Het maakt onze elites niets uit door wie, maar dat we niet meer vertegenwoordigd zijn, dat verontrust hen zeer. Camielleke Eurlings kraste vanmiddag op van zijn stoeltje binnen het IOC, en nu is de boot aan, lijkt men te denken. Maar het is gewoon één egotripper minder.

Waar is de tijd gebleven dat Nederland vertegenwoordigd werd door maar liefst vier IOC-leden (2001-2008)? We staan nu weer op nul, en dat vindt men bij het sportminded AD een ramp. Althans, zo doen ze dat voorkomen. Wat gebeurt er nu met de plek van Eurlings?, vraagt de krant zich af. Antwoord: nou, gewoon niks, die is vervallen. In plaats van daarin een mooi precedent te zien voor de Tweede Kamer, jeremieert men op de Rotterdamse burelen nu over de ingewikkelde procedure voor toekomstige leden, en dat niet zeker is dat Nederland dat plekje vol egotripperij behouden kan! Zo’n plek is niet gekoppeld aan een land, en dat is nu ineens wel een probleem. Als het echt zo ernstig is, sturen we toch gewoon Wimpie-A weer? Die heeft er ervaring mee, en ze schijnen hem nog aardig te vinden ook. Kortom, ik zag het probleem niet, en nam nog een banaantje. Wie de procedure wil napluizen of ze echt gelijk hebben in Rotterdam moet de link maar volgen.

Om het smeuïg te houden levert het AD nog wel een artikeltje waarin de ondergang van deze 11e Nederlander in het IOC  in vijf stappen uit de doeken wordt gedaan. Vijf stappen! De hink-stap-sprong is er niks bij. Alsof politici uit de aard van hun beroep niet standaard al brekebenen zijn. Terwijl je – de zaak waarbij Camielleke werd veroordeeld indachtig – eerder enige metaforen uit de bokssfeer zou verwachten. Schijnstoot op rechts, plaagstoot naar links, uppercut, linkse directe, rechtse directe en tien tellen later was het gedaan. Ik geef maar even een voorzet, nu Bep van Klaveren niet meer leeft.

Afijn, Eurlings vloog er vandaag dus uit. Een hele klap voor ons trotse landje. Und jetzt, meinen Blondinen und Herren? Was nun??