs in China maar nog duidelijker in de manier waarop de Chinezen opereren in het buitenland, met name in Afrika: er is eigenlijk niet echt sprake van exporteren van een communistische ideologie.

Het gedrag van de 21e-eeuwse Chinezen heeft wel wat weg van dat van de 19e-eeuwse Europese kolonisten. De Chinese belangen staan voorop en men heeft er geen moeite mee om ook (een deel van) de Afrikanen te laten leren en profiteren van hoe ze de zaken technologische en organisatorisch aan komen pakken.

Het communisme heeft gewoon twee verwerpelijke maar sterk verschillende aspecten: een economisch en een politiek. Onder een communistische dictatuur gaat het ook op economisch gebied op den duur fout, maar het kan lang best goed gaan: denk aan de schokkende ontdekking destijds van de technologische prestaties van de Sovjetunie in de ruimtevaart. Of anders aan het feit dat de hongersnood in Oekraïne deels ingegeven was door politieke motieven en de hongersnood in China door de krankzinnige persoonsverheerlijking van Mao waarmee vergeleken die van Stalin en Hitler nog rationeel afstaken.

De verwerping van de democratie is van het begin af aan herkenbaar en wordt op den duur en onvermijdelijk steeds absurder. Zie Mao. Zie de killing fields van Cambodja. Zie vandaag de dag Noord-Korea. De meeste koningen en keizers uit middeleeuws Europa zouden stikjaloers zijn op de hedendaagse, religieus aandoende Kim-cultus.

De Oeigoeren
De kern van het verdrag van 1984 was dat er een “Hong Kong Special Administrative Region of the People’s Republic of China” kwam. Het doet denken aan Xianjang.
Jaren geleden schreef ik een uitgebreid artikel over de Oeigoeren die in dat deel van China wonen, getiteld De Oeigoeren in China: Taliban noch Marokkaan. Het was een wat ‘opgetuigde’ boekbespreking. Ik signaleerde enige overeenkomsten tussen die bevolkingsgroep – die toen nog werd voorgetrokken door het Chinese regime! – en Marokkanen en Afghanen. Wat me het meest verbaasde waren meerdere dilemma’s:

Wat er uitspringt (…) is dat de één-kind politiek voor hen niet geldt. Daarnaast is er een soort van beleid gericht op ‘behoud van eigen taal en cultuur’. Door diverse Oeigoeren wordt dit geïnterpreteerd als doelgerichte poging om hun ontwikkeling tegen te houden… Waar je als minderheid al niet het slachtoffer van kunt zijn. (…)
Wat verder opvalt is dat er Chinezen zijn, die als reden voor dat beleid noemen dat het bewind goed wil overkomen in het buitenland! Dat afschuwelijke cultuur­relativisme lijkt zelfs in China al voet aan de grond te hebben.

In mijn stuk schreef ik behalve over dat boek ook over terreur door Oeigoeren in China. Die ging na 2012 nog door. Zonder een expliciete link te leggen met de Oeigoeren schreef ik daar in 2015 ook iets over: The rise of terrorism in 2014: how bad it was. In numbers. Ik citeer mezelf:

The second image [van een rekenblad] shows the number of people killed in the top 25 countries, after sorting them on the total number of fatalities in the years 2010-2014 (column 7/8).

China sprong eruit. Niet door het absoluut grote aantal slachtoffers: in 2014 werden er ‘slechts’ 160 mensen vermoord door Oeigoerse terroristen. In de jaren daarvoor lag dat aantal echter op minder dan 25 per jaar. Percentueel was er dus sprake van een reusachtige toename.

Kanonnenvoer voor Erdowahn en IS
En dat was nog vóór de betrokkenheid van Oeigoeren bij de oorlog in Syrië.
De Chinese aanpak kent inmiddels twee lijnen: een ijzeren vuist in eigen land en verdragen met andere landen, zelfs met Turkije.

