Nadat Amerikaanse en Sovjet troepen Europa bevrijd hadden van Nazi-Duitsland was het voor alle partijen duidelijk dat zo’n destructieve oorlog nooit meer plaats mocht vinden.

Europa werd echter, al snel na het einde van de Tweede Wereldoorlog, geconfronteerd met een nieuwe oorlog, ditmaal een koude oorlog tussen de overgebleven grootmachten, de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten. Ondanks dat Europa gevrijwaard bleef van een gewapend conflict werd het continent wel opgesplitst tussen deze twee grootmachten: een kapitalistisch westen, onder leiding van Washington, en een communistisch Oostblok onder leiding van Moskou. In feite verkregen beide blokken zo hun Europese vazalstaten, die zij konden controleren en inzetten voor eigenbelang.

Wat beide grootmachten echter deelden was hun visie op het nationalisme van de verschillende natiestaten. Beide waren van mening dat het nationalisme binnen de verschillende natiestaten, voornamelijk binnen Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland, opnieuw tot oorlog kon leiden op het Europese continent waar geen van beide partijen belang bij zou hebben. Waar de twee partijen wel belang bij hadden was dat hun vazalstaten met elkaar werden verenigd in een unie, zodat beide mogendheden elk de beschikking had over een sterk blok dat zij konden gebruiken om auxilia uit te putten. De grootmachten implementeerden zo allebei hun eigen modus om hun unie van vazalstaten tot zich te binden. Waar Moskou zijn Oost-Europese vazalstaten met dreiging en geweld onderdrukte, onderdrukte Washington zijn westerse vazalstaten door ze afhankelijk te maken van de Amerikaanse economie en bescherming.

Pax Americana
Anders dan de Sovjet-Unie domineerden de Verenigde Staten dat deel van Europa dat voorheen werd gedomineerd door het nationalisme van de vooroorlogse grootmachten: Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland. Mede doordat Washington deze landen economisch afhankelijk wist te maken, konden zij ook het politieke systeem beïnvloeden en er zo zorg voor dragen dat nationalisten geen grip meer konden krijgen op de politiek. Moskou maakte zich daarentegen veel minder druk over het nationalisme binnen hun vazalstaten zolang men het Kremlin maar steunde.

Het was voor Amerika dus bittere noodzaak dat zij een systeem ontwikkelde waarin zij het West-Europees nationalisme de kop kon indrukken, maar tegelijkertijd in eigen land juist het nationalisme, het patriottisme, maar zeer zeker ook het militarisme aanmoedigden wat nodig was voor hun expansiepolitiek. Doordat Washington grote invloed verkreeg binnen het Europese politieke domein kon zij ook bepalen welke toekomstige politici wel of niet voldeden aan hun criteria. Politici moesten door een filter gehaald worden waar nationalisten niet doorheen zouden komen. Maar ondanks dat dit filter zorgde dat het nationalisme geen vat kreeg op de Europese politiek en zeker een bijdrage heeft geleverd aan de vrede binnen Europa, heeft dit systeem ook een keerzijde.

Ondanks dat nationalisme wordt geassocieerd met iets negatiefs is het wel een natuurlijk proces wat zorgt voor eenheid en sociale cohesie binnen een natie. Dit brengt ook een ander soort leiderschap voort, dat zich meer verbonden voelt met het vaderland en daardoor sneller geneigd is om voor de belangen van zijn volk op te komen. Hiervoor zijn Poetin, Erdogan en Trump het levende bewijs, tot ergernis van veel Europeanen.

Maar doordat er in West-Europa geen plaats meer was voor nationalistische leiders ontstond er feitelijk een onnatuurlijke situatie waarin West-Europese staten niet meer werden geleid door sterke leiders, maar werden overgeleverd aan bestuurders die niet zijn verkozen om hun natuurlijke leiderschapskwaliteiten maar omdat zij voldeden aan de opgelegde criteria. Een onderdeel van die criteria was dat de nieuwe Europese leiders bestuurbaar en gehoorzaam moesten zijn aan Washington, waardoor er sowieso geen ruimte meer was voor eigenzinnige leiders.

Zo namen bestuurders de rol over van het natuurlijk leiderschap waardoor er ook een steeds grotere kloof ontstond tussen de bevolking en de elitaire bestuurders. De nieuwe politiek-correcte (policor) bestuurders hadden en hebben geen flauw idee hoe zij leiding moeten geven aan een groep. Vergelijk het met een roedel wolven die verplicht wordt om gehoorzaam te zijn aan een schaap; het schaap heeft geen idee hoe het de wolven moet leiden en zal uit eigenbelang alleen maar op zoek gaan naar een mooi stukje gras om te grazen. De wolven zullen uiteindelijk zonder sterke leider uitsterven, en dit is nu precies het geval wat er momenteel in Europa plaatsvindt, zelfdestructie.

Maar een land is onbestuurbaar als alle onderliggende bestuursorganen niet voldoen aan dezelfde gestelde criteria als waar hun regering aan moet voldoen. Daarom dienen alle topambtenaren van de verschillende publieke bestuursorganen door hetzelfde policor-filter gehaald te worden. Dit verklaart wellicht ook waarom een groot deel van de burgemeesters behoren tot een van de goedgekeurde policor-partijen. Het systeem hield echter niet op binnen het politieke domein. Om een hele staat onder controle te houden moeten namelijk ook alle uitvoerende publieke instanties zoals defensie, justitie, inlichtingendiensten, onderwijs, media et cetera onder leiding komen van een politiek correcte kliek van ja-knikkers.

