Het was weer een heerlijk Amsterdams relletje vorige week op de Hogeschool van A. Stel je voor dat het had plaatsgevonden in 1995 in, laten we zeggen: Lunteren. Nou, dat hadden we geweten met zijn allen.

Als het in Lunteren gebeurd was, had Nederland de mond vol gehad over de bekrompenheid van de zandige plattelandsgronders. Nu het in het zompige paradijs Amsterdam plaatshad, moest er toch wel een goede reden te vinden zijn: die arme maagdelijke moslima’s zouden eens geshockeerd kunnen raken dat hun aanstaande medeleerlinges bereid blijken bij gelegenheid ludiek hun tetjes te tonen. Maar nog erger zou zijn dat de vaders van deze meisjes wel eens het idee in het hoofd zouden kunnen krijgen dat hun dochters mogelijk volgend jaar zèlf de voorpagina van zo’n blad als Folia zouden kunnen sieren. En dat was klaarblijkelijk waar het griezelige type dat deze censuuractie in gang zette, decaan Jean Tillie, aan dacht. Kennelijk een man die zijn hoofd bij de verkeerde dingen heeft.

Dat dit gebeurde op instigatie van de decaan van de faculteit Onderwijs en Opvoeding maakte het nog wat pregnanter. Zijn borsten in de optiek van deze faculteit dan vooral bedoeld voor het zogen van babies, maar verder taboe? Mag iets anders de kindertjes niet in het hoofd opkomen? Het is allemaal ietwat pathetisch, zeker gezien de wagonladingen bloot die dagelijks zelfs in de advertenties op je computerscherm voorbijtrekken. Deze decaan beweerde dat het geen censuur was, want de dag erna zouden de tijdschriften weer terug worden gelegd. Natuurlijk is het fijn te horen dat deze decaan het verbranden van tijdschriften te ver vond gaan, maar het doet je je afvragen wat nu precies de reden was? Vrijdagavond bij Pauw wilde hij er niets over kwijt, alhoewel het schuimbekken hem nader dan het lachen stond. Maar hij bleef halsstarrig bij zijn verhaal, zeker toen hij eenmaal doorkreeg dat half Nederland – met Pauw voorop – hem keihard uitlachte. Pauw benoemde het wel – en kan daarmee weer een paar maanden teren op het feit dat hij de gevoeligheden van de islam best benoemen durft.

Het was allemaal nog tot daar aan toe geweest, omdat dit feitje van de HvA als voornaamste belang de curiositeiten van de gemengde berichten niet overstijgt, als het niet een eerste signaal is van wat je al lang kon zien aankomen. Als is het treurig opnieuw te constateren dat het niet de terugkerende vertrutting vertegenwoordigd door iemand als Lodewijk Asscher en zijn opkoopbeleid van prostitutiepanden is, en evenmin de rabiate mannenhaat van het fundifeminisme, maar de angst voor islamitische gevoeligheden die de klok van vrijheid-blijheid-alles-moet-kunnen de zwieper terug naar preutsheid geven gaat.

Want dat op vijftig jaar losheid van fotografische zeden minstens honderd jaar deugdzaamheid zal volgen is een sociologische wet die de geschiedenis ons zonder genade leert. Het heeft nòg lang geduurd, maar het heeft er alles van weg dat we er aan zullen moeten geloven. Daar helpen tegenacties als het halfnaakt uitdelen door activistes geen moedertjelief aan. Want voor een keizer zonder kleren liep die Tillie er veel te zorgvuldig verpakt en zelfvoldaan bij. Want hoe lang zal het duren eer de sociale druk van de door de faculteit klaarblijkelijk zo innig gewenste preutse moslima’s meisjes de lust tot provocerende tegenacties ontnemen zal?