Over die tweede lijn schreef Mathieu Duchâtel in januari een lang en gedegen stuk. De man werkte eerder voor de European Council on Foreign Relations en als vertegenwoordiger van de Stockholm International Peace Research Institute in Peking. Niet je typische Trump-fan, om het zo maar te zeggen. Met heel wat, ook door het mohammedanisme overheerste landen, hebben de Chinezen inmiddels verdragen gesloten en honderden Oeigoeren zijn ook uitgeleverd aan China! Ik citeer een voor mij als Erdowahn-watcher cruciaal stuk:

Turkey has the East Turkestan Islamic Movement [ETIM, In mijn stuk over de Oeigoeren schreef ik er iets meer over], on its list of terrorist organizations and signed an extradition treaty in 2017, which still needs to be ratified (…). But there are still worries in Beijing that Turkey might continue to play a double game with Syria’s Uyghurs, and there is of course solidarity in Turkish society with the Uyghur cause. (…) In 2015, China accused Turkish diplomats in Shanghai and Kuala Lumpur of issuing passports to Uyghurs, helping them to join the war in Syria “under the guise of rescuing them” while the real aim was to get “cannon fodder” in the words of the People’s Daily. 250 blank Turkish passports were found at the home of a suspect in the Erawan shrine bomb attack. [20 doden en meer dan 200 gewonden]
(…) there is still doubt in China that Turkey has completely ceased its accommodating and often political practices with regards to passports. Notably, another key actor shares this skepticism: Overseas Uyghurs who deplore the rise of extremism in their communities abroad also accuse Turkey of accommodating Islamist Uyghurs to use them as proxies in Syria.
In addition to this lingering mistrust, there is an open question about the future of Turkey’s policy vis-à-vis Uyghur foreign fighters, especially after Syrian forces take over Idlib [link naar alle, ook meer recente artikelen hier op VOL over Idlib], where most Uyghur fighters are still located. The ongoing collapse of the so-called caliphate and the defeat of other jihadist organizations will force these fighters to decide about their future, and their choice will be shaped by Turkey’s calculations. Will a continuous presence of Uyghur fighters in Syria serve Turkish goals? Will Erdogan offer them safe haven for their contribution to the war once the conflict ends, allow them safe passage to other countries, or abandon them altogether? The answer to these questions will be the real test for China-Turkey relations.

IJzeren vuist is nog een understatement voor die binnenlandse aanpak! Het voortouw in het protest hiertegen komt volgens de Financial Times echter van niemand minder dan … Trump! Wat een contrast met de opstelling van alle door het mohammedanisme overheerste landen, inclusief Turkije en inclusief die sinistere organisatie OIC (Organization of Islamic Cooperation).

Ziekelijk nationalisme
Waarmee we terugkomen bij Hongkong. In recente tweets heeft Trump vriendelijke woorden gericht aan de Chinese machthebbers maar zich inhoudelijk juist opvallend krachtig uitgedrukt: eerst beschaafd gedrag vertonen richting Hongkong dan pas verder praten over een handelsakkoord.

De merkwaardige journalist Oscar Garschagen – hij werd kort voor zijn pensioen ontslagen door het NRC vanwege gesjoemel met zijn stukken over China! [3] – schreef in het NRC twee jaar geleden dit merkwaardige stuk: Demonstreren in Hongkong mag, maar niet voor meer democratie. Hij interviewde uitgebreid een zekere meneer Chow, die helemaal op de hand van het regime in Peking was.

Hongkong is geen apart deel van China, nee Hongkong is China en zal voor eeuwig van China blijven”, legt hij de betekenis uit. Chow, die ook als talkshow-presentator heeft gewerkt, meent ook een historische boodschap te beluisteren: „Xi zet nogmaals een dikke streep onder een groot onrecht: de overdracht van Hongkong in 1842 aan de Britten na de eerste Opiumoorlog. Dat was een grote fout van de toenmalige keizer. Eens maar nooit weer, zegt Xi Jinping.

