December is de maand waarin en waarover het meest gezeken wordt in Nederland.

Niet dat we in Nederland uniek zijn wat dat betreft, maar het is door het Sinterklaasfeest erger dan elders in Europa. Dat dacht ik althans, want in Italië schaffen scholen het Kerstfeest af omdat er kindertjes zijn die niet met het zingen mee willen doen. Persoonlijk denk ik dan: OK, ga dan maar sommen maken. Net zoals andere kindertjes gewoon schoolwerk hebben als het Suikerfeest plotsklaps een klas berooft van zijn islamitisch georiënteerde elementen. Maar dat is dan ineens weer ‘uitsluiting’ en dat mag niet in een multiculturele samenleving. Dat lijkt me meer iets waar op die kinderen hun ouders moeten aankijken.

Ik heb lang gedacht dat het slechter wordende weer van invloed was op het chagrijn waarmee sommige mensen de decemberfeesten tegemoet treden. Later dat alleenstaande mensen er minder van genoten, en dat naarmate meer mensen alleenstaand werden (het aantal getrouwdemensen loopt nog steeds terug), het idee van gezelligheid iets van jaloezie losmaakte.

Ondertussen is mijn denken geëvolueerd tot de gedachte dat sommige mensen gewoon geen gezelligheid willen. Ik geloof er niet meer in. Drammen e=is blijkbaar bevredigender dan een prettig samenzijn, in welke vorm dan ook. kerstsymbolen zijn in die optiek niet meer dab rituele versierselen, die onze cultuur eigen zijn. Iedereen heeft immers zijn eigenaardigheden.

Met ZwartePiet-activisten is ook altijd wat moeizaam, uit de aard der zaak. Alles wordt zwart gemaakt, of dat mag bu juist niet, daar wil ik van af zijn. Maar zo kun je dus nooit meer wat zeggen. En is de wereld weer een paar tinten grijs rijker.

Maar het accepteren van andermans eigenaardigheden is uit de mode. Wel alle eigen feestjes willen vieren, maar zeuren als anderen dat soms ook doen. Het is niet anders dan egocentrische kinnesinne. Extreem egocentrisch zelfs. De burgemeester van Hilversum die een knorrige oude zak hooi is geworden, en sindsdien ten strijde trekt tegen vuurwerk doet je verlangen naar een gekozen burgemeester. In ieder geval iemand die zich niet regentesk opstelt, uit angst voor zijn burgers die ook zijn kiezers zijn. Maar ja, als PvdA’er moet je dan ineens een echte baan zoeken.

In een ware democratie vrezen de bestuurders hun kiesvolk, zou Ronald Reagan ooit hebben gezegd. Lang moest ik daarom vooral grinniken, maar het is zó waar geworden dat het niet leuk meer is.