De vraagstelling in de titel is een oud jaren-zeventig raadseltje voor kinderen. Het juiste antwoord is dan ook: een kudde yoghurt. Een typisch nonsensmopje, waar er toentertijd tientallen zo niet meer van in omloop waren. Alleen wist iedereen toen dat het nonsensmopjes betrof. En dat is het punt waar de discussie die thans binnen de EU woedt begint af te wijken. We hebben het opnieuw over Syrië, en wat de EU daar wil gaan doen.

Eerst het goede nieuws: als de samenstellende delen van de EU het onderling niet eens zijn over een te volgen politiek, dan helpt de aanstelling van een EU-functionaris evenmin. Buitenlandchef Lady Ashton zat gisteravond bij de finale van de Championsleague, en schittert in Brussel door afwezigheid. De mate waari de gemoederen oplopen suggereert dat iedereen heel blij zou zijn als ze daar blijft totdat men er in Brussel uit is.

Dat lijkt niet direct te gaan gebeuren. Het probleem zit in het moratorium op wapenleveranties aan de Syrische oppositie tegen president Assad. Maandag loopt de huidige overeenkomst af – opmerkelijk die vasthoudendheid aan een datum voor een organisatie die alle regels breekt als dat beter uitkomt – en mag technisch gezien iedere EU-staat weer zelf beslissen  aan wie men wat en hoeveel zal kunnen leveren.

Frankrijk, Groot-Brittannië en Italië streven naar het bewapenen van de oppositie, iets waar men in Oostenrijk en het blok Scandinavische landen mordicus tegen is. De tegenstanders voeren het op zich verstandige argument aan dat wapens die men levert de neiging hebben op de minst prettige momenten weer op te duiken op plaatsen waar men ze niet graag ziet. Frankrijk beweert dat tegen te kunnen gaan, maar geloofwaardig is dat nauwelijks te maken.

Ernstiger is de overduidelijke hypocrisie van de EU. Nu Assad op eigen kracht met zijn bondgenoten in de Syrische burgeroorlog lijkt de overhand te zullen krijgen, waar de westerse inlichtingendiensten een Libië-scenario voorspelden, duikt plotseling opnieuw de wens op die arme rebellen beter te gaan bewapenen,

Uit menslievendheid? Zodat de rebellen hun bevolking beter kunnen beschermen? Het is naïef of bijzonder dom om dergelijke argumenten te geloven. Wat het Westen (de USA incluis) vooral wil, is en Grand Strategy om Iran in te sluiten. Iran, dat naar men vermoedt aan een kernbom bouwt. Iran moet volgens die aanpak worden ontdaan van zijn lokale bondgenoten. En daarna? Dat is een goede vraag. Eenzelfde aanpak zoals zich nu in Syrië lijkt te ontrollen zal in Iran niet werken. Tot die tijd nemen de westerse landen dus de verantwoordelijkheid op zich voor het voortduren voor de Syrische burgeroorlog. De enorme aantallen slachtoffers die onder de burgerbevolking vallen daarbij inbegrepen.

In het westen zien wij onze regeringen dit spel spelen, en noteren volgend jaar ongetwijfeld opgelucht, dat wij er niet van op de hoogte waren. Nicht gewusst, en zo. Maar het gezwalk van de EU kan niet verhullen dat zij hier het lelijke gezicht toont van een betrokken staat die halfslachtig opereert. En ongeacht alle mooie woorden intern duidelijk lijkt te hebben besloten dat Assad geschiedenis is, terwijl men dit de Russen – toch een belangrijke bondgenoot van Assad – dit nog niet heeft weten te verkopen.

Rusland lijkt pal te staan voor haar bondgenoot. En het is de vraag wat er gebeuren gaat als de Russen een volgende stap zetten. Het lijkt een aardige gedachte ons af te vragen, wat de EU-reactie zal zijn als de Russen een ‘vrijwilligerslegioen’ naar Syrië zouden sturen. Het is niet zonder precedent uiteindelijk, en vanuit het westen gaan ook vrijwilligers richting Syrië. Alleen directe betrokkenheid van de EU ontbreekt nog: het is wit, en het draaft door de woestijn…

De hypocrisie van de EU begint zich tegen haarzelf te keren. Assad blijkt geen Ghadaffi te zijn, en dat is waar de EU op gokte. Nu het Syrische leger in staat blijkt deze burgeroorlog militair te beslissen, heeft de EU een probleem. Wapenleveranties aan ‘gematigde’ groepen is een gotspe, niets doen staat slecht tegenover de Arabische bondgenoten die de EU zo overduidelijk van dienst probeert te zijn.

En ondertussen maken we ons collectief meer en meer schuldig aan zaken die slechts in Scheveningen kunnen eindigen. Als we dat in de ogen zouden willen zien natuurlijk. En wat zullen we ach, wee en schande roepen, voor men het erkennen zal.

Ondertussen schuift alles ineen. Wat het westen ook doet, er zullen altijd religieus bevlogen gekken zijn die er een aanleiding in zullen zien hier aanslagen te gaan plegen.als vergelding voor aangedaan leed – reëel of ingebeeld. Het lijkt er niet in te willen, dat de huidige EU-politiek ons in de ogen van de islamisten steeds meer zal betrekken in de MO-oorlogjes, waarvan een einde niet voorspelbaar is. Een moeras, waaruit verstandige lieden zouden weten weg te blijven. Maar verstandige staatslieden lijken in Europa uit te sterven.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.