Die verwijzing naar de Keizer! Het verwijst in niets naar communisme, en des temeer naar een extreme vorm van nationalisme. Het ziekelijke nationalisme zoals we dat ook kennen uit Turkije. En al minder uit Rusland bijvoorbeeld. Best opvallend voor wie nog over de NRC zou denken als een ‘rechtse’ krant is deze zin: “Er is ook sprake van een diepe politieke kloof tussen arm en rijk.” Nòg opvallender vind ik deze: “Voor de Tesla-rijdende rijken ..”

Een meer recent artikel in datzelfde NRC is een tikkeltje minder merkwaardig. Aan het slot suggereert het dat de Chinezen vooral terughoudend zouden zijn vanwege Taiwan. De kans dat ze ooit nog Taiwan kunnen inlijven zonder oorlog zou daarmee definitief verkeken zijn. Maar dan komt het:

Ingrijpen blijft daarmee dus een onaantrekkelijke, allerlaatste optie. Toch zou China er vandaag de dag wel mee wegkomen. De westerse wereld zou het veroordelen, maar waarschijnlijk niet afstraffen met bijvoorbeeld een handelsboycot.

Geen woord over Trump!

De twaalfde imam en rocketman
Nee, ik heb inderdaad geen advies aan de geniale 45e president van de VS. Hij gaat liever en prettiger om met gewone mensen maar hij kent ze wel: geldwolven en machtswellustelingen in allerlei categorieën.

Voor een waarlijk vredelievende Amerikaanse president als hij, doet hij wat maximaal mogelijk is. Hij is duidelijk een man van het verstandige Si vis pacem, para bellum maar hij benadert potentieel gevaarlijke tegenstanders niet met wapengekletter. Integendeel. Hij slijmt. Zijn tegenstanders raken daarvan in de war. Velen zijn niets anders gewend dan slijm en schijn en begrijpen een gedoseerd gebruik ervan door iemand die in het dagelijkse leven juist niet slijmt, daarom niet. De verschrikkelijke Orange Man geeft er zelfs regelmatig blijk van dat hij serieus probeert zich aan verkiezingsbeloftes te houden!

Wat een contrast met Obama: een van diens eerste daden als president was het actief de grond inboren van de hoop bij tegenstanders van het Ayatollah-regime in Iran. Snel daarop volgde zijn bezoek aan Caïro waar hij voor een gezelschap van soennitische ‘islamgeleerden’ de Koran opzettelijk fout citeerde en ook nog leugens verkondigde over eerdere presidenten van de VS. (Zie ook dit)

Geldwolven en machtswellustelingen kun je maar het beste als zodanig behandelen.
Er is echter een andere, gevaarlijker categorie vijanden.

De legendarische vrouwelijke minster president van Israël, Golda Meir, sprak daarover ooit de even mooie als loodzware woorden: “We can forgive the Arabs for killing our children. We cannot forgive them for forcing us to kill their children. We will only have peace with the Arabs when they love their children more than they hate us.” Niet het eigen voordeel weegt het zwaarst, maar het nadeel voor anderen.

Trumps plannen met betrekking tot het Arabisch-Israëlische conflict zijn in zekere zin gebaseerd op de hoop dat de inhaligheid en machtswellust van de Palestijnse (en Saoedische) leiders het wint van hun blinde, ‘religieuze’ haat.

Nog gevaarlijker is Iran. Natuurlijk speelt ook daar inhaligheid en machtswellust een rol, maar daar bestaat ook nog het sjiietisch-mohammedaanse verlangen naar het einde der tijden: de leer van de twaalfde imam.

Ik twijfel wel eens of de gekte van Noord Korea’s Kim niet zo groot is, dat ook hij niet aanspreekbaar is op zijn ‘seculiere’ inhaligheid en machtswellust.

---

1. Ik deed zelfs een mislukte poging eraan te verdienen! Hier mijn stuk daarover: Wedden dat Hilary Clinton geen president wordt?
2. Hier de inhoud van die brief aan Trump.
3. NRC deed een onderzoek naar het werk van Garschagen en ontsloeg hem. Zijn artikelen werden geschrapt. Dit artikel blijkbaar niet, daarom citeer ik er toch uit.