Defaitisme
Doordat in West-Europa jarenlang een systeem instant is gehouden van kunstmatig leiderschap die weinig affiniteit had met een stukje patriottistische eenheid heeft het tegenovergestelde van nationalisme vat gekregen op de West-Europese samenlevingen. West-Europeanen werden meer en meer individualistischer waardoor er ook steeds minder eenheid was die gezamenlijk een front zouden vormen tegen de overheid wanneer deze hun geborgenheid zou aantasten. Er ontstond zo een ziekelijke vorm van defaitisme binnen de West-Europese samenlevingen. Het defaitisme is ontstaan nadat het individualisme steeds meer toenam, mensen begonnen zich moedeloos terug te trekken op een hun eigen eiland doordat zij dachten alleen te staan in hun zorgen over hun vertrouwde cultuur die steeds meer moest wijken voor het multiculturalisme en de islam.

Waar in West-Europa defaitisme tot ziekelijke vormen leidt, is dat compleet anders in Oost-Europa. Dit kan te maken hebben met hoe de Sovjet-Unie in het verleden met zijn vazalstaten is omgegaan. Ondanks dat deze staten het niet makkelijk hebben gehad onder Sovjet overheersing zijn zij niet gedwongen tot het opgeven van hun vaderlandsliefde. Waar West-Europa zijn identiteit opgeeft aan het multiculturalisme hechten de Oost-Europeanen veel meer aan het nationalisme (wat hen nooit is afgenomen). De Oost-Europese landen zijn daarom ook geen voorstander van het multiculturalisme en bieden daarom ook weerstand tegen de islamisering. Dit leidt uiteraard tot felle kritiek vanuit de West-Europese staten die tot doel hebben om ook het Oost-Europese nationalisme te onderdrukken.

De Verenigde Staten van Europa mag geen grootmacht worden
Tijdens de koude oorlog was een verenigd Europa onder leiding van Washington, in feite de NAVO, bedoeld om als blok te dienen tegen de Sovjet-Unie. Maar door het ineenstorten van de Sovjet-Unie hadden de Amerikanen niet veel belang meer bij een verenigd Europa. Er was immers geen vijandelijke grootmacht meer. De Europese Unie bleef echter wel voortbestaan, sterker nog, het groeide aanzienlijk met het opnemen van de voormalige Sovjetstaten. Alhoewel Washington en Brussel bondgenoten van elkaar zijn, moet het de Amerikanen toch verontrusten dat er een nieuwe Verenigde Europese grootmacht aan het ontstaan is die de macht van de Verenigde Staten ver zou kunnen overstijgen.

Hoewel het in de westerse wereld een taboe is geworden om het te benoemen, bestaat de Europese identiteit wel degelijk, alleen is het zeer verdeeld. De landen die grenzen aan de Noordzee delen wellicht nog het meest een identiteit, namelijk de Noordzeecultuur. Het is deze cultuur die een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de welvaart van Europa, maar het is ook een cultuur die bekend staat om zijn strijdlust en veroveringsdrang. En dat beseffen ze in Washington, maar ook in de Verenigde Naties, en zeer zeker ook in Israël maar al te goed. Het is voor deze actoren dus van groot belang dat de Noordzeelanden onder controle blijven van bestuurders die lijden aan defaitisme en egocentrisme, want door hun ziekelijke afwijking zijn zij de juiste personen die bereidt zijn om de Noordzeecultuur in te ruilen voor een pluralistische samenleving. Dat kan ook de reden zijn waarom Europeanen gedwongen worden tot het opnemen van zoveel niet-westerse vluchtelingen en immigranten, het is niet uit humaan oogpunt, maar omdat het de Europese identiteit moet destabiliseren zodat zij geen bedreiging meer vormt.

De huidige politieke partijen, of het nou VVD, GroenLinks, D66, PvdA of de CDA is, ze zijn allemaal door het filter gekomen omdat ze politiek correct werden bevonden en omdat ze bestuurbaar waren voor Washington. De gevestigde partijen hebben Nederland inderdaad welvaart en vrede gebracht, waar de bevolking ze dankbaar voor moet zijn. Maar door het doorgeslagen defaitisme het egoïsme binnen de overheid brengt het een ziekelijk sentiment teweeg dat een complete cultuur aan het vernietigen is. De mentaliteit van de Noordzee-cultuur heeft welvaart, veiligheid en structuur gebracht waar miljoenen Europeanen keihard voor hebben gewerkt en gevochten, hoe egoïstisch is het dan wel niet om de huidige generatie kinderen dezelfde veiligheid te ontnemen waar hun voorouders zo hard voor hebben gevochten?

Deze cultuur heeft zware tegenslagen gekend maar wist keer op keer hun land weer op te bouwen, omdat zij over de juiste mentaliteit beschikken: schouders eronder en doorgaan. Het is daarom te bizar hoe deze cultuur zich zo vrijwillig laat vernietigen…!

In het westen laat men zich wijs maken dat Rusland de grootste dreiging vormt voor Europa, maar wat is dan de dreiging? Willen ze de cultuur ondermijnen? Gaan ze van de Europese welvaart profiteren? Gaan ze hun geloof opdringen? Gaan ze massaal meisjes aanranden in westerse zwembaden? Het zijn allemaal voorbeelden waar Europa al onder lijdt…. Dat Rusland de vijand is, is een grote fabel. Niet Rusland is de vijand voor de westerse samenleving maar de mensen die lijden aan defaitisme.

---

Dit artikel verscheen eerder op Valkyries.nu