Er gaan al een tijd geruchten dat Hillary Clinton (HRC) zich kandidaat zal stellen om het in 2020 weer op te nemen tegen Donald Trump.

Klinkt dat waanzinnig, is het reden voor meewarigheid of heeft HRC bijgeleerd en is ze nu in een betere positie om van Trump te winnen dan in 2016?? Er zijn goede redenen daar nu al over na te denken. De belangrijkste punten zijn waarom ze het zou doen, wat er tegen spreekt en in hoeverre ze heeft bijgeleerd van USA2016.

We zijn er niet meer aan gewend dat verliezers terugkeren in de arena voor een herkansing. Al onze prachtige uitspraken over tweede kansen en wat dies meer zij zijn nooit besteed aan politieke verliezers. Maar in de 19e eeuw was het verre van ongewoon.dat verliezers een tweede kans waagden. Democratisch nominee Jennings Bryan verloor rond de wissiling van de 19e en 20e eeuw de Amerikaanse verkiezingen voor het presidentschap zelfs driemaal. Iets eerder in diezelfde periode werd president Grover Cleveland bij verkiezingen onttroond, en kwam hij de verkiezingen er na weer terug om een tweede termijn op te eisen. En slaagde daar in. Ook president Theodore Roosevelt kwam na zijn terugtreden als president nog een keer terug in het strijdperk – hij zelfs als kandidaat van een door hemzelf gestichte partij: de Populisten. Recenter verloor Richard Nixon de verkiezingen van 1960 van Kennedy, maar werd in 1968 alsnog tot president verkozen.

Hillary Clinton heeft haar kans twee maal eerder gewaagd, en verloor in 2016. Minder prettig is dat de analisten er van overtuigd zijn dat Trump vooral niet verloor omdat hij mocht aantreden tegen HRC. Dat is betwistbaar als algemene analyse, maar voldoende waar om de Democratische Partij heel voorzichtig te moeten maken. De belangrijkste reden om het nu weer te proberen is echter een wat meer praktische: 2020 is haar laatste kans. Erg gezond zag het er bij HRC in 2016 al niet uit, en beter is het er sindsdien niet op geworden:

Bovendien is ze al 71. Zelfs indien verkozen is een tweede termijn hoogst onwaarschijnlijk. Dat maakt een laatste poging uit de aard der zaak vooral desperaat, maar dat is op zichzelf geen diskwalificatie. Opvallend wel was de afgelopen twee jaar dat ze niet stilletjes van het toneel verdween, zoals andere kandidaten in haat positie eerder deden. Lang werd dat geweten aan haar onvermogen haar nederlaag te accepteren – het slecht verkochte boek Why I lost was er een voorbeeld van – maar in retrospectief moeten we wellicht oordelen dat het een poging was de aandacht vast te houden voor een herkansing.

Bijgeleerd
Opvallend genoeg lijkt Clinton te hebben bijgeleerd, en recent kwam ze met uitspraken die in Europa met hoon werden begroet, maar desalniettemin een rake analyse zijn van de politieke situatie op dit continent. En niet alleen aan deze kant van de Atlantische oceaan kijken we er zo naar: en recent onderzoek toonde aan dat het belangrijkste verkiezingsonderwerp voor 2020 de stroom migranten naar de USA zal worden. Wat zei HRC?

Mass migration “lit the flame” of the right-wing populism that is burning up the Old Continent, she said. Europe must “get a handle on it.
Europe must send a very clear message — ‘we are not going to be able to continue to provide refuge and support.‘” Should Europe fail to toughen up, illegal migration will never cease to “roil the body politic.”

Oude vos Pat Buchanan schreef daar deze week over:

She has grasped something her party willfully refuses to recognize — the growing salience of the issue of mass illegal migration into Western societies.

Laat ik daar aan toevoegen dat het voor mij meer is dan een instinct – mij lijkt het een conclusie na diepgravend onderzoek, en het vermogen te denken rond de eigen vooringenomenheid. En ook Buchanan let op wat de Amerikanen het meest bezighoudt:

According to a new Gallup Poll, concern over immigration and illegal aliens soared from 13 to 21 percent of the public in November, as the No. 1 problem on the minds of the American people.

Natuurlijk komt er nog een lange weg met daarop veel concurrerende Democraten die nu hun eigen kans willen wagen, nadat bijna niemand in 2016 HRC voor de voeten lopen wilde. En ja, het doet tamelijk pathetisch aan om per se de geschiedenisboeken in te willen gaan als meer dan de vrouw van…

Voorlopig staan de signalen op rood, is de belangstelling voor beide Clintons minimaal en wordt het idee van een nieuwe kandidatuur vooral weggelachen. Toch is het altijd gevaarlijk iemand zo maar af te schrijven, zeker als ze zien laat dat er de afgelopen twee jaar hard voor haar gewerkt is haar beeld van de wereld realistischer te maken. Voorlopig moet ik nog niet deken aan presidente HRC, maar als ik haar Democratische collega-kandidaten in ogenschouw neem wordt ik minstens zo ongelukkig.

Wat we nooit mogen vergeten is, dat een diepe economische crisis voor elke president een groot probleem wordt als die in een verkiezingsjaar uit zou breken. Alle kans dat dat Trump overkomen kan, en dat is een groot risico. Trump heeft de agenda voor de komende tien jaar bepaald, maar niets zegt dat hij de man is die hem uit moet voeren.

---

Meer artikelen over USA2020 vindt u te zijner tijd hier.