Hirohito, Mo en censuur
Het mohammedanisme is momenteel een uiterst succesvolle imperialistische politieke ideologie die territoriaal en ideologisch streeft naar werelddominantie gepaard met een religieuze component die al bijna 1400 jaar motieven en impact verdoezelt.
Er is een grote overeenkomst met Japan waar men begeesterd was – en ook wel is – door de geconstrueerde vermeende goddelijkheid van keizer Hirohito en waar beleidsmakers, bevolking en fanatieke Kamikaze-piloten pas in augustus 1945 door atoombommen gestopt konden worden en er een eind kwam aan de in 1889 begonnen veroveringen en de bezetting van bijna geheel Azië, waarbij alleen al in ons Indië vier miljoen mensen stierven. [1]
Ook de islam staat staatkundig voor een theocratie en heeft allerlei dwingende regels hoe mensen zich in de openbare ruimte dienen te gedragen, hoe ze zich dienen te kleden, wanneer ze mogen eten etc. , en bemoeit zich zelfs ook nog met het privéleven van de mensen thuis met bv richtlijnen voor hun seksleven.
Daarom is het onlogisch en misleidend dat op onze universiteiten de islam bij de theologie werd ingedeeld; de huidige islam, die steeds meer onder invloed staat van het Wahabisme / Salafisme, is vooral een politieke, expansionistische, universalistische, reactionaire en bemoeizuchtige doctrine en hoort dus net als Japans imperialisme, communisme, fascisme, liberalisme, EU-federalisme etc. thuis in de faculteiten der politieke wetenschappen.
En net zoals over het Marxisme, Maoïsme, het moderne (neo-)liberalisme, socialisme en alle andere politieke stromingen dient over het mohammedanisme in wetenschap en op straat gewoon te worden gedebatteerd, en waar nodig gekritiseerd, zoals de westerse burgerij dat gewend is.
Het is dan ook bizar dat precies het omgekeerde gebeurt: een kongsi van naïeve aanhangers van christelijke religies, joodse groeperingen en atheïstische (groen)linkse politici torpederen telkenmale een normale politieke discussie middels een valse framing met het woord islamofobie; hetgeen een kwalijke camouflage is van het opleggen van censuur. Mensen die kritiek hebben op de PvdA of op de paus worden toch ook niet gediskwalificeerd en de mond gesnoerd met de term socialistenfoob of Vaticaanfoob? [2]
Hoe komt het toch dat we zo tolerant zijn geworden jegens intolerantie? In de tijd van de Koude Oorlog sprak het bijna vanzelf dat er voor communisten allerlei beroepsverboden waren. Zelfs een baan als postbezorger bij de PTT werd gezien als een risico voor de staatsveiligheid. Inmiddels zijn we door alle (dreigingen met) wrede aanslagen in West-Europa beland in een merkwaardige variant van de guerrilla oorlog. En dan zou het toch logisch zijn om thans de aanhangers van die ideologie net zo te behandelen als vroeger de communisten, of zoals Duitse expats in 1940. [3].
Gelukkig zijn we nog vrij om onze mening te geven over de politiek in voor ons belangrijke landen zoals de V.S., Rusland en Duitsland, en mogen we zelfs zoals in 1985 hysterisch doen tegen de op bezoek zijnde paus, maar zodra het gaat om de kwalijke kanten van het islamitisch expansionisme worden die onder meer om geopolitieke redenen door onze overheden onder het tapijt geveegd zoals jegens Marokko en Turkije omdat die landen helaas de sleutel hebben van voor- en achterdeur van de Middellandse Zee.
Ook de gevoelens van de Japanners worden – als ware dat vanzelfsprekend – automatisch ontzien, namelijk vanwege de ‘belangen van het internationale bedrijfsleven’.
