Maandagavond zat er weer eens een officier van Justitie bij Pauw over de zaak Laura Hansen, dat teruggekeerde jihadbruidje. De boel werd met een surrealistische duiding van de strafmaat voor Hansen werkelijk fascinerend lomp aan elkaar gelogen. Een verduidelijking.

Maandag zat dus Ferry van Veghel bij Pauw aan tafel. De Landelijk Officier Terrorismebestrijding toonde zich vanaf 12:45 zeer tevreden met de veroordeling van Laura Hansen, die naast 24 maanden cel ook nog een trits voorwaarden zal moeten blijven voldoen om zich vrije met haar burqa door ons land te mogen blijven bewegen. Klinkt goed, nietwaar? Het is een veroordeling, dat zal die anderen leren, en wellicht afschrikken! Als u dat denkt hebt ook u zich laten foppen.

“Ook vrouwen die bewust uitreizen naar het strijdgebied – wetende wat daar gebeurt – willen wij kunnen aanspreken”

Pauw begint met neerzetten dat het toch wel heel zielig is dat als je meegaat met je man naar ‘zijn strijd’ om ook voor de kinderen te zorgen. Er wordt wat geknikt, maar de officier blijft volhouden dat je dan strafbaar bent. So far, so good. In feite zit die OvJ hier uit te leggen wat medeplichtigheid nu eigenlijk inhoudt. Zou dat nodig moeten zijn? Nee. Ook het excuus dat je Pauw heet en door BNN/VARA wordt betaald voldoet daarbij geenszins.

Op min. 19:00 wordt het pas echt interessant. Parlementair journalist  Xander van der Wulp  vraagt of als dat allemaal is vastgesteld, de straf niet eigenlijk erg laag is? Wanneer staat ze weer buiten? Antwoord: ze staat nu al buiten. Vanaf dit moment gaat Van Veghel liegen alsof het gedrukt (mogelijk inderdaad binnenkort gedrukt in de handleiding voor persofficieren) staat.

Van Veghel begint met te benadrukken dat je te maken hebt men een hele jonge, kwetsbare gedachte. En hij praat er om heen over wat rapporten die niemand gezien heeft. Wèl een tante die voldoende gehard was om de verschrikkingen van het IS-gebied blijmoedig tegemoet te gaan, dat dan weer wel. Verschrikkingen zijn immers pas verschrikkingen als ze jezelf overkomen. Vervolgens komt Van Veghel met de woorden: een gevangenisstraf is nodig, maar (.., geparafraseerd) de opgelegde beperkingen zijn ook heel erg. Om te besluiten met de zin dat een gevangenisstraf ook bedoelt is om de gestrafte weer terug te begeleiden in de samenleving. Hier werd het eenvoudig een klucht. En dat is eenvoudig aantoonbaar ook.

Als je in Nederland door een rechter voor de lengte van het voorarrest veroordeeld wordt, houdt dat niet meer in dan dat de rechter van mening is dat je inderdaad iets fout hebt gedaan, maar niets waarvoor hij een langere straf wil opleggen. Korter had mogelijk heel wel in de rede gelegen, indien het voorarrest ook korter was geweest. Want het probleem waarover het eigenlijk gaat is, dat als je langer in voorarrest zit dan je straf wordt, je recht hebt op een (aanzienlijke) financiële tegemoetkoming. Dat kan nog aardig oplopen, en dat probeert men op deze wijze te voorkomen. NB, een lagere straf dan de lengte van het voorarrest wordt behandeld als vrijspraak.

Justitie is daarbij zelf heel behulpzaam, en heeft de procedure voor iedereen toegankelijk klaar staan op internet. U heeft zelfs geen advocaat nodig, staat er triomfantelijk bij. Wat advocaten natuurlijk niet weerhoudt er een speerpunt van hun verdienmodel van te maken. De tarieven voor een vergoeding vindt u hier, met de aantekening dat als het lang duurde, de vergoeding progressief omhoog kan gaan.

Natuurlijk betaalt Justitie niet graag – het moet allemaal uit hetzelfde budget komen. Bovendien kwam van Veghel vieren dat hij een veroordeling had losgekregen, wat in de gegeven omstandigheden inderdaad een prestatie is. Maar niet iets om erg trots op te zijn als Nederland. Dat je daar als OvJ gewoon over zit te liegen door het punt te ontwijken is een signaal van de zwakte van Justitie in dit land.