Drie dagen eerder dan de Nederlandse MSM hadden geanticipeerd, moesten zij al uitrukken voor een verslag van een rebellie van PVV-Kamerleden. Twee kondigden er aan de fractie te zullen verlaten, teneinde de wereld te tonen, dat zij het op zichzelf beter aan kunnen dan met de partij.

Aanstaande zaterdag pas zou Geert Wilders zijn kandidatenlijst presenteren, na eerst vrijdag zijn partijgenoten te hebben medegedeeld in welke volgorde hij zich voorstelde al dan niet met hen de verkiezingen in te gaan. Algemeen werd verwacht dat Kamerleden tot dat moment in angstige afwachting de partijlijn slaafs zouden blijven volgen. Maar ziet! Twee Kamerleden die zelf aangaven met ingang van het nieuwe politieke seizoen de PVV vaarwel te willen zeggen, kaapten het moment van de programmapresentatie om hun vertrek aan te kondigen: pathos, zware woorden en een enkele traan begeleidden deze emotionele charade. En vanzelfsprekend: om de MSM niet tegen de haren in te strijken was er geen woord Frans bij.

En wie waren deze dappere voortrekkers? 1) Marcial Hernandez, defensiewoordvoerder, heeft het buskruit ook niet uitgevonden, en als zijn ransel ooit een maarschalksstaf bevatte, dan is hij die lang geleden al kwijt geraakt. 2) Wim Kortenoeven, buitenlandwoordvoerder.

En de redenen die de heren gaven? Het was de bekende tirade over de fouten van Geert Wilders, die al lang tot de litanieën van de Linkse kerk behoren. De specifieke voorbeelden die werden genoemd, waren niet alleen al welbekend, maar ongelukkig genoeg ook al van kracht toen de heren zich bij de PVV meldden om kans te maken op een Kamerzetel. Zo is bijvoorbeeld de gewraakte Kopvoddentax van 2009.

Voorts spraken beide heren bij Frits Wester (RTL7) over de persoonlijke opofferingen die zij zich hadden getroost om tot de PVV-fractie te kunnen toetreden. Dat werd bepaald hilarisch, omdat beiden in hun pogingen overtuigend over te komen zichzelf lichtjes begonnen te overschreeuwen. Al kwam dat dan in de vorm van wat gemompel over de ‘nieuwe’  linkse trekjes van de PVV, en hun teleurstelling, dat juist aangaande hun eigen portefeuilles het nieuwe programma hen niet naar de zin was.

Maar een echte reden gaven zij niet.

Geert Wilders was zo moeilijk benaderbaar. En zijn erkende getrouwen schermden hem af, zodat je als gecertificeerd stemvee geen inbreng hebben kon.

Bij Nieuwsuur liet Geert Wilders onder andere weten, dat Hernandez’ punten over defensie reden waren geweest voor extra overleg, en dat zijn inbreng in het verkiezingsprogramma was opgenomen. Die benaderbaarheid bleek dus aanwezig, maar zo maar binnen lopen is er bij de PVV niet bij. Bij geen enkele partij overigens. Hernandez sprak er over, alsof hij vroeger in het leger bij zijn generaal ongevraagd binnenliep, en gezeten op de rand van diens bureau ongezouten zijn mening verkondigen kon.

Dat hij in de kwestie van een uitgedeelde kopstoot sterker dan objectief gerechtvaardigd was verdedigd door de partijleiding leek hij al vergeten.

Speciaal van Kortenoeven werd meer verwacht door de PVV-leiding. Naar verluidt was Kortenoeven belangrijk bij de werving van fondsen van Amerikaanse geldschieters voor de PVV. Zou zo’n man geen toegang hebben tot Geert Wilders? Het is moeilijk voorstelbaar. Het Kamerlid Bontes wist zich in dezelfde periode wel op te werken tot de kring van Wilders’ vertrouwelingen, hetgeen bewijst dat er wel degelijk mogelijkheden waren.

Waar zit hem dan de kneep bij deze heren? Aangezien zij zich niet zullen proberen aan te sluiten bij een andere partij, lijkt de politieke opstelling van de PVV niet de belangrijkste reden voor hun vertrek.

Een lage plek op de kieslijst – zoals Geert Wilders direct suggereerde – is niet onmogelijk, maar het tijdstip van deze rebellie maakte het Wilders dan ook wel erg makkelijk om deze reden op te geven. Ook de PVV-mores en de democratische structuur van de fractie heb ik hierboven al afgeschoten als mogelijkheden. Wat blijft er over? Het klassieke probleem van mensen met zelfoverschatting: zij hebben zich verder opgeblazen dan gezond was.

Geen van beiden heeft zich in zijn portefeuilles echt onderscheiden, terwijl beiden uit de betreffende sectoren afkomstig waren. Maar ongetwijfeld hebben ze zich in die omgevingen groter voorgedaan dan ze waren, en konden ze na het mislukken van het Catshuisoverleg niet meer leveren. Gedoemd om bespot terug te vallen in de anonimiteit, en hoogst onzeker over de toekomst, restte hen nog slechts de vlucht naar voren. Te trots om hun eigen falen te erkennen. Voor Kortenoeven zal daar de pijn rondom het verbod op ritueel slachten nog bijgekomen zijn. Onvermijdelijk zal hij daarover op vele vragen het antwoord schuldig hebben moeten blijven.

De feitelijke overname van de perspresentatie van het PVV-verkiezingsprogramma werd ook door de dames en heren van de MSM met gemengde gevoelens ervaren. Rancune en gekrenkte trots als drijfveren voor deze zorgvuldig voorbereide operatie – op de keper beschouwd is het tamelijk gênant. Ook voor de MSM, die zich – amusant detail – gebruikt voelden. Want wat we gisteren zagen was in de eerste plaats een wraakoefening van mensen die zich miskend voelen, maar niet goed kunnen aantonen waarom dat onterecht is. En daarom middels vuilspuiterij en verdachtmakingen het ware karakter van hun actie willen verdoezelen.

Zielig.

Dat ze Geert Wilders daardoor onverwacht de gelegenheid boden bij Nieuwsuur gratis een half uur zendtijd te gebruiken om zijn nieuwe verkiezingsprogramma aan de man te brengen zal daarbij dan nog eens extra pijnlijk zijn geweest. Andere resultaten? Niet noemenswaardig. De politieke positionering van Hernandez en Kortenoeven is dusdanig, dat ze hoogstens wat kiezers naar de SGP kunnen jagen. En dat kan denk ik in het geheel geen kwaad vanuit de optiek van de PVV.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.