Bijvoorbeeld: rond 2000 werden in Nederland en Japan diverse historische tentoonstellingen georganiseerd ten einde de banden nog verder aan te halen. De manipulatieve tentoonstelling die mede door het NIOD was georganiseerd in het Rijksmuseum over ‘Indië voor, tijdens en na de oorlog’ werd door politici, wetenschappers en pers kritiekloos aanvaard. Wat was er o.a. fout? Men had er voor de bezoeker een charmant laagdrempelig kijkplezier van gemaakt, waar men deelgenoot werd van allerlei losse film- en dagboekfragmenten, waar geen enkele draad in was te ontdekken en zonder historische kadering, als ware het een onschuldige Disneyfilm. Er was niets negatiefs te zien over de hautaine en agressieve Jap voor wie de blanken moesten buigen, zoals thans in Nederland steeds moet worden gedanst naar het pijpen van de koran-aanhangers. [4]
Maar wat gebeurde er in Japan met die expositie? Nederland had kennelijk zelfs na de oorlog nog niet genoeg gebogen voor de trotse Japanners: het geplande tentoonstellingsprogramma werd ‘ingekort’ na allerlei (georganiseerde) protesten van de beledigde ‘bevolking’.
En dan wekt het ook geen verbazing dat het ieder jaar moeilijker wordt om op internet in de West-Europese-talen informatie te vinden over het Japanse oorlogsverleden. En zo is het Japanse Keizerrijk misschien wel een voorafschaduwing van wat we nog van het mohammedanisme kunnen verwachten. [5] En waar ligt de grens waar de stap-voor -stap opgebouwde censuur niet meer is te keren?
- Zie bijvoorbeeld het informatieve artikel over het Japans imperialisme en hun zogenaamde goddelijke keizer door Erik de Boorman
- Van GroenLinks is het misschien nog te verklaren: ze verdedigen hun eigen roots: ze zijn immers ontstaan uit de communistische CPN , en ook het communisme was een gevangenis: men mocht de Sovjet Unie niet uit, De DDR-Duitsers hadden hun eigen volk opgesloten achter de Berlijnse muur, en op een poging tot ontsnappen stond zware gevangenisstraf of ter plekke werd men doodgeschoten. Ook de islam is een gevangenis. Op vertrek staat de doodstraf. Er is geen enkele prominente ex-moslim die zonder bewaking over de straat kan.
- Gedurende de Tweede Wereldoorlog werden vanaf 1940 expat-Duitsers in onze koloniën en bijvoorbeeld ook in de V.S. uit voorzorg jarenlang geïnterneerd.
- Achteraf ziet het NIOD het als een ‘vergissing’.
Niet alleen onhandig voor gemiddelde wat oudere bebrilde museumbezoeker maar vooral ronduit misleidend waren de mallotig 50’er jaren t.v.’tjes waarop oude privéfilms werden vertoond, en die jongere mensen deed geloven dat er in de eerste helft van de twintigste eeuw al t.v. was. - Ook maatschappelijke pluriformiteit zijn voor beide politieke culturen een gruwel : in de moslimse MENA-regio zijn de meeste Joden en Christenen verdreven, en in Japan zitten bijvoorbeeld de Barakumin als het ware opgesloten in hun kaste en de Koreaanse minderheid wordt enthousiast gediscrimineerd
Dit artikel verscheen eerder op Polderland
Ik vind het eigenlijk maar raar dat Hirohito (of de Japanse Keizer) in dit artikel genoemd word. Hij word door de Japanners gezien ALSOF het een god is. Ik schrijf dat “alsof” met hoofdletters omdat er volgens mij geen Japanner te vinden is die werkelijk denkt met een god van doen te hebben.
Hij is boven elke kritiek verheven en word aanbeden (als men dat woord wil gebruiken) als het gezicht van het Keizerrijk, het hoofd van de natie. Op het landsbestuur heeft hij weinig tot helemaal geen invloed, voor de Keizer is het volgens mij ook ongepast om zich met politiek te bemoeien. De enige uitzondering die mij bekend is dat is dat hij na de twee atoombommen op Japan de militaire leiders (die verantwoordelijk waren voor de oorlog) bij zich heeft geroepen en hen heeft opgedragen te capituleren.
Het zou beter zijn in het artikel te refereren aan Thailand waar je voor de minste vergrijpen tegen de waardigheid van de koning jaren de bak in kan draaien.
Of naar Nederland waar ook het aantal veroordelingen wegens majesteitsschennis stijgende is, en de koning achter de schermen wel degelijk zijn invloed op de politiek gebruikt.
Heel sterk artikel over de kwaadaardige aard van het mohammedanisme, dat
supremacistisch en [ onbeperkt ] gewelddadig is.
Het Japanse imperialisme is, er bij vergeleken, kinderspel.
Het 1400-jarige mohammedanisme is qua inhoud, werkwijze en geschiedenis,
veel en veel erger dan nazisme + communisme + maoisme bij elkaar.