Het Kavananaugh-drama laat zien hoe de USA de afgelopen 10 jaar is veranderd, van een land waarin justitie een hoofdrol speelt naar een land waarin emoties domineren.

De clashes van afgelopen weken laten ook zien, dat de Republikeinen daar goeddeels immuun voor bleken, maar dat de Democratisch Partij daarentegen geen zee te hoog gaat om emoties te mobiliseren. De manier waarop de vijandschap in het Congress werd (en wordt, terwijl ik dit schrijf wordt in de Senaatscommisie die beslist over Kavanaugh een laatste desperate poging ondernomen de stemming uit te stellen) zich ontwikkel dis een moderne democratie onwaardig. Maar misschien moet ik zeggen, dat het een traditionele democratie onwaardig zou zijn geweest. Dat type moderniteit lijkt namelijk steeds verder achter ons te liggen. Wellicht dat dat mede te wijten is aan de bedreiging van de moderne democratie, die zich niet langer zeker weet van haar eigen geprivilegieerde plek, met de opkomst van populisten en wie weet wat nog meer?

Dat de benoeming van Kavanaugh doorgang zal vinden lijkt nu wel vast te staan. Wat nu resteert is de Democratische partij die de laatste druppeltjes agitprop er uit  wil wringen die zij nog wringen kan. De uiteindelijke stemming zal vanavond 19:30 uur plaatsvinden (Ned tijd), tot die tijd zullen de partijen zich vermaken met elkaar zwart te maken.

Is het daarmee gedaan, afgezien van een stemming door de volledige senaat waarvan niemand anders verwacht dan een beslissing langs partijlijnen (en de Republikeinen hebben in de senaat een kleine meerderheid)? Normaal gesproken zou dat zo zijn, maar de Democraten ondersteunen mijn betoog hier vandaag met de aankondiging dat zodra ze de macht in het Congres heroveren, zij een impeachment-procedure tegen rechter Kavanaugh zullen overwegen. Een ongehoorde zaak voor Amerikaanse begrippen. Voorlopig lijkt het niet meer dan een dreigement uit onmacht, maar toch.

“This is such bad practice that even if they were to ram this guy through, as soon as Democrats get gavels we’re going to want to get to the bottom of this,” Whitehouse told CNN on Sept. 20.

Het dreigement dat de Democraten het onderzoek naar Kavanaugh voortzetten ook na diens confirmation als opperrechter lijkt me daarentegen iets dat Kavanaugh zou moeten toejuichen,al heb ik het stille vermoeden dat het enthousiasme bij de Democraten hiervoor als sneeuw voor de zon verdwijnt als Kavanaugh eenmaal bevestigd is als opperrechter. Niet alleen omdat hun nu zo gewaardeerde getuige Blaisey-Ford dat niet willen zal (ook als ze haar eigen verhaal gelooft, lijkt het me voor haar gezondheid geen goed idee – het rekt de anguish onnodig), en vooral omdat dan steeds duidelijker zal worden dat dit nooit iets anders was dan een poging van de Democraten de stemming over de Midterm-verkiezingen van 6 november te tillen om de kans te hebben de president te dwingen met een andere kandidaat te komen die meer hun instemming heeft.

De aankondiging van een impeachment kan ik niet anders zien dan als een vergelijkbare poging. Het is een onderstreping van het proces dat ik hierboven al schetste, en hangt samen met het wereldbeeld van veel progressieven dat de opkomst van ‘rechts’ hun de hen toekomende plek in de wereld af neemt. Waarom die plek hen zou toe komen kan niemand netjes uitleggen, en dat het omgekeerde proces een jaar of veertig, vijftig geleden wèl goed was, al evenmin. Maar beschuldig hen niet van het verdedigen van hun eigen privileges – ze denken waarachtig nog steeds te strijden tegen ‘de macht’ zonder te beseffen dat ze dat zelf geworden zijn.

Opgroeien is niet eenvoudig.

---

Eerdere artikelen waarin Kavanaugh een (hoofd)rol speelde vindt u hier.