Het hoogtepunt van macht is een bekende frase in historische geschriften om aan te geven dat het vanaf dat punt nog slechts neerwaarts ging.

Dat gaat in zekere zin in tegen de instincten, maar het klopt wel. Wie zijn hoogtepunt bereikt kan niet hoger, betekent het eigenlijk. Meer is misschien mogelijk, maar niet voor de betrokkene. Het is alsof je de top van de Mount Everest bereikt – daarna gaat alles omlaag. Alsof je precies op de Noordpool staat: de enige plek op Aarde vanwaar alle wegen zuidwaarts lopen en geen enkele noordwaarts. Zoals de optimist iemand is die altijd teleurgesteld zal worden, want maar al te vaak is de uitkomst minder goed dan hij hoopte. En de pessimist een gelukkiger mensen zal blijken, want deze gaat uit van een minimaal haalbaar resultaat, en zal veel, veel vaker blij verrast worden door een beter dan verwacht resultaat dan een optimist – en vrijwel nooit de teleurstelling van een minder dan verwacht feit ervaren.

Het bereikte hoogtepunt is niet zelden het moment dat in geschiedwerken de beschrijving van de val begint. Van een vorst, een usurpator, een dynastie. Of een staat, een politieke beweging of een premier. Of een bondskanselier, want dat was wat vanmorgen deze gedachtetrein startte. De aanstaande val van Merkel als bondskanselier werd nog enige tijd tevoren gemarkeerd als een hoogtepunt van haar macht. En naar het zich laat aanzien is de val van Merkel toch al een opname in slow motion – haar werkelijke hoogtepunt lijkt me in retrospectief vlak voor de verkiezingen in 2017 te liggen, en al de onderhandelingen die leidden tot het zittende kabinet waren vooral een moeizame bevalling van een versleten fenomeen.

Om een andere bekende frase uit de geschiedenissen van leiders te parafraseren:

Het hoogtepunt is voorbij, òp naar het volgende hoogtepunt.