Het vlooientheater van de macht is de beste omschrijving van het spel dat voor politiek geïnteresseerden door de journalistiek wordt opgevoerd.

Traditioneel is de vergelijking die van de journalist als luis in de pels, maar dat gaat niet langer op. Het vlooientheater van de macht is tegenwoordig meer toepasselijk, speciaal vanwege de methode waarop een directeur van dat vlooientheater van de macht zijn vlooienonderhorigen voedt. Om ze in leven te houden laat hij zich van tijd tot tijd bijten, en houdt zo zijn vlooien in leven. Tevens stelt dit hem in staat zijn vlooien optimaal te controleren de mensenvlo consumeert immers bij voorkeur slechts menselijk bloed, en is zo in veel opzichten van de gastheer afhankelijk.

Zoals in het liedje beschreven kennen de vlooien van de macht diverse kunstjes. Anders dan de vlooien in het vlooientheater pogen ze die niet al te opvallend te doen – opdat de toeschouwers hen niet herkennen als het ongedierte dat ze zijn. Ongedierte vanuit het perspectief van de toeschouwers, dat spreekt. De macht hanteert de vlooien met een bedrevenheid die verraadt dat hier sprake is van symbiose op hoog niveau.

Als tijdens persmomenten een krioelende meute persvlooien een politicus benadert, zie je dat deze eerst rustig inademt, en de beestjes vervolgens op maat bedient. De schijnbare agressie van de diertjes is precies wat ik hier schrijf: schijn. Wat we zien is gebedel om te mogen bijten. Een vlo die beet heeft, blijft vaak als een teek zuigen tot hij voldaan is, en opgezwollen kan terugkeren in zijn natuurlijke habitat: onder zijns gelijken in de mediaburelen.

De mediavlo werd voorheen wel beschreven als de persmuskiet, maar sinds de ontwikkeling van de mobiele telefoon en de evolutie van hun innige relatie met politici hen in staat stelde hun vleugels er aan te geven, is dit een incorrecte weergave van wat de essentie van deze bloedzuigers is.

Het vlooientheater van de macht voert In Nederland haar kunstjes elke vrijdagmiddag op in sociëteit Nieuwspoort, als de eerste minister de pers te woord staat. En op afroep, voor wie dat nog niet begreep.